Tagarchief: sneeuw

Horrorlente!


Klik op de foto voor een groter formaat

Er staat een snijdende wind, uit voorzorg heb ik verschillende laagjes over elkaar aangetrokken, ik lijk wel een Michelinmannetje, maar ik heb het nog steeds koud. 23 maart, de astronomische lente is al begonnen en de weergoden trekken zich daar helemaal niks van aan. Winterweer staat op het menu, ook draadjesvlees en stamppotten kunnen weer tevoorschijn gehaald worden, de tijd van lammetjes in de wei, krokussen en zonnige terrasjes lijkt verder weg dan ooit. Toen ik afgelopen week een tussenstop op Schiphol maakte en al die mensen bepakt en bezakt voorbij zag komen; de een op weg naar het verre Novosibirsk, de ander naar het veel warmere Durban, kreeg ik zin om ook een vlucht te boeken. Lekker weg, zonder burenoverlast en sneeuwbuien, even niet op huizenjacht moeten in Rotterdam, maar wel schrijven en fotograferen in een idyllische omgeving. ’s Ochtends wakker gekust worden door de zon, me laten verrassen door wat de natuur die dag weer te bieden heeft, een hangmat die loom in de verte op me wacht, tinkelende ijsblokjes in een glas wijn… Ja dát, daar ben ik nu wel aan toe.
Marjelle

‘Hello Goodbye’ op Schiphol

Mark is lief

Klik op de foto voor een groter formaat

Jij is lief

Picknicken!

Klik op de foto voor een grotere tafel

Of lekker warm binnen?

Groeten uit…

… Crooswijk

Klik op de foto voor een groter formaat

Een Crooswijker vertel

Sneeuwpop?

Klik op de foto voor de grotere versie

The key to success

Sprookjesbeelden aan zee

Op de vlucht

De natuur ligt er ongerept en stil bij, maar in m’n hoofd is het onrustig. Vanmiddag ben ik letterlijk de sneeuw ingevlucht. Na een zondag vol herrie, urenlang gestamp op het ongeïsoleerde laminaat boven me en eindeloos gegil, voel ik me moe en murw. Vier jaar lang duurt die burenoverlast nu al in dit zeer gehorige huis. Hoe krijg ik ooit m’n leven weer terug als dit elke dag blijft doorgaan. Het antwoord is simpel: niet. Het put me uit, leidt me af en de chronische stress en slaapproblemen schaden m’n gezondheid. Havensteder heeft een hele tijd geleden wat spierballentaal geuit naar de bovenburen, zonder effect. Niet zo gek als je in een veel te vroeg stadium met dingen als uithuis-zetting dreigt terwijl je weet dat je dat helemaal niet waar kunt maken. Feitelijk zeg je daarmee ‘ga lekker je gang’. Inmiddels is het twee maanden geleden dat ik voor het laatst iets van ze gehoord heb. Ook hun belofte om mij passende woonruimte aan te bieden bleek uiteindelijk een lege huls zoals de vorige keer duidelijk werd tijdens een intimiderend gesprek met de teammanager.

Klik op de foto voor een andere besneeuwde invalshoek

Via allerhande makelaars, diverse zoekopdrachten, massa’s advertenties, oproepjes op Twitter en viavia ben ik heel hard op zoek naar een ander huis. Standaard staan tien woningaanbodvensters open. Wat een bizar fenomeen eigenlijk: sociale huurders worden gedwongen te verhuizen en asociale mogen blijven. Nog steeds heb ik geen rustig appartement gevonden waar ik op adem kan komen en nieuwe inspiratie en energie kan opdoen om weer aan de slag te gaan als freelance corrector en puzzelmaker. Als je niet in een standaardhokje past en geen vaste baan hebt, besta je niet voor de heren makelaars en woningbouwcorporaties. En ach, die laatste hebben het waarschijnlijk toch veel te druk met derivaten om zich met zoiets banaals als een huurder bezig te houden. Misschien moet ik in een tent gaan wonen. In ieder geval lekker rustig, wel een beetje koud met dit weer.
Marjelle

Sneeuwmeeuw

100_9932Klik op de foto voor een groter formaat

13 grappigste dierenfilmpjes ooit – en Martin Gaus geeft commentaar Volkskrant 19-01-2013

Wintersong Ingrid Michaelson & Sara Bareilles

Bankencrisis?

