De auto rijdt zonnig Scheveningen binnen, het wordt steeds toeristischer naarmate het strand dichterbijkomt. ‘Ik ruik de zee bijna’, zeg ik tegen hem als we de hoek om vliegen en ik haar in de verte al zie glinsteren. Fleurige strandtentjes, zeelucht, bruinverbrande mensen, ik voel me even op vakantie, de strakblauwe hemel en stralende zon spelen het spel mee. Als ik het Solbeach-terras op stap, loop ik meteen een mooie jongen met dienblad tegen het strakke lijf. Zo’n blond type met van die onschuldige blauwe ogen waar ik vroeger wel op viel, op lief val ik nog steeds trouwens. Ze draaien hier ook lekkere muziek, ik laat me meevoeren door de klanken.
De zee straalt me tegemoet, ik loop door naar het strand en kijk naar de schuimbekkende golven die ik voor het eerst in jaren weer zie. Zee, wat ben je mooi! Het strand, de zon, de bijzondere sealine, ik zuig het allemaal in me op. ‘Ik kom er zo met m’n pootjes in’, beloof ik. M’n gedachten en ik, we zijn er even tussenuit, besef ik, zelfs de meeuwen kijken me hier anders aan dan in Rotterdam. Gelukkig is het maandag, het is rustig op het strand, ik hou niet van al die warme lijven boven op elkaar, ook in de lift moeten mensen niet te dichtbij komen.
Op het terras drink ik gulzig van m’n tonic en neem af en toe hapjes brood. Ik ben ongedurig en wil met m’n voeten in het zand en in het water, heel veel foto’s maken, dromen, de zon op m’n huid voelen en eindeloos naar de zee kijken. Ik kom zeker terug, dat weet ik, de eerstvolgende zomerdag spring ik weer in de trein. Die keer neem ik dan een wel opgeladen mp3-speler mee. Lekker luieren in het zand met de muziek van Renaissance, Stone the Crows, Neil Young en Ingrid Michaelson in m’n oor.
Na een paar uur strand besluit ik naar het Kurhaus te lopen. met opgerolde spijkerbroek, zonnebril in m’n haar en camera bungelend om m’n nek worstel ik me door het rulle zand. Onderweg maak ik foto’s van mens, dier, schelp en een verdwaald hartje. Het was heerlijk lui liggen daarnet in het zand, de zon kietelde m’n huid en de wind blies luchtig onder m’n shirtje waar een rood bh-bandje nog bovenuitstak, een schril contrast met m’n bruin-witte armen. Moe en warm lag ik op m’n handdoek met op de achtergrond het geluid van krijsende zeemeeuwen, spelende kinderen en het ruisen van de zee. Ik voelde m’n lijf steeds lomer worden en viel bijna in slaap.
Als ik ook de Kurhaus-fontein op de foto heb gezet wandel ik vervolgens de chique lobby binnen en vraag aan de vriendelijke receptionist waar het terras is. Onderweg fotografeer ik nog snel een zeemeermin die zich lieftallig heeft neergevlijd in een raamkozijn. Even later zit ik rozeverbrand, vermoeid en voldaan aan wijn en water met meer dan 160 foto’s op m’n camera en de zee aan mijn voeten.
Marjelle
Everybody Ingrid Michaelson
@Marjelle: Heerlijk verhaal. Ik zie het allemaal zo voor me. Even vanuit R’dam en hop, de golven kijken je schuimend aan.
Wat ligt Nijmegen dan toch ver van de kust…
Groet,
Kokopelli
Dank, Kokopelli, het was ook heel lekker even een paar uur uitwaaien aan zee. :))
Nou, helaas is dat even hop toch wat omslachtiger dan het mss lijkt, maar zonder auto moet je eerst met de fiets, dan toch nog bijna een half uur in de trein en vervolgens tram (of taxi) en weer terug. 😉
Pstt, dit was dus een van de foto’s die ik bedoelde qua brutaler worden. 😉
Jamaar, jamaar, ze kéken niet eens naar je, zo zou ik het ook nog wel durven… ;-)))
L’amour. Mooi die branding die aan komt rollen. Sprakeloos fijne dag gehad zo te lezen. En ik maar werken 🙂
Jamaar, jamaar, dat zág ik niet precies, Koko, dat ze niet naar mij keken. ;))) Met zonnebril op kan ik geen foto’s maken en zonder zie ik niet alles (understatement). Verrassend af en toe om te zien wat er allemaal nog meer op de foto’s staat als ik ze in Picasa open. 😉
Onze reacties kruisten, Guzzler. Idd l’amour, dat doet me ook denken aan Raymond van ’t Groenewoud en m’n Belgische worteltjes (jeugd). 😉 Beetje sprakeloos was ik wel idd.
