Als ik morgen doodga

De laatste tijd overvalt me steeds vaker een diep gevoel van melancholie. Over wat geweest is en niet meer terugkomt, het gemis van mensen en dingen. Een aai over je bol, tederheid. De situatie waarin ik de afgelopen maanden terecht ben gekomen na jarenlange burenoverlast is de druppel, alle ellende heeft zijn sporen achtergelaten. Ik zit klem tussen tafel en stoel, in een half bewoonbaar huis, vrijwel afgesneden van de rest van de wereld. De rek is eruit – de overleefstand aan. Ik werk alleen nog maar, probeer opdrachtgevers overal vandaan te halen zonder veel resultaat, kijk ’s avonds de domste programma’s, kauwgum voor het oog, leegte voor de ziel. Ook in m’n lijf zijn de sporen voelbaar.

Foto Witold Riedel

De afgelopen maanden denk ik veel aan de mensen die belangrijk voor me zijn geweest; met sommige heb ik jarenlang lief en leed gedeeld, met andere kortere periodes van verbondenheid gekend. Welke naam zou het eerst in me opkomen als ik vandaag te horen kreeg dat ik morgen doodga? H., A., of…? Van sommige mensen heb ik nooit echt afscheid kunnen nemen. Andere relaties zijn bizar geëindigd, ik denk aan H. die van de ene dag op de andere uit m’n leven wegwandelde ondanks twintig intense jaren. Ik heb hem nooit meer gezien. Ik denk ook aan het feest dat ik ooit voor al m’n exen had willen geven, leuk plan, maar praktisch onuitvoerbaar. Nog steeds lijkt het me een aardig experiment, al wil ik dan wel eerst een make-over. De tijd heeft z’n sporen overal verstrooid.
Marjelle

De dood is het grootste taboe Volkskrant 19-11-2013

18 Reacties op “Als ik morgen doodga

  1. Twintig intense jaren en dan zo maar weglopen. Vreemd.
    Hou je taai Marjelle.

    • Het was wel onverwacht, tegelijkertijd gaat er een bizar verhaal aan vooraf. Aangezien ik altijd iedereen recht wil doen, zal ik hier niet de verkorte versie zetten. Ik heb er weleens over geschreven, maar ik weet geen titels meer.
      Dank.

  2. Dat klinkt als serieuze Weltschmertz. Trek je thans op aan de dingen en mensen die er écht toe doen. Sterkte!

    • Het ligt toch iets anders, dat is een van de nadelen van virtuele communicatie, je (men) mist niet alleen al het non-verbale maar ook de diepere achtergronden, de concrete situatie. Geeft niet, ik zal het even toelichten. Ik ben vooral doodmoe geworden van alles (waar in mijn blog maar een deel van staat) wat er de laatste jaren gebeurd is, van het mezelf steeds maar weer oppeppen en doorgaan, in de overleefstand. De druppel was de verhuizing vanwege langdurige burenoverlast en dan terechtkomen in een huis zonder plafonds, etc., met tegen alle afspraken in luidruchtige buren (er waren geen benedenburen volgens de makelaar), een paar duizend euro armer, vanaf dag 1 weg willen maar klem zitten, ondertussen proberen een herstart als zzp’er te maken en klanten te werven terwijl je elke dag gesloopt opstaat. Bedankt!

  3. Het is herfst, dan krijg je dat. Dan slaat de ellende dubbel en dwars toe. I know, been there, done that. Die mensen die zomaar uit je leven wegwandelen, zou ik niet teveel mee zitten. Gewoon accepteren, ze in gedachten het beste wensen, en that’s that. Daar zal een reden voor zijn. Ligt niet aan jou. En als het wel aan jou ligt, dan kun je daar toch niets meer aan doen. Wat geweest is is geweest. Elke dag is een nieuwe dag. De spiraal naar beneden doorbreken: naar de kapper, nieuwe kleren, goed blijven eten, als dat zonnetje er is naar de dierentuin, de haven, prettige dingen blijven doen, en vooral mooie blogs blijven schrijven! Op afstand – in het virtuele – heb je een hoop fans, vrienden, kennissen, mensen die het goed met je menen. Dat nooit vergeten. Die buren dat blijft maar doorslepen. Da’s zo jammer. Maar ja. Een wild feestje met veel muziek en gebonk zou misschien tot een doorbraak leiden. Maar of je dat wilt? Ook die exen, laat ze, het gaat hen vast goed, en zo niet, ze zijn uit je leven, om wat voor reden dan ook. Een nieuwe ex staat vast al weer klaar. Sterkte! Ik heb je leren kennen als een leuk, gevoelig, creatief en intelligent mens, en dat ben je vast nog!

