Zondag
Gedachtenloos trek ik aan het koordje, er gebeurt niets. ‘Weer een lamp kapot, dat is de zoveelste deze maand’. Sinds kort weet ik dat de bovenbuurkinderen daar een rol in hebben, door het gestamp knapt er af en toe een peertje en soms ook iets in mij. Het is al nacht, ik besluit het noodlot niet te tarten en de trap de trap te laten, op ladders klimmen doe ik morgen wel. De volgende dag blijkt dat een verse lamp ook geen helderheid biedt, er is meer aan de hand. Aangezien het weekend is kan ik pas maandag de woningbouw bellen. ‘Meteen even doorgeven dat de koudwaterkraan al een tijdje murw gedraaid is’, denk ik erachteraan. Gek hoe gauw je went aan dingen die kapot zijn, regelmatig vul ik m’n gieter of glas nu bij de kraan in de douche. Het ongewone is gewoon geworden.
M’n douche zonder ramen en licht ziet er niet bepaald uitnodigend uit. Ik laat de deur op een kier staan, kleed me snel uit en gooi alles in de wasmachine. Een vreemde gewaarwording om in het donker te douchen, het is net alsof ik me meer bewust ben van de waterstraal, minder afgeleid door m’n omgeving. Als ik de koude kraan opendraai en er even kleumend onder sta, moet ik plotseling aan Guantánamo Bay denken. Hoe gruwelijk moet het zijn om gemarteld te worden, hoe overleven mensen dat… snel zet ik de warme kraan weer open en duw die gedachten weg. Niemand heeft er wat aan als ik me over dat soort dingen druk maak, iets doen daar gaat het om. Recent heb ik me opgegeven bij Vluchtelingenwerk en me ook aangemeld bij een organisatie die zorgt voor de opvang van ex-gedetineerden. Of daar wat concreets uitkomt weet ik niet, maar dat ik iets nuttigs wil doen wordt elke dag duidelijker.
Marjelle
On children Astrid Seriese
Geen einde aan Guantánamo Bay
Waterboarding
Bush loopt risico op vervolging (februari 2011)
