Tagarchief: Havensteder

Spring van het dak af

Vandaag gaat alles in slow motion. Uiterst moeizaam. Zoals elke keer schrik ik wakker van de keiharde wekker van de buren. Om 05.30 uur, 06.00 uur, 07.00 uur, een kwartier lang dreunt de wekker door, om een paar uur later opnieuw te beginnen, zelfs met het dekbed tot over m’n oren getrokken is er geen ontsnappen aan. Het moment dat ik daadwerkelijk uit bed moet komt nu steeds dichterbij. Ik zie ertegen op, de afgelopen dagen was overeindkomen een brug te ver, de eerste uren een marteling. Ik rol eruit en beland weer met m’n knieën op de grond, een stekende pijn schiet door me heen. Godsamme, nu even doorbijten, en wéér. Verkrampt strompel ik naar de douche. Over een uur komt de aannemer de sleutels halen van m’n nieuwe huis in verband met de offerte voor de plafonds die er al een week geleden in hadden moeten zitten zoals mij heilig was beloofd. Niet zijn fout. Grove nalatigheid van de verhuurder.

De bel gaat. Een tengere bruinverbrande man staat voor de deur. Hij ziet en hoort ook aan m’n stem dat ik pijn heb en kijkt me meewarig aan. Ik vertel hem over een aantal gebreken van het nieuwe huis, de meeste heeft hij al gezien op de foto’s die ik hem gisteren heb gemaild. Later op de dag komt er een inspectieteam van Havensteder langs, twee man sterk. Ik hoor een eindeloze lijst van dingen die allemaal nog moeten gebeuren in het oude huis voor de eindinspectie. Gaatjes dichten, kroonsteentjes plaatsen, …, zelfs de verfspatten van de vorige huurder moet ik verwijderen. Je krijgt een rekening van ruim 2000 euro als je het niet doet, hoor ik. Ik staar als een zombie voor me uit, ik kan níks, maar moet dit, moet dat… en krijg het benauwd van hun eisen. Havensteder die mij heeft laten barsten en jarenlang niks aan de burenoverlast heeft gedaan waardoor ik nu gedwongen ben te verhuizen. Naar een huis zonder plafonds. Met een rug die er finaal doorheen zit. Bizar.

Uit het raam zie ik de grote witte bestelwagen van AH staan, ik was zo slim om gisteren m’n boodschappen on-line te doen. Een gehaaste jongen levert de kratten-met-voorraad bij me af. Van honger en dorst zal ik in ieder geval niet omkomen. Her en der staan nog wat flessen op de vloer, ik heb al vaker gebukt dan m’n rug lief is en besluit de rest te laten staan, samen met de berg afwas, de vuile was die inmiddels boven de mand uit piept en een gestrande vuilniszak. Misschien vraag ik straks even hulp aan de man die het grenen bed uit de berging komt ophalen. Al vraag ik niet graag iets, soms moet je wel. De fysiotherapeut waarmee ik morgen een afspraak heb, moest ik ook vragen of hij naar mij toe wilde komen. Ik red het niet met tram en bus. En maak me zorgen, hoe nu verder.
Marjelle

Spannend!

De afgelopen 4½ jaar zijn doordrenkt van geluidsoverlast, stress, van het kastje naar de muur gestuurd worden door Havensteder en alle gezondheidsproblemen die daarvan het gevolg zijn. Dat dit ook bepaald geen ideale basis is om een herstart te maken spreekt voor zich en dan heb ik het nog niet eens over de hernieuwde en moeizame samenwerking met ex-partner gehad. Niet voor niets heb ik daar een aantal maanden geleden een dikke punt achter gezet. Toch ben ik altijd door blijven vechten, al was het lastig opboksen tegen Havensteder die het uiteindelijk volkomen liet afweten en daarmee schijt had aan de wet. Na wat dreigende taal over een advocaat nemen op kosten van de bovenburen heb ik nooit meer iets van ze gehoord. Al bijna een jaar doe ik verwoede pogingen om hier weg te komen ondanks rugpijn, wortelontstekingen en schildklierproblemen, ver weg van de overlast en de gebroken nachten.

