‘Daar was laatst een meisje Loos’
De deur van de berging gaat maar een klein stukje open, m’n fiets ligt verdwaasd op de grond en ik probeer me naar binnen te worstelen, gelukkig ben ik niet dik. Opeens hoor ik de stem van de buurvrouw achter me. ‘Hoe gaat het met je?’ informeert ze. ”t Gaat’, zeg ik. Dit blijkt een teken om door te praten. Een ware woordvloed overspoelt me, kreten als buren die nooit iets doen, maandenlang ontbrekende naamplaatjes, bezorgers die steeds op het raam tikken met pakjes voor anderen, dat ze altijd alles alleen moet doen en fungeert als opzichter terwijl je aan de woningbouw ook niets hebt. Ze wordt allengs kwader. ‘Snap jij dat nou?’ roept ze boos. Ik glimlach begrijpend en probeer haar een beetje te kalmeren.
Klik op de foto voor muziek
‘Ja, ik snap het helemaal’, zeg ik, ‘maar doe een beetje rustig aan, dit is niet goed voor je’. Ze bedaart enigszins en zegt verontschuldigend, ‘sorry, maar ik móest het even kwijt’. Ik zwaai haar goeiendag, sleep m’n tegenspartelende fiets uit z’n hok en twijfel waar ik deze keer sneeuwfoto’s ga maken. Uiteindelijk beland ik kleumend onder aan de Erasmusbrug en besluit zo’n twintig plaatjes later nog even langs Loos te gaan waar ik onder het genot van een smeuïge tosti m’n foto’s en aantekeningen bekijk en ondertussen met A. sms. Ik heb nog nooit zoveel ge-sms’t als de afgelopen dagen, wat een gepriegel en voor je het weet komt het nog verkeerd over ook. Ik bel liever, dan kun je tenminste meteen doorvragen als iets onduidelijk is.
Piep-piep, ‘1 nieuw bericht’.
Marjelle
Winter Qntal
‘Vlieg op!’
‘Mooie foto’s?’ Ik draai me om en en glimlach naar de vriendelijke Marokkaanse man, ‘ik hoop het wel!’ Met m’n camera in m’n inmiddels verkleumde vingers ga ik dapper door met het in beeld brengen van eenden, meerkoeten en een enkel exemplaar in vogelvlucht. Van tevoren heb ik m’n aversie tegen vuistdikke handleidingen overwonnen en me even verdiept in sluitertijd-, iso-snelheid- en diafragma-abracadabra. Met m’n eerste vliegles nog vers in het geheugen is er van een tweede niets meer terechtgekomen. Schimmige vogelschaduwen is niet datgene wat mij daarbij voor ogen staat, ik wil beweging én scherpte.
Vandaag wordt opnieuw duidelijk dat dit even moeilijk is als ik al dacht. Tegen de tijd dat m’n toestel een nieuwe reeks foto’s heeft verwerkt, zijn alle vogels allang gevlogen. Wanneer ik erna de foto’s op het lcd-schermpje bekijk, blijkt dat het nieuwe standje ook nog eens zodanig donkere foto’s oplevert dat m’n gevederde modellen nauwelijks herkenbaar zijn. Experiment mislukt, hoogste tijd voor een rustgevend rondje bieb waar ik bij aankomst midden in een meeuwenkolonie beland en nog een paar plaatjes schiet. In vliegen hebben ze even geen zin, bevallig en broederlijk poseren ze zij aan zij.
Marjelle
Running hard Renaissance
‘Bananas?‘
Na de fitness loop ik op de automatische piloot naar buiten en wil m’n fiets van het slot halen, maar waar ik ook kijk hij staat niet waar hij stond. Verbaasd speur ik de omgeving af. Zou deze ook gestolen zijn? Opeens komt er uit een portiek een man met brede grijns en kwast tevoorschijn, ‘zoek je je fiets?’ Hij wijst naar een boom aan de overkant. ‘O gelukkig’, zeg ik opgelucht, ‘ik had even een Banana Split-moment’ en denk aan die ene fiets toen hoog in een lantaarnpaal.
Wat ben ik ontzettend moe, de overtreffende trap van. Vannacht liep het weer uit en vanochtend had ik al vroeg een afspraak, daartussendoor heb ik een paar uur m’n ogen dichtgedaan. Maar nu eerst, voordat ik de sterren van de hemel slaap, op zoek naar leuke Ecco-laarzen en daarna misschien nog wat plaatjes schieten van een druilerig Rotterdam, waar de PvdA gelukkig toch de grootste is gebleken al dacht Pastors daar anders over, maar hoe serieus moet je iemand nemen die mijn stad een bananenrepubliek noemt.
