Zeist, bewolkt, 22 graden, in de tuin van kasteel Kerckebosch jubelen de vogels hoog in de bomen, ik word omringd door groen, Bob Ross had er zijn ogen uitgekeken. M’n camera laat het afweten, de batterij is leeg. Een grijzig echtpaar zit naast me, een halflege fles dure witte wijn op tafel en de resten van een copieuze lunch, de man kijkt me met z’n blauwe ogen indringend aan, niet echt een prettig gevoel. Een wesp snuffelt aan een stoel vlakbij, ik hou hem in de gaten. Obers in donkerblauw pak en geelglimmende das lopen bedrijvig heen en weer op het terras. De sfeer is gemoedelijk met een vleugje chic. Ik pluk iets dat op een brandnetelblaadje lijkt uit de sla, eet het op en lik m’n vingers af, zo onopvallend mogelijk, dat wel. Een sympathiek uitziende man in spijkerbroek die Bert blijkt te heten wandelt ongedurig rond. Hij wacht tot een zekere Leo een einde heeft gemaakt aan z’n lange telefoongesprek.
terwijl ik een schijfje tomaat in m’n mond stop, observeer ik een vrouw in een zwarte bloterugjurk met een felroze sjaal quasi-nonchalant rond haar schouders gedrapeerd. ‘we zijn 25 jaar getrouwd’, roept ze enthousiast tegen iedereen die het wil horen. haar zoons, een beetje kak wel aardig, staan glimlachend naast haar. ik sla naar de wesp die nu irritant om me heen zoemt, maar het maakt geen indruk, ik zou zweren dat-ie net z’n tongetje naar me uitstak. ‘uw taxi staat klaar’, zegt de serveerster tegen het oudere stel. ‘kunt u ons even helpen?’ vraagt de man met de indringende blik. ik vang flarden op als ‘moeilijk’, ‘voorzichtig’, ‘hulp’… en zie opeens een stok aan haar kant van de tafel staan en een looprek aan zijn kant. met de vereende krachten van de inmiddels gearriveerde taxichauffeur en een ober wordt de man uit z’n stoel gehesen. niet alles is wat het lijkt, bedenk ik weer. ik klop de tostikruimels van m’n rode shirt en probeer de aandacht van het meisje te trekken zodat ik kan afrekenen. er hangt regen in de lucht op deze zomerdag.
marjelle
Een Bob Ross tuin, altijd een aanbeveling natuurlijk Marjelle! :-))
Mooi de sfeer daar beschreven, met oog voor detail….
Het lijkt, tot nu toe, gelukkig toch een stuk minder te zijn met de wespen dan eerdere jaren, of vergis ik me?
Ik dacht wel dat jou dat aan zou spreken, Bart. 😉
En dan hoor je zijn rustgevende stem (tenminste dat vond ik altijd) weer even.
Gelukkig viel het dit jaar idd reuze mee qua wepsen.
Erg mooi beschreven Marjelle, kan het helemaal voor me zien zoals je daar zat.. Is dat je eigen sleutelbos met die wijze tekst eraan ? Oe ja, Bob Ross, het beste slaapmiddel ever 🙂 Heel rustgevend..
Prachtige muziek, van de film had ik nog nooit gehoord ! ( oeps)
Dank, Flo, mooi dat het zo overkomt als ik het bedoeld heb. 🙂 Dat zijn mijn sleutels idd, they go wherever I go…
En sympathiek ook met z’n happy little clouds en trees, hij tekent haast met een pastelkrijtje, zo zacht.
Ik ook niet, hoor, als ik naar muziek zoek op Youtube, naar iets wat past bij mijn gevoel, bij dit moment, dan kom ik soms de gekste dingen tegen. 😉
Mja, dat is het leuke van muziek sneupen op YouTube, je komt de meest mooie, gekke, bizarre dingen tegen.. Ik kom zelfs vergeten dingen tegen. En het gekke is, vrijwel alles staat er op, op YouTube. Het is soms bijna een museum..
Klopt, Flo, en mooie onverwachte combinaties kom je ook af en toe tegen. 🙂
Houden zo – qua weinig wepsen, Marjelle! 🙂
En de stem, met zijn rustige uitstraling, van Bob Ross werkte voor mij altijd zo heerlijk ontspannend ja…..velen verfoeiden het, vonden het kitscherig romantisch geknoei.
Maar wij weten wel beter hè… ;-))
Heerlijke observatie.
Mooi geschreven
Wat een filosofische wijsheid draag je met je mee :-). Mooie observaties.
Prikkelende sfeertekening…
"Hebben wespen tongen?"
Da’s een goeie vraag. Zo niet, dan kun je een wesp dus nooit vragen; "en, heeft het gesmaakt?"
*Idd, Bart, dus (ik heb het nu even tegen de wepsen): ‘niet in m’n glas cola kruipen! Ga lekker aan een bloem ruiken ofzo!’ 😉
Ik vond hoe hij het presenteerde (ik keek weleens midden in de nacht) lief, met humor en het maakte me slaperig, i.p.v. een lullaby… Dus of het nou kitsch was of niet, dat maakte (me) niet uit.
*Bedankt, Kuifje!
*Ik doe m’n best, Paco.
*Je moest eens weten, ZJ, daarom ben ik af en toe ook zo moe. :p En Beer kan er ook wat van!
Ik observeer met pen en camera, deed ik als kind al maar dan zonder die twee.
*Leuk dat je de alt-text ook leest, Cor! 😉
Die vraag is denk ik – wel of geen tongetje – toch overbodig omdat ze geen Nederlands spreken, maar hun eigen zzzzoemtaal hebben die wij mensen niet begrijpen. Een conversatie met een weps is dus alleen maar mogelijk in ‘Eric of het klein insectenboek’.
Ik observeer met mijn ogen en mijn geheugen. Eenmaal thuis, werk ik mijn indrukken uit :-).
weet je dat wespentongetjes een lekkernij zijn?
*Dat eerste is idd onontbeerlijk, ZJ, voordat pen of camera eraan te pas komen. 🙂
*Nietes, Ton, veel te klein, die kun je met het blote oog niet zien, laat staan opeten! 😉
Deze is weer leuk! Zeist?
Thanks, Blew, Zeist indeed (zie ook tags). 😉