100_4048

Foto gemaakt in Trompenburg Tuinen & Arboretum

Een ander huis vinden is niet zo simpel als herstartende freelancer, door de meeste makelaars word je algauw als een paria behandeld. Ondanks alles heb ik de hoop nooit hélemaal opgegeven, al waren er momenten dat ik letterlijk doodziek werd van de buren en met hartkloppingen op m’n stoel zat te luisteren naar het gebonk en gedrum boven me. Als je het nooit hebt meegemaakt heb je geen idee wat voor een impact aanhoudende burenoverlast op iemands leven kan hebben. Er zijn maar een paar makelaars geweest die verder keken dan de ‘regels’ en wel met mij in zee durfden. Voor me ligt nu het concept-huurcontract van het ruime, lichte driekamerappartement in het Nieuwe Westen. Het duizelt me van alle strikte regeltjes en eisen in de Algemene Bepalingen en het Onderhouds-ABC, getallen met drie nullen zweven voor m’n ogen – met de waarborg- en bemiddelingskosten zit je al bijna op 2000 euro – maar ook de verste reis begint met één stap en dat ik hier zsm weg moet is een feit.
Marjelle

Waiting for the sun

Eindelijk krijg ik de beslissing te horen. Na bijna vier weken wachten en duimen, tussentijds nog extra informatie opsturen en diverse keren bellen is de verhuurder eruit of ik nu wel of niet in aanmerking kom voor de maisonette. Het appartement ligt lieflijk verscholen in het groen, vlak bij de Bergse Plassen met tram en metro op een steenworp afstand. Buiten wonen met één been nog half in de stad, dat wil ik. Elke dag heb ik hoop gehouden en mezelf moed ingepraat. Hoop dat ik na vier ellendige jaren vol burenoverlast – Havensteder heeft behalve wat dreigementen uiten verder niks gedaan en op Twitter word ik doodgezwegen – een ander leven krijg zonder stress en slaapproblemen veroorzaakt door het gebonk en gedreun boven me. Hoop dat ik in een andere omgeving rustig kan werken als freelance puzzelmaker in plaats van regelmatig m’n huis te moeten ontvluchten zoals vanmiddag nog. Hoop dat de negatieve effecten op m’n gezondheid verdwijnen als sneeuw voor de zon.


De telefoon gaat
, ik herken het nummer van de makelaar. Nee, zegt het meisje, de verhuurder ziet het toch niet zitten, ze vinden dat freelance werken een te groot risico. Ik werp nog tegen dat er tegenwoordig vrijwel geen garantie meer is – wie heeft er nog een vaste baan – en dat ook mensen met een tijdelijk contract van de ene dag op de andere in een andere situatie kunnen komen, maar het maakt allemaal niet uit. Ik voel me opeens zo down en machteloos, alle ellende van de afgelopen tijd valt boven op me. Vooral bij dit huis had ik het idee dat ik echt een kans maakte, hoe meer tijd er voorbijging hoe groter ik die kans inschatte. Je houdt iemand toch geen vier weken aan het lijntje als je eigenlijk van te voren al weet dat je geen freelancers wilt. Bij deze maisonette had ik een speciaal gevoel, het huis sprong eruit tussen al die andere die ik heb gezien. Elke keer als de buren stampten of drumden, pepte ik mezelf op, nog even volhouden, misschien zit ik straks lekker rustig in Schiebroek met uitzicht op grasland en water.

Vandaag heb ik mezelf weer vermand, na de zoveelste rits mailtjes, telefoontjes en huizensites afstruinen heb ik een makelaar gebeld die ik al vaker gesproken heb. Ik vraag hem hoe het staat met die flat in het Nieuwe Westen waar hij het een tijd geleden over had en of hij daar inmiddels een sleutel van heeft. Het zijn wel houten vloeren, zegt hij, en ik heb geen idee wie de buren zijn. Die vloer is zeker een groot minpunt. Ik besluit m’n verstand op nul te zetten, ik moet hier weg en wel zo snel mogelijk, delete uit m’n geheugen dat er ooit iemand in dat complex vermoord is en dat het veel duurder is dan wat ik nu heb. Vervolgens tel ik de pluspunten bij elkaar op ‘centrale ligging, leuke flat, geen bovenburen’. Volgende week heb ik een afspraak om het appartement te bekijken. Wie weet wordt het iets, deze makelaar geeft mij waarschijnlijk wel het voordeel van de twijfel.
Marjelle