Marjelle
Still strong Outlandish
‘Een beetje vreemd, maar wel lekker’
Zal ik een muntje opgooien of gewoon m’n verstand op nul zetten en gáán, ook al regent het en heb ik helemaal geen zin om de deur uit te lopen? Ik kijk op de klok, kwart over vijf, de Anthony Duyklaan is hooguit een halfuur fietsen hiervandaan en dan heb ik nog net tijd om even op te drogen bij een kop thee voordat het begint. Een kwartier later vraag ik me af waar ik aan begonnen ben, nergens is de Soetendaalsebrug te bekennen en ook haastige voorbijfietsers hebben er nog nooit van gehoord. Gelukkig tref ik uiteindelijk een behulpzame man die volkomen op z’n gemak z’n gps tevoorschijn tovert, het adres intoetst en me met veel handgebaar en uitleg de weg wijst in het labyrint van bruggen en rotondes.
Uiteindelijk val ik om vijf voor zes binnen, net op tijd voor de workshop en te laat voor de thee. ‘Shake & dance’ blijkt nu opeens vervangen door ‘Whirling’, maar ik besluit me nergens druk over te maken en me eraan over te geven. Adem in, adem uit, sluit je ogen, volg je hand en draai langzaam rond, dan steeds sneller totdat allebei je armen soepel meebewegen. ‘Niet vallen’, denk ik terwijl ik steeds harder ronddraai op meditatiemuziek. Ik voel me een beetje licht in m’n hoofd en misselijk worden en kom voorzichtig weer tot stilstand. Adem diep in, adem diep uit. De workshopdocente legt zachtjes haar handen op m’n schouders. Blijf rustig staan, let op je ademhaling, ontspan je.
Een tijd later ga ik op m’n buik op een schuimig matje liggen en hoor watervalgeluiden op de achtergrond, lekker loom hier op de grond, ik voel m’n hele lijf tintelen en droom weg. ‘Een beetje vreemd, maar wel lekker’, gaat door me heen als ik na de les nog even met de workshopdame en een van de mannen napraat. Mooi, oud gebouw met een grillige eigenzinnige indeling, een echt doolhof voor richtingloze mensen zoals ik. Alleen jammer van de sfeer, die is mij te overdreven lievig, maar al zijn de mensen niet mijn type en lachen ze om andere dingen, naar die andere dansworkshop ga ik nog wel een keer.
Marjelle
Ya Raya Rachid Taha
‘Vuurtje?‘
Het is lekker warm voor de open haard, ik hou ervan om bij de vlammen de tijd te vergeten en ben weer terug in kasteel Kerckebosch waar het leven nog steeds stil lijkt te staan. Een onberispelijk geklede ober overhandigt me de thee- en kleinelunchkaart. Ik wil alleen een doodgewoon broodje met een kop doodgewone thee. Hij belooft met de kok te overleggen of de zuurdesembol bedekt met liflaf vervangen kan worden door een stokbroodje eenvoud. Het gevraagde glas water verschijnt als Sourcyflesje op tafel, ik zeg er niets van en geef me over aan de rituelen die hier gelden. Een handvol juristen is inmiddels binnen gewaaierd en de serene stilte slaat om in luid gepraat.
De knipmessende ober blijkt me in de drukte vergeten en ik besluit in plaats van brood de koekjes op te eten. Dit type hotel doet me denken aan familieweekenden lang geleden, waar vaak een geforceerde vrolijkheid heerste en elke opkomende rimpeling de kop in werd gedrukt. Een wereld van mooie plaatjes, alles net iets té, met op de achtergrond liftmuziek die overal doorheen neuzelt. In dat soort omgeving kreeg ik vroeger weleens de neiging om te gaan gillen of een keihard nummer te draaien, maar voorlopig zit ik hier nu goed met de vlammen likkebaardend aan mijn voeten.
Marjelle
Morning mood Edvard Grieg
‘De prinses op de erwt (1)’
Het is erg warm in de trein, de lente is vandaag begonnen maar m’n kleren hebben de winter nog in hun bol. Ondertussen schalt een ongeduldige mannenstem door de coupé, ‘ik wil even zeker weten dat dat gedaan is, het is wel 1300 euro, het moet gewoon nagecalculeerd worden-‘ Donder op met je nacalculaties, denk ik, terwijl ik het zweet van m’n voorhoofd wis, toch iets te hard gefietst daarnet. Ik denk ook aan de bestemming en het doel van m’n reis, Rotterdam Alexander en dan proefslapen bij Beter Bed.
