De zon brandt op m’n gezicht, ik moet oppassen, besef ik. Sinds ik de vorige keer in Apeldoorn met T. bijna de hele dag in parken en op terrasjes heb gezeten, is m’n zonne-allergie weer teruggekomen. Die rode bultjes vormen nog een herinnering aan een leuke ontmoeting. Voor het eerst in tijden zit ik weer op het terras van de Kunsthal die ik altijd nog eens van binnen wil bekijken, maar niet met deze zomerse temperaturen. De drie konijnen voor me baden in de zon, straks zet ik ze op de foto. Dat is het makkelijke van deze exemplaren, ze zitten muisstil, niet te vergelijken met het onstuimige gedrag van hun pluizige soortgenootjes van de kinderboerderij.
Een paar kinderen gebruiken het voorste konijn als glijbaan, het speels-nostalgische doet me denken aan Hairnet Paradise, een nummer van CocoRosie dat me eergisteren dwars door m’n ziel sneed. Zo boordevol heimwee, verlangen, lief en pijnlijk tegelijk. De emoties van het afgelopen jaar kwamen er weer uit, net als een aantal weken geleden toen ik bij A. was en hij over z’n vader vertelde die recent is overleden en nooit knuffelde of iets positiefs zei. Tot m’n schrik sprongen opeens de tranen in m’n ogen, omdat ik m’n eigen vader† deels in het verhaal herkende. Dat intens verdrietige gevoel – om dingen en mensen die er niet meer zijn of nooit zijn geweest, om het leven dat af en toe z’n eigen onbegrijpelijke gang gaat waarbij je soms alleen maar machteloos toe kunt kijken – is de afgelopen dagen blijven hangen.
Als het nummer op een cd had gestaan in plaats van op Youtube, dan had ik het inmiddels grijsgedraaid. ‘Misschien wel een geschikt lied voor als ik straks dood ben’. Die gedachte komt plotseling in me op. Ik moet het er toch eens met m’n broer over hebben de volgende keer dat ik in Tilburg ben. Waarschijnlijk deze zomer nog, we zien elkaar zo’n beetje elk jaar. M’n vriendin begon er recent over, niet meteen over als ik dood was, meer in het kader van wie er gewaarschuwd moest worden als ik onverhoopt een ongeluk kreeg en in het ziekenhuis belandde. Dat krijg je als je alleen woont en op-een-na geen familie hebt, dan moet je dat soort dingen regelen. Misschien moest ik dat ook maar eens echt gaan doen.
Marjelle
| Beautiful Boyz CocoRosie & Antony Hegarty |
Toevallig bedacht ik vandaag dat ik – na 10 jaar – m’n administratie (polissen enzo) toch maar eens zou moeten samenvoegen met die van mijn vrouw. Zou best wel handig zijn 😉
Vroeger zei ik: "Later als ik groot ben"
Nu zeg ik: "Later als ik dood ben".
Dat laatste geeft wel meer zekerheid. :-))
Nee, ik doe het ook niet graag, denken ‘voorbij de dood’…
Maar soms moet je ook gewoon wat regelen hè… toch maar…
Vervelend die zonne-allergie, ik heb er zelf ook veel last van.
Gelukkig helpt bij mij Contralum Ultra, alleen op recept verkrijgbaar.
Mijn redding, anders was ik werkelijk vanaf eind februari (!) het haasje, met jeuk, uitslag en ellende (vooral hoofd)… 🙂
Heb je er iets voor wat echt helpt, Marjelle?