Waiting for the sun The Doors

Honing & zoute drop

Was ik net weer een beetje opgeknapt, word ik opeens wakker met keel- en spierpijn en een piepende hoest. De hele dag probeer ik te doen alsof er niks aan de hand is. ‘Ik word niet ziek’, mantraat het in m’n hoofd. Het zou de zoveelste keer dit jaar zijn. Geen zin in! Maar als ik ’s avonds met een koortsige blik naar m’n beeldscherm staar, even later zonder veel animo in een pan roer, moet ik toegeven dat het griepvirus me opnieuw te pakken heeft. Mijn weerstand is zo laag door de aanhoudende stress en burenoverlast de afgelopen jaren dat elk griepbacilletje en virusje mij als een makkelijke prooi ziet. Woningbouwvere-niging Havensteder heeft het probleem nooit opgelost en houdt zich daarmee níet aan de wet die zegt dat je ‘een huurder rustig woongenot moet verschaffen’, maar daar is dus al een aantal jaar geen sprake van.


Toen vorige zomer de verhuizing
naar een andere flat op het laatste nippertje niet doorging door een fout van hun verhuurmakelaar, de verhuisdozen stonden al in de gang, werd mij een gelijkwaardig huis beloofd. Belofte maakt schuld, ook een mondelinge afspraak is rechtsgeldig, vandaar dat de hoop om uit deze uitzichtloze situatie te komen weer opborrelde. Helaas werd ik vervolgens afgepoeierd met een paar woningen die volstrekt niet gelijkwaardig waren en waarvan er één op de vierde etage zonder lift vanwege gezondheidsredenen niet eens door kón gaan. De doktersverklaring en brief van de rugtherapeut werden eerder al volkomen genegeerd, de consulente wilde het briefje van m’n huisarts niet eens aannemen toen ze bij mij thuis was. ‘Dat komt wel in een later stadium’, zei ze. Dat vond ik toen best bizar en ik heb de brief een tijd daarna toch gemaild, maar daar nooit een reactie op gekregen.
Marjelle

Foto Witold Riedel

And justice for all

Terwijl de buren weer met dingen boven m’n hoofd aan het schuiven zijn, dat gaat vaak urenlang door, ik met een koortsig hoofd achter m’n pc zit, een beginnende griep probeer ik met Oscillococcinum en extra C de kop in te drukken, ben ik bezig met het maken van nieuwe cryptogrammen. Tussen het gebonk van buren en hoofd door doe ik een poging om me te concentreren en dwing mezelf niet te denken aan woningbouwvereniging Havensteder waarvan ik nu al vijf maanden niks meer gehoord heb op die ene reactie op m’n recente officiële klacht na. Een brief die bol stond van verdraaiingen en onwaarheden. Zo’n klacht wordt volledig intern afgehandeld, mij werd helemaal niks gevraagd. Met onpartijdigheid en objectiviteit had het dan ook weinig te maken, wel met afschuiven, doelbewust op de essentie niet ingaan en geen verantwoordelijkheid nemen voor eigen fouten. Een advocaat die ik over de zaak vertelde en de brief liet lezen, raadde me aan om door te gaan omdat ik wel degelijk in m’n recht sta.

Wat dat betreft ben ik echt een kind van mijn vader, een bevlogen jurist. Als we iets gemeen hadden is het wel ons grote rechtvaardigheidsvoel, onze afkeer van onrecht, willekeur, vriendjespolitiek en aperte leugens. Als hij had geweten hoe ik door Havensteder behandeld ben – na een geval van dwaling heb ik moeten vechten als een leeuw om überhaupt onkosten vergoed te krijgen, afspraken zijn niet nagekomen, de langdurige geluidsoverlast die vergaande gevolgen heeft voor mijn gezondheid is nooit opgelost – dan weet ik zeker dat hij zich in zijn graf zou omdraaien. Terwijl ik dit allemaal bedenk gaat er ook iets mis met m’n puzzelsoftwareprogramma, omschrijvingen verdwijnen opeens en dingen worden niet goed opgeslagen. Als ik een uur later vijf puzzels kwijt ben en m’n schouder steeds heftiger piept dat ik moet stoppen met typen besluit ik er een streep onder te zetten. Ik heb het even gehad met alles wat niet deugt.
Marjelle

Foto gemaakt in Miniworld Rotterdam

Over exen en applets

Sinds gisteren ben ik in de lappenmand, daarbij zeurt m’n muisarm de hele dag om aandacht. Ik ben moe, koud en heb nergens zin in, dat laatste is niks voor mij, meestal pep ik mezelf wel op. Ook m’n biotartaartje smaakt opeens heel anders dan anders. Vanmiddag besluit ik m’n bed weer in te duiken in de hoop warm te worden en een beetje uit te rusten. Twee uur later, nog steeds met verkleumde pootjes, spring ik er geïrriteerd weer uit, door de herrie boven heb ik geen oog dichtgedaan. Onder de hete douchestraal denk ik aan m’n ex tevens programmeur waar het erg lastig mee communiceren is over de nieuwe site. Hij wil alles via mail, maar dat zorgt alleen maar voor steeds meer onduidelijkheid.