    • Het is in mijn geval geen herfstblues, het is sinds augustus steeds erger geworden toen ik nadat ik een jaar zeer intensief gezocht had naar een ander huis (en al oververmoeid was door langdurige burenoverlast) de sleutel kreeg van een onbewoonbare flat (tegen alle afspraken in), kort daarna finaal door m’n rug ging en de een na de andere klusser het af liet weten de weken erna, uiteindelijk dreigde ik zelfs bijna op straat te belanden omdat de plafonds er nog steeds niet inzaten in het nieuwe huis en de huur van het oude huis allang was opgezegd. Het gaat dus om wat er allemaal gebeurd is en de situatie waarin ik zit. Wel maakt de herfst het allemaal nog net een graadje grimmiger, ik zie ook erg op tegen de vakantie met een dagenlang schreeuwend buurkind en de ‘feest’dagen. In de zomer is er meer afleiding, meer natuur, meer zonder jas naar buiten… Herfst en winter zou ik het liefste overslaan, dat had ik als kind al.
      Met de meeste mensen die uit m’n leven weggewandeld zijn zit ik inderdaad ook niet, alleen voor H. maak ik een uitzondering. Maar daar zou je het hele verhaal voor moeten kennen. Wat exen betreft: er is geen enkele ex die ik terug zou willen, ze zijn niets voor niks ex. 😉 Wel had ik graag gewild dat een aantal relaties en vriendschappen op een betere manier afgerond waren, ik vind het heel belangrijk dat je op een goede manier een punt achter iets kunt zetten. Dan is het ook makkelijker om door te gaan, om verder te gaan. Soms zijn er nog te veel loose ends, en het ene draadje is belangrijker dan het andere. Nog steeds lijkt me zo’n feest met alle exen leuk. Een soort combinatie van ‘De Reunie’ en ‘Hello Goodbye’. Ik ontmoet weinig mensen waarbij ik (h)erkenning vind, dus die nieuwe ex heeft zich erg goed verstopt. Dat ben ik nog steeds! 🙂 En bedankt.

      • Ik moet je eerlijk zeggen dat ik ook weleens heb gedacht, hoe zou het zijn om alle exen een keertje bij elkaar te zien. Maar ja, dat gaat kapitalen kosten en of het een feest wordt is nog maar te bezien …

        Op een goede manier een punt achter een relatie zetten, hoe rottig die ook is afgelopen, dat herken ik ook. Gelukkig meestal gebeurd, al was het bij sommigen pas na jaren, en een enkeling zelfs tientallen jaren, nu teruggevonden via sociale media. Maar die paar bij wie dat niet zo is, onverklaarbaar ineens uit elkaar en nooit meer enig levensteken gehoord, die blijven aan je knagen ja, is zo. Niet elke dag, maar ’t is een schaduw(tje) ergens in je hart, of op z’n minst je brein dat dingen wil verklaren.

        Enfin, dit is bijna een blog op zich, ik houd op. Groetjes 🙂

  4. Wat Apie zegt. Herfstblues. Voor mij werkt wandelen, dat wil ik je niet aandoen. Jammer van die huizen, dat moet een keer in orde. Prachtige foto van Beer. Hang in there, girl, you can do it!

    • Bij mij dus niet, al hou ik niet van herfstregen, vallende blaadjes en sinterklaasmuziek in AH. Doe mij maar een zonovergoten strand met hier en daar een palmboom op een Canarisch Eiland. Maar dan zonder fladderbeesten. Wandelen doe ik de laatste paar jaar best wel veel, niet te vergelijken met jou, maar sinds ik hier woon wandel ik nauwelijks meer. Beer blijft prachtig idd (en hij is ook lief). Thanks.

  5. Inderdaad time of the season. Herken het bij mezelf. Belangrijkste is eerst dat je wederom weet te verhuizen, maar dan deze keer natuurlijk wel succesvol. Zolang je daar blijft zitten, gaat het er niet beter op worden. En ZZP’er? Het is een rottijd om voor jezelf te beginnen met de huidige economische toestand. Proberen te overleven, vraagt heel veel inventiviteit en doorzettingsvermogen.

    • Absoluut, hier wegkomen heeft prioriteit. Ik hoef jou niet uit te leggen hoe moeilijk het is om als startende zzp’er een ander huis te vinden, de meeste makelaars beginnen er niet aan weet ik op basis van mijn ervaringen van het afgelopen jaar. Ja, dat laatste ben ik helemaal met je eens. Behalve als puzzelmaker probeer ik nu ook als corrector (10 jaar ervaring) aan de bak te komen, maar het is een heel moeilijke markt. Het is proberen te overleven op alle fronten.