Hartelijke groet, Bart
hoi marjelle, ik loop een beetje achter wat mijn mailbox betreft
sorry daarvoor, nog bedankt voor je mail
met mijn eigen begrafenis ben ik nooit bezig, boeit me ook niet
maar wel vind ik dat er testamentair iets geregeld moet worden met betrekking
tot mijn kinderen
heb het daar met een vriendin over gehad, op zich stond ze er wel open voor
maar volgens haar waren dat soort zaken beslist niet zo simpel
tsja…moeilijk is dat, als je zelfs na je dood nog grip probeert te houden op het leven
wat muziek betreft…kun je je afvragen of je zoiets uberhaupt kunt vastleggen,
aangezien je smaak voortdurend aan smaak onderhevig is
wat je nu mooi vind, vind je over een jaar of drie misschien al helemaal niet meer zo bijzonder
zonne-allergie heb ik ook, maar gek genoeg niet altijd
en vooral onder de nederlandse zon
de tip die bart geeft wat contralum betreft, is zeker niet overdreven
het werkt uitstekend en valt qua vettigheid nog mee ook
*Lijkt me idd een goed plan, Henk! 🙂
Ik denk af en toe nog steeds ‘later als ik groot ben’. 😉
*Precies, Bart, hoe je het ook draait of keert, mijn hobby is het ook niet, maar de dood is onlosmakelijk verbonden met het leven. Soms wilde ik wel dat als je eenmaal dood bent, je dan zou oplossen in het niets en geen sporen zou achterlaten (of juist heel veel, maar niet dat halfhalfgedoe), maar het universum houdt geen rekening met de voorkeuren van Marjelle uit R’dam. 😉
Nou, inmiddels is het weer gezakt en heb ik ook een tijdje niet in de zon gezeten, dus het was even een opleving kennelijk na al die uren in de zon. Ik heb nl. tien jaar lang niet in de zon kunnen zitten en opeens was ik eroverheen gegroeid(?), vandaar ook dat ik daarna elk zonnig moment wilde ‘benutten’, een soort van inhaalslag, al kun je de dingen nooit werkelijk inhalen, I know.
Dus jij hebt nu gelukkig nergens meer last van met dat spul!
Hoi Assyke, geeft niet, hoor. 🙂
Wat betreft je eigen begrafenis regelen, daar had ik het niet over (ik wil zelf overigens niet begraven worden, en dat soort basale dingen zijn wel interessant om te weten bv. voor m’n broer), wel wie er gewaarschuwd moest worden als ik een ongeluk kreeg. Aangezien jij getrouwd bent, kun je makkelijk zeggen ‘boeit me niet’, omdat je weet dat er altijd iemand is… Kan me voorstellen idd dat je iets zou willen vastleggen voor je kinderen.
Het was even een gedachte die in me opkwam toen ik dat nummer van CocoRosie hoorde, niet om dat nu op papier te gaan zetten, als er iemand geen grip wil hebben op het leven na m’n dood ben ik ’t wel. 😉
@marjelle
ben pas sinds een jaar of zes getrouwd
daarvoor was ik ook alleen en kon ik inderdaad wel eens nadenken over de vraag of ik uberhaupt wel
begraven zou willen worden
er zijn zoveel andere manieren
ik denk dat het verschil is, dat een begrafenis een cultureel bepaald iets is,
bij ons kun je helemaal geen individuele wensen hebben, want er is slechts één traditionele begrafenisritueel en daar kan niet van worden afgeweken omdat het religieus bepaald is
Dat verdriet dat je vaak bij andere mensen hebt, komt meestal van jezelf. Laat het eruit, je rijdt ‘met de handrem’ als je het te lang laat zitten. En het leven is er te mooi voor…
*Er zijn idd meer manieren, Assyke, maar als ik het goed begrijp heb je er feitelijk geen enkele keus in binnen jouw cultuur… Dan, maar mss zie ik iets over het hoofd, begrijp ik je eerste alinea niet helemaal.
*Wattman, dat verdriet zit idd en uiteraard in mij en het ging o.a. over mijn vader en heeft met veel meer dingen te maken dan ik hier kan uitleggen. Dat iets te lang laten zitten niet goed is (verdriet, woede, etc.) is evident, maar dat is hier n.v.t. Ik laat het er juist uit. Virtueel blijft lastig, moet mss toch maar eens op cafe in Antwerpen. ;))
Ach, het leven, breek me de bek niet open. 😉
Treuren om dingen of mensen die er nooit geweest zijn geeft het treuren wel iets luchtigs.
