Best mooi weer vandaag. Nog geen nieuwe opdracht (hopelijk komt dat snel!). Dus alle tijd om te fietsen. Ik dacht: ik ga naar de Regte Heide en zie wel óf en hóé ik er kom. Ik hou niet van alles strak plannen of dingen in een doosje stoppen, inpakken en een strik eromheen. Soms is juist het onverwachte leuker, van A naar B gaan via C, D en E. Of daar nooit aankomen. Ook goed.
Ik had wat krabbels op een blaadje gezet. Kaarten en ik zijn geen goede combi. Dus ik toog naar Riel, werd onderweg nog op het ‘rechte pad’ gezet door een Frans stel, dat ik anderhalf uur later ook weer tegenkwam (maar dat wist ik toen niet). Ik fietste door de Dorpstraat met aan weerszijden slaperige huizen waar een van de bewoners op een stoeltje zat naast zijn huis. Buiten gebeurt meer dan binnen…
Via Riel kwam ik in Goirle terecht. De straat die op mijn papiertje stond aangegeven, zag er niet bepaald hondproof uit, dus ik nam bewust een verkeerde afslag. Voor wie het niet weet, ik hou veel van dieren, maar ben bang voor de meeste honden. Misschien zit het in de genen, ik herinner me nog dat mijn oma vroeger een straatje om ging als ze een hond tegenkwam. Maar ik dwaal af.
Klik op de foto voor een groter formaat.
Ik sprak een vrouw aan en vertelde dat ik ‘een beetje verdwaald’ was. ‘Ik ook’, zei ze. We lachten. ‘Ach, het is mooi weer en ik heb geen haast’, zei ik.
Even later − zij kon wel kaartlezen − reed ik weer terug in de richting van Riel en kwam langs de Commanderie. Het terras was leeg, de deuren stonden wijdopen. Ik liep door de lege bar en eetzaal op zoek naar een levend wezen. Kwam toen bij de keuken terecht waar een kok routineus gekookte eieren aan het snijden was en mij nieuwsgierig aankeek. ‘Kan ik op het terras wat drinken? Het is zo stil.’ ‘Nee, we zijn alleen open voor bruiloften en partijen’, antwoordde de man vriendelijk.
Ik besloot door te rijden naar Riel (het idee om naar de Regte Heide te gaan, zat nog vaag ergens in mijn hoofd), kwam weer langs ’t Luikske − een soort veredelde snackbar waar ik normaal nooit kom − en vond het terras er ditmaal aantrekkelijker uitzien. Dorst en honger veranderen soms je kijk op dingen. Toen ik even later met een tonic en lekkere bak friet met mayo (een ‘kleine friet’ bleek een superportie) zat uit te rusten op het terras keek ik met plezier terug op m’n fietstocht. En de Regte Heide… ach, dat komt een andere keer wel weer.
Marjelle