De winkelgigant Alexandrium doemt in de verte op, dit soort megastores spreekt me totaal niet aan, ik herinner me nog goed die ene keer in Californië waar het me duizelde van de hoeveelheid shopping malls en aanbiedingen. Na m’n bezoek aan Beter Bed loop ik nog even door het woonwinkelcentrum, maar na een paar minuten hou ik het voor gezien. Op de terugweg kom ik langs Chinny, een Surinaamse broodjeszaak waar je ook warme gerechten kunt krijgen zoals Samosa, Ba Paw of wat dacht je van ‘Nasi Tjauw Min met moksie metie’, alleen al de naam klinkt lekker.
Terwijl ik voor het eerst in tijden weer in een vers Surinaams broodje bijt, bestudeer ik de matrasofferte die voor me ligt. Na een poosje proefliggen en -rollen wist ik het daarstraks echt niet meer. Ik ben ook zo gewend aan m’n oude Pullman-binnenvering dat ik het liefste precies dezelfde matras had gekocht, maar helaas worden die niet meer gemaakt, het is nu allemaal pocketvering wat de klok slaat. De M Line-matras die door m’n fysiotherapeut werd aangeraden was niet bepaald liefde op het eerste gezicht, ik ben al m’n hele leven binnenvering gewend en op zo’n M Line valt nu eenmaal weinig te veren.
Wel lief dat hij deze week speciaal belde om te vragen of ik al uit m’n matrasdilemma was, zodat ik eventueel via hem korting kon krijgen. Misschien is die Pocket Royal Slow Touch toch geschikter, een pocketvering met toplaag die best lekker aanvoelde, maar wat zijn een paar proefminuten op een heel matrasleven. Van de standaard 25% korting maakte de aardige verkoper later op de offerte nog gauw 30%, waarop zijn collega het niet kon laten om nog wat kantoorhumor rond te strooien terwijl ik glimlachend toekeek en blij was dat ik daar niet werkte, niets voor mij dat soort balzalen waar de tijd langzaam wegtikt.
Marjelle
In your eyes Papa Wemba & Peter Gabriel
‘Nog een paar nachtjes slapen (2)’
Vandaag blijkt dat m’n fysiotherapeut een paar maanden geleden exact dezelfde matrassen heeft gekocht als degene die ik nu op het oog heb na m’n proefligsessie bij Beter Bed. Alleen kon hij er niet aan wennen, hij vond ze iets te stuiterig en heeft vorige week toch gekozen voor M Lines. ‘Je mag die van mij overnemen voor een prikje’, biedt hij aan terwijl z’n handen m’n rug kneden. 500,00 € minder dan de offerteprijs, dat klinkt goed. ‘En ik lever ze ook nog persoonlijk af’, voegt hij eraantoe. Helaas komen we er al snel achter dat ik een andere bedmaat heb waar matrassen van 90×200 niet in passen.
Hij denkt even na en zegt vervolgens ‘als je wilt kun je ook de hele Auping-ombouw inclusief elektrisch verstelbare spiraalbodems die ik tegelijk met de matrassen heb gekocht voor een zacht prijsje krijgen en dan zet ik het ook nog voor je in elkaar’. Een verleidelijk aanbod, maar waar laat ik dat bredere bed in m’n postzegelformaatslaapkamer? Er is nu net plaats genoeg voor een bijslaaptafeltje met theelichtjes en cd-speler. Aan de andere kant lijkt het me wel leuk om eindelijk een mooi bij elkaar passend en verend geheel te hebben. Misschien is het een idee om de computerkamer en slaapkamer om te ruilen, dan heb ik voor het eerst een droom van een kamer met ruimte voor muziek, dvd-speler, Beer en planten.
Wie weet is het ook nog eens rustiger slapen en heb ik minder last van de driftbuien van de benedenbuurjongen en het gestamp en geschreeuw van de bovenkinderen. Allerlei gedachten flitsen door m’n hoofd, die pistachegroene muur moet dan wel overgeverfd worden in een kleur die niet vloekt met de donkerrode gordijnen; zou ik me niet opgesloten voelen achter de pc in die kleine kamer; als het ooit weer een werkruimte wordt, dan moet alles opnieuw verplaatst worden; wil ik eigenlijk wel elektrisch verstelbare spiralen en een Auping-bed, qua totaalprijs maakt het uiteindelijk niet uit. Maar misschien is dit wel het begin van Beter Slapen op een Beter Bed… ik ga er nog een paar nachtjes over denken. Woensdag zie ik hem weer.
Marjelle
Iniagige Salif Keita
‘Ik wil Muis terug!’
Daarstraks werd ik onder stroom gezet. Een aparte gewaarwording, maar toen de intensiteit werd verhoogd riep ik ‘stop!’ Gisteren heeft m’n muis er de brui aan gegeven, daardoor heb ik me de afgelopen 24 uur moeten behelpen met een stand-in. Onmiddellijk begonnen m’n schouder en arm op te spelen, vandaar dat de fysiotherapeut met grover geschut aankwam vanmiddag. Vantevoren had ik nog gauw een ergonomisch belrondje gehouden om zo snel mogelijk een waardige opvolger te vinden. De pc uitzetten en cold turkey afkicken zag ik niet zo zitten. Uiteindelijk had de Backshop een handige muis paraat.
