De natuur ligt er ongerept en stil bij, maar in m’n hoofd is het onrustig. Vanmiddag ben ik letterlijk de sneeuw ingevlucht. Na een zondag vol herrie, urenlang gestamp op het ongeïsoleerde laminaat boven me en eindeloos gegil, voel ik me moe en murw. Vier jaar lang duurt die burenoverlast nu al in dit zeer gehorige huis. Hoe krijg ik ooit m’n leven weer terug als dit elke dag blijft doorgaan. Het antwoord is simpel: niet. Het put me uit, leidt me af en de chronische stress en slaapproblemen schaden m’n gezondheid. Havensteder heeft een hele tijd geleden wat spierballentaal geuit naar de bovenburen, zonder effect. Niet zo gek als je in een veel te vroeg stadium met dingen als uithuis-zetting dreigt terwijl je weet dat je dat helemaal niet waar kunt maken. Feitelijk zeg je daarmee ‘ga lekker je gang’. Inmiddels is het twee maanden geleden dat ik voor het laatst iets van ze gehoord heb. Ook hun belofte om mij passende woonruimte aan te bieden bleek uiteindelijk een lege huls zoals de vorige keer duidelijk werd tijdens een intimiderend gesprek met de teammanager.
Klik op de foto voor een andere besneeuwde invalshoek
Via allerhande makelaars, diverse zoekopdrachten, massa’s advertenties, oproepjes op Twitter en viavia ben ik heel hard op zoek naar een ander huis. Standaard staan tien woningaanbodvensters open. Wat een bizar fenomeen eigenlijk: sociale huurders worden gedwongen te verhuizen en asociale mogen blijven. Nog steeds heb ik geen rustig appartement gevonden waar ik op adem kan komen en nieuwe inspiratie en energie kan opdoen om weer aan de slag te gaan als freelance corrector en puzzelmaker. Als je niet in een standaardhokje past en geen vaste baan hebt, besta je niet voor de heren makelaars en woningbouwcorporaties. En ach, die laatste hebben het waarschijnlijk toch veel te druk met derivaten om zich met zoiets banaals als een huurder bezig te houden. Misschien moet ik in een tent gaan wonen. In ieder geval lekker rustig, wel een beetje koud met dit weer.
Marjelle