100_9968-001Klik op de foto voor meer sneeuw

De Familiebank

Het ei van Columbus

Vorige week
Langzaam kom ik weer tot leven naast de open haard. Eerst beginnen m’n verkleumde vingers te tintelen, vervolgens ontdooit ook het tipje van m’n neus. Ik kan m’n ogen nauwelijks openhouden, niet zo verwonderlijk na vier uur slaap. Wat zou ik graag met een deken om me heen bij de vlammen in slaap vallen en uitgerust ontwaken. Laat dat wakker kussen door een prins maar zitten – ik geloof niet in sprookjes – al zou het wel heel wat prettiger zijn dan ruw uit je slaap gerukt te worden door een woedeaanval van de buurjongen zoals vanochtend weer het geval was. M’n tafeltje kijkt uit op golven en strand waarop hier en daar een paar winterharde wandelaars tegen de wind opboksen. Voor me ligt een ovenvers pistoletje met kaas en krulsla, het ziet er veelbelovend uit. Columbus is de ideale plek om bij te komen na een pijnlijke behandeling, warm, knus, aardige bediening.

‘Ik ben niet blij’, zei m’n therapeut vanmiddag toen hij de triggerpoints in m’n door rsi geplaagde schouder probeerde te deactiveren. ‘Same here’, reageerde ik. ‘Je bent goed bezig met sporten, maar die spier is overbelast door de muis en hoe zorgen we ervoor dat je ontspannen achter de computer zit?’ Ik wees naar de witte skippybal, ‘waarvoor is die?’ ‘Dat zou iets voor jou kunnen zijn in plaats van een bureaustoel’, antwoordde hij terwijl ik hevig balancerend in skippyzit probeerde te komen. ‘Zo kun je toch niet achter je pc werken’, riep ik. Hij grinnikte, ‘het is wel even oefenen inderdaad, misschien is een ponyseat geschikter voor jou.’ Met de belofte daarop te googlen nam ik afscheid. Inmiddels ben ik soms zo moe van de gebroken nachten, geluidsoverlast en protesten van mijn lijf dat ik alleen nog maar wil winterslapen, veilig opgerold op een vredig plekje zonder buren*, geschreeuw, gestamp en slaande deuren.
Marjelle

Wintersong Ingrid Michaelson & Sara Bareilles

*Sinds een week lijkt het wat rustiger nadat de woningbouw contact heeft opgenomen met een aantal mensen (wordt vervolgd)

Laat die ballen maar knallen!

Dagenlang zit ik nu al binnen. Moeizaam ploeteren door dikke lagen sneeuw of over spiegelgladde straten is niet aan te raden als je rug net in de herstelfase zit. Alleen als het echt niet anders kan, zeul ik stapvoets met een tas vol AH-producten of baan ik mij voorzichtig een weg naar de fysiotherapeut. Glibberen en glijden kan leuk zijn, maar niet nu, en ook m’n voorzichtige poging op de fiets laatst was geen succes.






gisteren zou ik voor het eerst deze week wat gaan drinken met l., maar toen ik onder de hete douche stond bedacht ik dat het gekkenwerk was om uitgerekend bij -10°c in het donker naar hoofdstuk ii te lopen met alle risico’s vandien. ik belde af en troostte me ’s avonds met shrek 3, heerlijk om puss-in-boots’ snuitje weer te zien, al in deel 1 was ik voor zijn grote onschuldige ogen gevallen.







‘let the children play, mijmer ik als ik uit het raam kijk naar kinderen en sneeuwballen die over en weer vliegen en neerploffen. sneeuw verbroedert en maakt speels. nog steeds wil ik de winter wegslapen, maar voor deze lachende gezichtjes maak ik even een uitzondering. wat een camera al niet teweeg kan brengen in je sneeuwbeleving. ik verheug me pas echt op de zwierige palmbomen die ik in 2010 op de foto ga zetten, want als ik iets nog niet afgeleerd heb, is het wel om te blijven dromen.
marjelle


open your eyes snow patrol