Het bedrijf bleek gevestigd in het industriehart van Schiedam, lastig bereikbaar voor een niet-autorijder als ik. ‘Het is wel een half uur lopen vanaf station Schiedam centrum’, zei de man aan de telefoon. ‘Gelukkig is het mooi weer’, voegde hij er opgewekt aan toe. Wandelen naar een industrieterrein, een dodelijke combinatie voor iemand die van geen van beide houdt, maar ik kan niet zonder mijn muis. Al hoor ik de woorden van de therapeut nog naklinken, ‘je zou vanavond helemaal níets meer achter de pc moeten doen’, maar toen hij m’n blik zag wist hij genoeg.
‘Schiedam, here I come’, pep ik mezelf op vanuit de binnentuin bij Floor. Een half uur later stap ik uit op station Schiedam en verbaas me erover hoe groot het is. 84.000 inwoners volgens de chauffeur, zo’n betonblokkenwandeling leek me bij nader inzien toch geen goed plan. Bij de Backshop word ik heel vriendelijk ontvangen, de man neemt alle tijd voor me en laat me diverse ergonomische muizen en toetsenborden zien. Ook al heb ik heel duidelijk gemaakt dat hun bureaustoelen ver boven m’n budget zijn, toch legt hij me uitgebreid uit aan welke eisen een goede stoel moet voldoen en geeft een paar handige tips. Als ik aan het eind met m’n nieuwe muis onder de arm wil vertrekken, krijg ik ook nog een notebookstandaard cadeau en biedt hij aan om me naar het station te brengen.
Nice man, nice shop.
Marjelle
Leif Erikson Interpol
Muis gefotoshopt
‘Weg ermee!’
Het vertrouwde geluid van slijptollen en branders in de Oude Haven is op een bepaalde manier rustgevend. Rotterdam is druk aan het werk terwijl ik van m’n uitzicht in de lentezon geniet. Vanochtend werd ik wakker door pijnscheuten en besloot snel op te staan. M’n animo werd ook versterkt door het vroege tijdstip, in een mum van tijd had ik een on-line bestelling gepaatst, al ging er vlak nadat ik betaald had iets mis waardoor ik de klantenservice moest bellen. Ook de Santé is nu eindelijk opgezegd en de opheffingsformulieren voor m’n zakelijke rekening zijn binnen. Het liefst zou ik meteen allevier m’n websites willen verwijderen en het abonnement bij de provider opzeggen, maar of zo’n rigoreuze aanpak verstandig is, is nog even de vraag.
M’n vingers jeuken om m’n hele fotobewerkingsprogramma in één klap te verwijderen. Ik zie nu werkelijk door de bomen volstrekt het bos niet meer en m’n pc is niet vooruit te branden ondanks het automatisch opschonen door CC Cleaner aangevuld met een handmatig rondje elke avond.
M’n aantekeningen waaien bijna weg terwijl de knappe jongen m’n bestelling komt opnemen. ‘Wat een mooie glimlach heeft hij’, mijmer ik, het is het type waar ik vroeger wel op had kunnen vallen.
Ik zet m’n voeten demonstratief weer terug op aarde en denk aan Piekfijn waar ik straks even langs moet en aan de dokter waar ik voor het eerst dat ik hier woon een afspraak mee heb, omdat ik niet alleen op de voorlopige conclusie van de fysiotherapeut wil afgaan.
De pijn is juist erger geworden na z’n voorlaatste behandeling. Wat wll je als iemand niet de tijd neemt om goed te luisteren, hoe aardig hij ook is, alles moet snel, sneller, snelst. Afgelopen keer heb ik tegen hem gezegd ‘blijf alsjeblieft van m’n arm af!’ Inmiddels heb ik een afspraak met een osteopaat en ben ik nog maar een paar druppels verwijderd van een duik in het Oostelijk Zwembad waar ik vroeger jarenlang twee keer per week ging zwemmen met H.* Er moet nu echt wat gebeuren, m’n lijf piept niet voor niets, het wil aandacht, liefde en sterker worden. Ik ga laten zien dat ik wel degelijk van m’n lichaam hou, dus geen… ‘tra il dire e il fare, c’è di mezzo il mare’.
Marjelle
Merten Kosijat Värttinä
*Ex-liefste vriend
Aantal ongepubliceerde blogs die aan de vooravond van 2011 nog even het levenslicht wilden zien zonder al teveel logica in volgorde en seizoenen