Klik op de foto voor een heel andere invalshoek

Ook van het nieuws wat ik vandaag kreeg
over de beveiligingsproblemen rondom Java-applets, de basis van m’n site, word ik niet blij. De kans is nu groot dat steeds meer mensen die optie uitschakelen op hun pc, niet bepaald het ideale moment om zo’n nieuwe site te laten bouwen. Terwijl de buren boven m’n hoofd stampen op ongeïsoleerd laminaat zie ik opeens de doordringend blauwe ogen van de teammanager van Havensteder weer voor me, hij heeft zich toen niet aan z’n afspraak gehouden, anders had ik nu in een rustiger huis gezeten. Zal ik hem bellen, de confrontatie aangaan of zal ik me omdraaien – de wereld de wereld laten – en me onderdompelen in een diepe winterslaap.
Marjelle

Foto gemaakt in het Natuurhistorisch Museum

Home Wintersleep

Op de vlucht

De natuur ligt er ongerept en stil bij, maar in m’n hoofd is het onrustig. Vanmiddag ben ik letterlijk de sneeuw ingevlucht. Na een zondag vol herrie, urenlang gestamp op het ongeïsoleerde laminaat boven me en eindeloos gegil, voel ik me moe en murw. Vier jaar lang duurt die burenoverlast nu al in dit zeer gehorige huis. Hoe krijg ik ooit m’n leven weer terug als dit elke dag blijft doorgaan. Het antwoord is simpel: niet. Het put me uit, leidt me af en de chronische stress en slaapproblemen schaden m’n gezondheid. Havensteder heeft een hele tijd geleden wat spierballentaal geuit naar de bovenburen, zonder effect. Niet zo gek als je in een veel te vroeg stadium met dingen als uithuis-zetting dreigt terwijl je weet dat je dat helemaal niet waar kunt maken. Feitelijk zeg je daarmee ‘ga lekker je gang’. Inmiddels is het twee maanden geleden dat ik voor het laatst iets van ze gehoord heb. Ook hun belofte om mij passende woonruimte aan te bieden bleek uiteindelijk een lege huls zoals de vorige keer duidelijk werd tijdens een intimiderend gesprek met de teammanager.

Klik op de foto voor een andere besneeuwde invalshoek

Via allerhande makelaars, diverse zoekopdrachten, massa’s advertenties, oproepjes op Twitter en viavia ben ik heel hard op zoek naar een ander huis. Standaard staan tien woningaanbodvensters open. Wat een bizar fenomeen eigenlijk: sociale huurders worden gedwongen te verhuizen en asociale mogen blijven. Nog steeds heb ik geen rustig appartement gevonden waar ik op adem kan komen en nieuwe inspiratie en energie kan opdoen om weer aan de slag te gaan als freelance corrector en puzzelmaker. Als je niet in een standaardhokje past en geen vaste baan hebt, besta je niet voor de heren makelaars en woningbouwcorporaties. En ach, die laatste hebben het waarschijnlijk toch veel te druk met derivaten om zich met zoiets banaals als een huurder bezig te houden. Misschien moet ik in een tent gaan wonen. In ieder geval lekker rustig, wel een beetje koud met dit weer.
Marjelle

Immuniteit?

Met de trein naar Amsterdam-Zuid. Als ik het station uitloop word ik vrijwel meteen omringd door hoge gebouwen. Volgens de krabbels op m’n papiertje moet ik vanaf ABN AMRO in zuidelijke richting naar het Gelderland-plein lopen. Het is donker miezerig weer, de kantoorreuzen kijken sikkeneurig op me neer. Ik heb geen idee wat zuidwaarts is en besluit gewoon maar weer de weg te vragen. Na een stuk of zes uiterst behulpzame voorbijgangers, waaronder eentje met TomTom, kom ik ten slotte net op tijd op mijn bestemming aan. Mooie ontvangsthal, ik zoef met de lift naar boven waar Ralph Moorman al op me staat te wachten. Sympathiek gezicht, ik herken hem meteen van de foto op de achterflap van zijn boek ‘Het hormoonbalansdieet’. In verband met de problemen met m’n schildklier die de laatste maanden onder invloed van stress nog groter zijn geworden heeft m’n triggerpoint-therapeut hem getipt.

