Deze week vroeg I. of ik nog paasplannen had. ‘Nog niet over nagedacht’, zei ik, ‘ik had me niet gerealiseerd dat het dit weekend al was’. Ik heb zo weinig met dit soort dagen dat ik eroverheen gekeken had in m’n agenda. Als er een chocolade-eitje bij had gestaan in plaats van die vijf bescheiden lettertjes op de achtergrond was er wel een belletje gaan rinkelen. Ik denk aan wat en met wie ik ’t dan het liefst zou doen, maar duw die gedachte weer weg. Met hem ben ik in een soort van niemandsland verzeild geraakt. Niemands schuld, niemands keus, toch gebeurd. Hoe doorbreek je de stilte die inmiddels een eigen leven is gaan leiden als je bang bent dat elk woord het misverstand uitvergroot?
Als ik terugkijk, vraag ik me af hoe ik de dagen, weken zo tussen mijn vingers door heb kunnen laten glippen… Paasplannen? Inmiddels heb ik morgen een eetafspraak met E. en maandag spring ik misschien wel op de Vrijheidstrein, bestemming onbekend. Mooi thema dat in alle aspecten van het leven en mensen terugkeert. Of is ‘freedom just another word for nothing left to lose’ zoals Janis zingt? Gedachtenloos haal ik m’n koekje uit z’n cellofaantje, er ligt opeens een hartje in de palm van m’n hand. Ik bijt er voorzichtig een stukje af. Straks nog even m’n huis opfleuren met verse tulpen, geel en rood, zodat m’n vazen niet werkeloos staan toe te kijken.
Marjelle
Wiseman James Blunt