Dat zware treuren om bestaande dingen en mensen is me altijd zo zwaar. Luchtig treuren is als een kruidje-treur-me-niet, lichtblauw en het ruikt naar jasmijn.
Voor mij heeft het meer iets melancholisch-triests, Ghijsa, maar iedereen heeft / geeft z’n eigen ideeen en invulling aan dit soort begrippen. Luchtig zijn voor mij schuimpjes en lekker ook. ;))
Soms is verdriet ook loodzwaar, dan moet het eruit, one way or the other, en dat heeft tijd nodig, veel tijd.
Je kruidje-treur-me-niet heeft ergens ook wel weer wat. 🙂
Mij ook niet Marjelle, mij ook niet…. sterkte en succes ermee!
I won’t, Wattman. 😉 En bedankt.
Als ik later dood ben, wil ik begraven worden, en in het kader van de recycling, het liefst onder een fruitboom op mijn eigen boerderijtje in Panama. Het grafschrift heb ik ook al:
Hier ligt het lijk
van Groenendijk.
De begrafenismuziek mag mevrouw Opinie uitzoeken, daar hoor ik toch niks van. Hoewel, het is natuurlijk wel een mooie gelegenheid om een paar mensen nog eens lekker tregen de haren in te strijken. Ik zal er nog eens over nadenken. Iets van Nick Cave denk ik. En Old and Wise van the Allan Parsons Project om muzieksnobs een beetje te pesten 😉
Je ziet, ik houd het luchtig.
Verdriet moet je verwerken ja. Maar ik weet niet of ‘het eruit gooien’ altijd de beste manier is.
Die allergie herken ik 🙂 Het treuren niet.
Je zet me aan het denken om te genieten van de mensen die ik (nog) heb. Sterkte.
Ik zit een beetje in hetzelfde schuitje. Ik heb eigenlijk alleen contact met mijn moeder in Rotterdam wat familie betreft. Hier in Antwerpen ken ik wel mensen en die zouden ook wel willen helpen, mocht ik een ongeluk krijgen.Ik heb het alleen nog nooit ter sprake gebracht. Zou het toch eens moeten doen. Kunsthal is trouwens leuk, maar wel een hele toer om erin rond te lopen.
Droevige bespiegelingen
Stiekem denk ik aan Marjelle,
als ze dood is!
Alles wat ik denken zal:
goh, al een maand geen bloggie,
want ook ik krijg geen bericht.
Stiekem kan ik met haar dansen,
als ze dood is!
Doe mij maar geen bericht,
want als ik het niet weet dan leef je nog!
*Die fruitboom klinkt vredig, M.O.
Ha ha, ja, dat verbaast me ergens niet van je, nog wat mensen tegen de haren instrijken, maar of dat met Alan Parsons gaat lukken. :p
Verdriet moet je idd verwerken, mag je benoemen, of mensen het al dan niet eruitgooien moeten ze zelf weten, het is alleen niet mijn manier.
*Eerlijk gezegd, versta ik onder treuren** iets anders dan gewoon verdriet hebben omdat verdrietige dingen nu eenmaal ook gebeuren en bij het leven horen, Verbaas. Het lijkt ook een beetje taboe om dat laatste gewoon toe te geven en er niet meteen achteraan te plakken, ‘maar het duurde maar heel even, hoor, niks aan de hand!’ of ‘morgen ziet het er allemaal heel anders uit / is een mooie dag’ and more cliches. 😉
**Dat doet me denken aan heel lange periodes niet van de bank afkomen en helemaal opgaan / ondergaan in je verdriet (wat overigens ook iedereen zelf moet weten, wie ben ik om daarover te oordelen), aan treurwilgen (al zijn ze wel mooi), aan levenloosheid, aan 1 grote brok treurnis worden, daar heb ik het dus allemaal niet over. 😉
Geniet lekker van de mensen die je nog hebt idd! 🙂 En bedankt.