Ja, iemand moet dat doen, it’s a dirty job, but…. 😉 Gelukkig kon je na je werk lekker in de zon (in de tuin?) zitten, als je dat tenminste lekker vindt en ik las dat je i.i.g. behoorlijk enthousiast sprakeloos was van Ellen. :))
Marjelle, prachtig neergezet,
dit hele blog een eenheid.
Dankjewel, Joost. 🙂
Kokopelli, nog even een aanvulling op mijn vorige reactie, niet om te muggenziften, hoor, maar ik heb er nog even over nagedacht (ja, wat doen mensen anders midden in de nacht ;)). Ik snap wat je bedoelt en het is idd veel moeilijker om iemand te fotograferen die je recht aankijkt, helemaal waar. 😉 Maar toen bedacht ik dat ik dat eigenlijk helemaal niet wil, als mensen me zien / aankijken, dan verandert dat meteen de hele (sfeer van de) foto. Ik zag het vandaag ook bij een paar mensen die me wel degelijk zagen (die stonden dichterbij ;)), de een keek verschrikt en de ander geirriteerd. Ik wil juist dat mensen me niet zien en gewoon zichzelf (kunnen) zijn. :))
Prachtige foto en een mooi sfeerverhaal. Inderdaad ‘brutaal’ om zo’n foto te nemen, ik durf dat nog steeds niet.
Lekker stralend strandblog…dat mensen je op de foto geïrriteerd aankijken vind ik ook niks, de foto’s moeten zo zijn dat ze zich van de camera niet bewust zijn…zoals mooie dierenportretten, die kijken ook langs de camera heen, dat is het mooiste…
Ik ben niet zo’n held met mensen fotograferen, doe het eigenlijk alleen met familie, vrienden en bekenden.
En…zou ze dan niet hier op het VKblog plaatsen, dat dan ook weer…. 🙂
Zo, nu snel douchen, boterham eten en…de deur uit, de plicht roept (zachtjes…) 🙂
Is de zee tegenwoordig blauw in mijn geboortedorp Scheveningen ??
De zee aan je voeten, een machtig gevoel!
Ja, ik zie het voor me, mooi geschreven
*Bedankt, Nico. 🙂 Het spannendste moment is tijdens of net nadat je de foto hebt gemaakt en moet afwegen of je er nog een maakt of dat je ze dan stoort en je ‘ontdekt’ wordt. 😉 Toen ik afdukte wist ik dat het bij deze ene zou blijven, dus duimen dat hij er goed uit zou komen. :))
*We zijn het eens, Bart. 🙂 Gisteren straalde de dag, maar vandaag kijkt hij donker hier (het werkt haast aanstekelijk). Hoewel die lieve recente ezel me toch bíjna aankeek, met enige fantasie, ik weet het. 😉
Gelukkig roept de plicht zachtjes, mss miauwde hij wel (?), want op zo’n tijdstip zou ik hard al helemaal niet kunnen verdragen. 😉
*Sommige stukken, Kuifje. 😉
*Machtig mooi, Trek. :))
*Dank, Paco, dat is ook wat ik (o.a.) wil dat mensen het voor zich zien alsof ze er zelf een beetje bij waren. 🙂
Allright, Marjelle. Oké!!!
En om even Kokopelli aan te vullen, wat ligt Groningen dan ver weg.
Het was zeker oké daar aan zee, Gus. 😉 Een verschil van dag en nacht met vandaag helaas.
Jammer dat je niet dichter bij zee woont idd.
Mooi, heel mooi!
Dank, Henk. 🙂
‘ en de zee aan mijn voeten.’ …de zee is soms de wereld. Fijn dat je zo ‘ onbeschaamd’ kan genieten. Heerlijk. Had je nog napijn van de (ver)-branding???
De zee is soms de wereld idd, Chiel. 🙂
Nee, verder geen last gehad gelukkig, het bleef bij mild roze. 😉