De afgelopen periode word ik geplaagd door wortelontstekingen, infecties, spierpijn en stemproblemen, daarnaast loop ik rond met een ondertemperatuur van 35,5-36,00 °C en soms ijshanden. In plaats van meteen hormonen te gaan slikken zoals m’n huisarts heeft voorgesteld wil ik eerst meer weten over wat er precies aan de hand is en over mogelijke alternatieven om m’n schildklier weer op het rechte pad te krijgen. Bij een beker thee doe ik m’n verhaal, beantwoord de uitgebreide vragenlijst en luister naar zijn ideeën erover. Essentieel is volgens hem om niet alleen op TSH en T4 te prikken, maar ook de T3- en anti-TPO-waarden te laten meten, zodat duidelijk wordt of ik de auto-imuunvorm van de ziekte van Hashimoto onder de leden heb of dat er andere oorzaken voor mijn schildklierproblemen zijn. Sowieso staat een goede en uitgebalanceerde voeding aan de basis van alles, daarover zijn we het eens.

Het is een prettig gesprek wat me tegelijk ook een stimulans geeft om een aantal dingen aan te pakken. Eerst ga ik zijn boek lezen, daarna opnieuw bloed laten prikken en een begin maken met in-balans-eten en nieuwe recepten uitpro-beren. Vandaag heb ik al even kennisgemaakt met zeekraal, wat wel heel zoutig is. Ik denk dat ik het meeste moeite zal hebben met het voorlopige afscheid van een aantal favoriete voedingsmiddelen zoals romige Goudse kaas, knapperige pistoletjes, Fanta Light, melkchocola en koekjes. Al is er voor die laatste drie misschien nog wel een onbespoten variant. Zo min mogelijk stress is een andere basisvoorwaarde, maar dat heb ik zelf niet in de hand met burenoverlast en een verhuizing die op het laatste nippertje niet doorging door de fout van Havenste-der. De enige manier om uit die stresscirkel te komen is als de woningbouw zich aan z’n belofte houdt en mij alsnog een gelijkwaardige woning aanbiedt, dus niet vier hoog zonder lift terwijl dat door gezondheidsproblemen niet kan.
Marjelle

Kiezen tussen twee kwaden

De sleutelbos glinstert in m’n hand, ik kijk er nog een laatste keer naar, stop ‘m vervolgens in de voorbedrukte envelop en gooi die in de brievenbus zonder begeleidend briefje. Dat komt vanavond wel. Het is 18.00 uur en het wordt al een beetje donker als ik door de opdwarrelende herfstbladeren weer naar huis loop. M’n hoofd vol gedachten. Keuzevrijheid, het klinkt mooi, maar soms is het kiezen tussen twee kwaden. Met mannen heb ik dat gevoel nooit gehad, als ik voor iemand koos was dat vol overtuiging – one-nightstands en korte relaties daargelaten – en niet bij gebrek aan beter of liever iets anders. Op foute mannen val ik sowieso niet, dat scheelt. Maar op het gebied van huizen kan kiezen een ander woord zijn voor klemzitten. Het is dan een antikeuze aangezien A en B beide niet aantrekkelijk zijn. In dit geval blijven wonen waar ik woon met structurele geluidsoverlast óf verhuizen naar een woning waar erg veel aan moet gebeuren met een rug die erdoorheen zit en niet echt zicht op een rustige leefomgeving.* Ik verlang naar C, maar C doet niet mee.