Ik wil graag ‘The Moon in June’ (Soft Machine) bij mijn begrafenis. Dat duurt lekker lang ;-). Niet zo somber hoor!
*Herkenbare situatie idd, ZJ, dus jou hoef ik niets uit te leggen. 😉
De Kunsthal vanbinnen is er nog niet van gekomen, ben op het terras blijven steken… maar het staat op m’n to do-lijstje in m’n hoofd.
*Hoort ook bij het leven, Paco, al had ik sommige dingen liever overgeslagen, dat dan weer wel.
Alles beter dan ‘onder het tapijt’ of ‘met de mantel der liefde’, vind ik. 😉
*Had je stiekem aan me gedacht, Godenkind! 😉Doe mij maar geen bericht,
want als ik het niet weet dan leef je nog!
😉
Ah, ik zie net jouw reactie ook binnenkomen, Blew. 🙂 Ben benieuwd naar ‘The moon in June’, ga zo even zoeken op Youtube.
Ik ben niet somber, hoor, maar wel eerlijk over verdriet en de dingen die voorbijgaan.Edit: 9:44 minuten… 😉 en hoorde ik daar nou Robert Wyatt (=retorische vraag).
Zeker eens doen. Altijd opvallende tentoonstellingen daar ook.
Ga ik ook zeker eens doen, ZJ, en als ik er dan nog ben (kon het even niet laten in het kader van ;)), dan schrijf ik er een blog over.
@Marjelle,
Een mooi en confronterend blog. Bespiegelingen.. Reflecties,
Niets is zo mooi als het leven zelf, het ademen, het zien van vreemde dingen en het ondergaan van vreemde gevoelens. Er is niets wat tegen het leven op kan. Buiten het leven bestaat slechts een niemandsland, waar je niet thuis hoort.
Het leven is het leven waard.
cor
Maar stiekem denken mag gelukkig want dat weet niemand;)
Dank, Cor. Reflecties idd…
Er is meer tussen hemel en aarde, dat is wat ik zelf ervaren heb, en wie weet zijn er meer levens, mss ook niet, maar dat zou dan weer een heel ander blog worden en over dat soort dingen praat ik veel liever dan al typend veel eerder verkeerd begrepen worden. 😉 Dit zijn wat losse gedachten die even bij me opkwamen.
Ook onze reacties kruisten net, Godenkind.
Krijg zin om m’n tong uit te steken en ‘welles!’ te roepen, maar ik hou me natuurlijk in, want daar ben ik veel te netjes voor. ;))
melancholie, daar krimp je van in, Marjelle
en daar is niks mis mee als je daarna weer kunt zwellen,
maar het definitief zijn plaatswijzen (zoals psych’s dat aanbevelen
met het-een-plek-geven) dat lukt ‘geen-lichaam’
Melancholie is idd niks mis mee, Marius. 😉
Ik geloof ook niet zo in definitief ‘iets een plaats geven’ (wel in verwerken i.p.v. ontkennen of wegstoppen), als het goed is blijft alles in beweging, dat dus ook. En zelfs al heb je iets verwerkt, dan betekent dat voor mij nog niet dat je dan geen druppel verdriet of gemis meer kunt voelen, dat zou ook een ontkenning zijn van dat wat gewoon is. Maar goed, dit even snel, ik moet nog boodschappen doen. 😉
White horses van de Rolling Stones vind ik wel iets. Dat heb ik niet eens
van mezelf maar van een wasser aan boord van het schip waarop ik voer
toen ik 21 was. Toen hadden we het daar al over. Maar deze mag ook. Ik
vind het wel stemmig: http://www.youtube.com/watch?v=mmuGAP8iCuM
Ik vind ze allebei wel iets hebben, Martin, en kende deze Hey Joe-uitvoering nog niet.