  6. Beste Marjelle, ik volg je blog nu een tijdje en ik ga er van uit dat dit laatste bericht autobiografisch is en zonder een vleug fantasie daarin verwerkt. Ik wil je zeggen dat ik denk ik begrijp hoe je je voelt. Op de donkerste momenten concentreer ik me op de wetenschap dat het ooit allemaal beter wordt. De ellende waar je nu al een tijd in zit hakt er zo te horen behoorlijk in en er is op korte termijn weinig uitzicht op verbetering. Juist dàn kan het helpen te denken aan die mooie woning (die er gaat komen!), dat werk (die opdrachten die binnenkort overvloedig binnen stromen) en die leuke partner (die staat altijd net om het hoekje waar je hem/haar 1 seconde eerder niet kon zien). Afijn, ik hoop dat je hier iets aan hebt! Doe geen dingen waar je later niet eens meer de kans voor krijgt om spijt van te krijgen…
    Warme groet, Jan

    • Het is idd zonder een vleugje fantasie, maar dan nog blijft het lastig (feitelijk onmogelijk) zoals ik boven ook aan Menck schreef om louter op basis van virtuele communicatie met een wildvreemde al te veel conclusies te trekken. Er zijn zoveel dingen onbesproken, zoveel achtergronden onbekend. Sowieso ga ik ervan uit bij dingen die ik doe/probeer dat het op termijn gaat lukken, anders kun je net zo goed meteen het bijltje er bij neergooien. Dat heb ik een jaar lang bij een ander huis zoeken gedaan ondanks dat de meeste makelaars me weglachten aan de telefoon ben ik erin blijven geloven en doorgegaan. Dat heb ik ook gedaan met de nieuwe stie op poten zetten; daar is zoveel misgegaan o.a. met samenwerking ex die plotseling zijn prijs verdubbelde zonder enig overleg etc., maar ondanks een vertraging van meer dan een jaar ben ik er toch in blijven geloven. Tegelijkertijd moet je ook realistisch blijven, ik geloof niet in sprookjes. Al hoop ik natuurlijk stiekem dat iemand mij komt bevrijden uit dit vreselijke huis en de opdrachten opeens binnenstromen… Op een gegeven moment raak je wel steeds meer gesloopt door o.a. langdurige burenoverlast, slaapproblemen, dingen die misgaan; het gevoel van in een verkeerde film beland te zijn is mss ‘leuk’ voor even maar gaat op den duur ook vervelen. Wat betreft die leuke partner, ik heb eigenlijk veel meer behoefte aan een nieuwe beste vriend. 😉 Bedankt voor je reactie, ik denk idd dat je wel aardig begrijpt wat ik bedoel. Groet terug.

      • Beste Marjelle, onlangs ben ik verhuisd van een plek waar ik ontzettend graag weg wilde en ben nu, geheel onverwacht, op een prachtige rustige plek komen te wonen. Mijn situatie leek ook uitzichtloos en ineens woon ik in een omgeving waar ik alleen van durfde te dromen in een geweldig huis. Nu kan ik eindelijk weer energie gaan opbouwen i.p.v. slechts overleven in een vijandige omgeving. Inderdaad is dit virtuele contact lastig en nuances en achtergronden ontbreken of komen niet goed over. Als je een ‘luisterend oor’ wil… Je hebt m’n emailadres.
        Geef niet op!
        Hartelijke groet, Jan

        • Mooi om te horen dat je nu op een prachtige plek zit! Ben benieuwd hoe dat zo gekomen is. Klopt, vanaf dat punt kun je weer energie gaan opbouwen i.p.v. overleven in een vijandige omgeving. Dat laatste doet me denken aan het gesprek wat ik net had met de benedenbuurman. Kort samengevat: alles ligt aan mij, dat een kind urenlang roept en schreeuwt vindt hij normaal, dat is spel. Tegelijkertijd ontkent hij dat het zo lang is (hij is weinig thuis, dus weet dat niet eens). Verder dreigde hij expres meer lawaai te gaan maken vanaf nu, omdat ik een paar keer zelf weer lawaai had gemaakt ’s nachts (pure frustratie na zoveel ochtenden wakker geschreeuwd worden). Hij brak op een gegeven moment het gesprek af met ‘ik zie nu de auto van m’n vrouw langskomen, die kan dit maar beter niet horen anders wordt ze heel erg kwaad…’ Zij is me al een keer bijna aangevlogen een aantal weken geleden. Ik kreeg onmiddellijk pijn in m’n maag, voel me hier niet veilig meer. Bedankt voor je aanbod, dat is aardig, maar ik heb het nu hier al een beetje van me afgeschreven.

          Voor iedereen die dit leest:
          gevraagd met spoed rustige 2/3-kamerwoning in Rotterdam, liefst bovenwoning of maisonette.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.