[slideshow]

Het zinnetje should I stay or should I go? zingt door m’n hoofd als ik voor de derde keer in een paar dagen naar het huis ga kijken. Qua akoestiek is het ongeveer even erg als waar ik nu woon, het suist, het borrelt, je kunt horen wanneer iemand de wc doortrekt of de kraan opendraait. Alleen ’s nachts keert de rust weer als iedereen op één oor ligt weet ik. Ik hoor een deur dichtslaan, flarden muziek, loop rond en denk aan m’n huidige huis wat door de herrie nooit een thuis geworden is de afgelopen vier jaar. Ik denk ook aan het ultimatum van Havensteder, ‘dit is ons laatste bod, verder doen we niks meer!’ Drie woningen,  waarvan er zeker twee niet gelijkwaardig zijn aan het appartement op de Noordsingel. Ik wist ook niet dat het bij drie zou blijven, dat werd pas de laatste keer erbij verteld. Ik pak de sleutelbos, kijk nog eenmaal rond en sluit de deur achter me. Soms is weggaan geen optie als je er geen stap verder mee komt.
Marjelle

* L. die architect is mailde dat het rond de 3000 € zou kosten om muren en deuren te isoleren in verband met gemeenschappelijke hal en trap

Voor het blok!

Vanmiddag had ik een afspraak met dezelfde verhuurmakelaar van Havensteder die er verantwoordelijk voor was dat de verhuizing naar de Noordsingel op het laatste moment niet doorging. Deze keer gaat het om een driekamerparterrewoning die op een heel wat minder sprookjesachtige locatie ligt dan het pand met uitzicht op een bruisende fontein en ganzen. De makelaar was toen vergeten te melden dat er een jaar lang een bouwproject naast mijn deur zou komen terwijl hij wist dat ik juist vanwege geluidsoverlast wilde verhuizen. Met als gevolg extra stress, vijftig uur weggegooide tijd, allerlei gevolgschade en veel negatieve effecten op m’n gezondheid. Toen die affaire een paar maanden geleden speelde verdween hij van de ene dag op de andere van het toneel. Als ik hem nu een paar kritische vragen stel over die nachtmerrie wuift hij de verantwoordelijkheid weg. Ik confronteer hem met z’n uitspraak dat hij ‘van geen bouwproject wist’ en dat dit tegengesproken werd door zijn teammanager.

‘Dat project zat natuurlijk wel ergens in m’n achterhoofd’, zegt hij en vervolgt dat hij er na de fusie van twee woningbouwverenigingen nieuw in is komen rollen en geen tijd heeft gemaakt om dat soort dingen goed uit te zoeken. Iets wat hij een seconde later verandert in ‘daar was geen tijd voor’. Verantwoor-delijkheid nemen voor je fouten is niet iedereen gegeven, zo blijkt maar weer. Ik kijk om me heen naar de rode, roze en groene muren in de living, het rafelende gouden behang in de kleine kamer met een deur naar een lief tuintje waar meteen de buurtpoes kennis komt maken. Er moet hier heel veel gebeuren, een paar likjes verf dekken de lading niet, er moet gestript, behangen, gesausd en gespoten worden. Ik krijg het benauwd, dit lijf en deze rug zitten er zo doorheen, ik vraag me af of ik momenteel überhaupt in staat ben om weer te verhuizen laat staan te klussen nauwelijks twee maanden na de bijnaverhuizing. Niet alleen oververmoeid door buren en pijnperikelen de laatste tijd, inmiddels heb ik ook een nieuwe wortelontsteking en moet misschien weer onder het mes.

Buren waarbij ik aanbelde, de vrouw verstond me niet en riep haar zoons erbij, zeiden dat het wel redelijk rustig was hier. Een voorbijganger vertelde me daarstraks dat dit deel van de Agniesebuurt niet zo goed bekend staat, maar Crooswijk waar ik nu woon is ook niet best. Bovendien heeft de woningbouw mij inmiddels voor het blok gezet. Dit is hun laatste bod, als ik daar nee tegen zeg doen ze niks meer voor me. Zeer onterecht, de vorige twee aanbiedingen waren echt niet gelijkwaardig aan het appartement op de Noordsingel, maar in je eentje opboksen tegen zo’n woonmastodont is bijna onbegonnen werk en dat weten ze. Ik ijsbeer door de kamers, kijk af en toe door het raam naar de buitenplanten, voors en tegens, terwijl de makelaar verder door het huis flierefluit en me op ditjes en datjes wijst. Op de valreep bagatelliseert hij nog even de veertig M/V die op deze galerij woont en meermalen per dag via trap of lift pal naast m’n eventuele toekomstige voordeur naar binnen en buiten banjert. Dit weekend moet ik beslissen, neem ik de gok of blijf ik zitten waar ik zit.
Marjelle