Dankzij de ontwapenende badeend van Florentijn Hofman*, die een dagje in de NAI-vijver ronddobberde, belandde ik een tijd geleden ook bij z’n andere kunsten.
Een van zijn opvallende werken vond ik het felblauwe huizenblok aan de Beukelsdijk.
Gisteren trapte ik ernaartoe, een deel van Rotterdam waar ik nooit kom. Toen ik aan een voorbijganger vroeg waar de blauwgeschilderde huizen waren gebleven, wees hij naar het rijtje waar ik net langs was gefietst.
Er was geen spoor blauw meer te bekennen, in plaats daarvan staarde dit stukje straat me kleurloos aan. Anderhalf jaar geleden was het veranderd. ‘Ik ben te lang weggeweest’, dacht ik.
Op de terugweg, vlak bij de Alliance Française waar ik volgende week voor het eerst naar een niveauhogergroep ga, staat dit beeld waar ik al eerder een foto van wilde maken.
‘Vooruit dan, je mag er op’, beloofde ik la grande musicienne en toen ik later nog even rondkeek zag ik aan de overkant toch een stukje blauw.
Marjelle
*"Iedereen heeft iets met een badeend. Hij is een glimlach voor de maatschappij in tijden van globalisering, waar de oceaan onze badkuip is."