Hij is mooi. Ik heb hem maar opgeslagen op mijn harde schijf.
Voor je het weet zijn die YouTubes verdewenen.
Je mag best je tong uitsteken hoor lieverd en ook "welles" roepen.
Dan steek ik gewoon ook mijn tong uit en roep ik "nietes":)
Misschien doe ik het wel twee keer want ik ben niet zo netjes:)
Maar dit bloggie ging toch over "als ik dood ben"?
*Heel verstandig, Martin, ik lees af en toe nog weleens een oud(er) blog en dan ben ik benieuwd naar de muziek, maar staat het linkje er niet meer.
*Ha ha, nou ik ook niet, Godenkind, vandaar die smiley erachter… 😉
Dit blog gaat over van alles, van Kunstkonijnen, muziek, verdriet, liefde, dood, familie, melancholie, tot ongelukken aan toe.
Prachtige muziek.
De konijnen zijn een stuk vrolijker.
Ze zijn van Tom Claassen, die in de andere Kunsthal in Nederland [KAdE in Amersfoort] een overzichtstentoonstelling heeft.http://www.kunsthalkade.nl/
Je blog stemt tot nadenken.
Wat leuk dat jij het ook mooie muziek vindt, Vogel-vrij (oke, je zei ‘prachtig’ ;)), je bent de eerste. Ik vroeg me al af wie het zouden waarderen, ik kan me nl. voorstellen bij deze muziek dat je het of goed vindt of dat het op je zenuwen werkt.
De konijnen hebben het voornamelijk druk met konijn-zijn, denk ik, vandaar.
Bedankt voor je link, ben er al even gaan kijken.
Zo’n zin stemt mij weer tot nadenken, in de zin van hoe, wat, waarom. 😉
het filmpje is vermakelijk maar met de tekst kan ik niet veel
"bad crowd
tea, cake and sweet
sweet jamaica
garden that is sweet
sweet, sweet jamaica
it was a hairnet paradise
i praised in demise
it was a hairnet paradise
brown, black, blue eyes
burn the blue eyes "
Dat vermakelijke zie ik er niet aan af, Trektocht, wel iets liefs, onschuldigs, ik kijk er weer op een heel andere manier naar. De tekst zei me ook niet veel (lees: niets; dan hebben ‘ze’ wat om over na te denken als ik er niet meer ben ;)), maar het gaat me dan ook puur om de muziek en die vind ik prachtig om met Vogel-vrij te spreken.
Ik vind de muziek ook mooi maar hoe het gebracht is met plastic instrumenten en een harp vind ik vermakelijk.
En ook knap… ;))) Ik krijg niet eens geluid uit een ‘officieel’ instrument en nu moet ik me haasten, maar dit terzijde.
Geniaal filmpje van Cocorosie! Ik had er vorige week al iets over gelezen. Jammer genoeg vind ik de rest van de nummers wat minder, maar Hairnet paradise is prachtig!!
Voor het geval dat …. je moet in elk geval wel een contactpersoon hebben, iemand die weet waar je spulletjes liggen of die weet wat je ‘later’ wilt. Die persoon zet je dan onder ICE op je mobiel of in je agenda, dan weten hulpverleners, ook in het buitenland, wie ze moeten waarschuwen.
En verder: gewoon niet te veel over nadenken. Je maakt het toch zelf niet mee. En nou zet ik Hairnet nog een keer op ….;-))
Leuk, Heyta! Later meer, I’m crossing some borders, groeten uit Belgie… 😉
En nu weer back in town, Heyta. Ik heb inmiddels nog veel meer nummers ontdekt die ik erg goed vind van CocoRosie, o.a. het nummer in m’n nieuwe blog. 🙂
Zo’n contactpersoon kan handig zijn als je zoals ik geen relatie hebt en nauwelijks familie idd.
Dit is geloof ik voor het eerst in jaren dat ik erover nadenk en praat, so don’t worry. 😉