Tagarchief: alliance française

‘Oogjes dicht en snaveltjes toe!’

Vandaag heb ik mijn dag niet en dat komt ook niet meer goed. ‘Jij mag van mij voorbij zijn, zeg ik streng en dan morgen weer met gruwelijk frisse moed ertegenaan. ’s Avonds is er dan de laatste Franse les met veel vin, pain en boursin, dat vond de docente een goed idee en dit keer waren we het eens. Tussen de hapjes door wellicht de sterren van de hemel zwijmelen in het Frans, iedereen ietwat overmoedig geworden door de drank.

Er zijn een aantal dingen die in mijn hoofd zitten, maar elk onderwerp is of te beladen of te moeilijk. Sommige dingen mag je niet eens denken, laat staan uitspreken. Nu trekken mijn gedachten zich nergens wat van aan en soms ontsnappen ze even uit de dagelijkse tredmolen aan de Goudse Rijweg en droom ik ver weg. Ik zet alvast een streepje door de 14de, ik ben moe.



Wat wel leuk is, ik geef mezelf even een peptalk, is de tomatenplant die ik recent gekocht heb. Trots staat hij in de keuken te pronken met z’n roodgroene sappige vruchtjes, althans dat maak ík ervan. Eigenlijk eet ik nooit tomaat, maar dit terzijde. Straks misschien even een paar schijfjes bakken met ei, wat verse peterselie en kaas eroverheen, dat klinkt best lekker. Gisteren was het weer prachtig en heb ik nog een rits foto’s gemaakt op een ander deel van de Boompjes of misschien was het de Westblaak. Later nog een t-shirt geruild om 5 voor sluitingstijd. Maar gisteren is vandaag niet. Vandaag, ik zei het al, ben ik moe van alle dingen die voorbijgaan.
Marjelle

Riverman Nick Drake


Minder blauw op straat!


Dankzij de ontwapenende badeend
van Florentijn Hofman*, die een dagje in de NAI-vijver ronddobberde, belandde ik een tijd geleden ook bij z’n andere kunsten.

Een van zijn opvallende werken vond ik het felblauwe huizenblok aan de Beukelsdijk.


Gisteren trapte ik
ernaartoe, een deel van Rotterdam waar ik nooit kom. Toen ik aan een voorbijganger vroeg waar de blauwgeschilderde huizen waren gebleven, wees hij naar het rijtje waar ik net langs was gefietst.

Er was geen spoor blauw meer te bekennen, in plaats daarvan staarde dit stukje straat me kleurloos aan. Anderhalf jaar geleden was het veranderd. ‘Ik ben te lang weggeweest’, dacht ik.


Op de terugweg
, vlak bij de Alliance Française waar ik volgende week voor het eerst naar een niveauhogergroep ga, staat dit beeld waar ik al eerder een foto van wilde maken.

‘Vooruit dan, je mag er op’, beloofde ik la grande musicienne en toen ik later nog even rondkeek zag ik aan de overkant toch een stukje blauw.

Marjelle

 

Dobberfilmpje

 

 

*"Iedereen heeft iets met een badeend. Hij is een glimlach voor de maatschappij in tijden van globalisering, waar de oceaan onze badkuip is."