Tagarchief: huis te huur gevraagd Rotterdam

De taal van wolken

To write or not to write… Soms wil je wel, wil je het er uit schreeuwen, maar word je tegengehouden door moeheid in het kwadraat of laat je je tegenhouden door wat mensen zouden kúnnen denken als ze weer lezen over de heilloze situatie qua buren enzovoort. Natuurlijk moet je je daar niks van aantrekken. Mensen projecteren regelmatig hun eigen ideeën op een stukje tekst en trekken al te voorbarige conclusies in plaats van te vragen hoe het nu werkelijk zit. Inmiddels ben ik al vier zinnen verder en heb het woord huis nog niet één keer genoemd. Grin. Smileys zette ik vroeger te pas en te onpas, als ik nu soms reacties van toen teruglees denk ik, kan het niet een beetje minder.

Klik op de foto voor een groter formaat

Als ik mijn gevoel zou moeten beschrijven komen woorden als afzien, geschreeuw, door merg en been, klemzitten, buiten mijn schuld, kamperen in huis, oververmoeid, maagpijnburen, onmacht en opboksen tegen in me op. De dagen cirkelen voorbij. Ik probeer de moed niet op te geven, werk door, werf door, struin woningsites af, bel met makelaars, pep mezelf op, maar af en toe grijpt de angst me finaal bij de strot. Kom ik hier ooit nog weg, krijg ik genoeg klanten om van rond te komen? Ik wil zo graag dat gouden randje om die donkere wolk. Dat rustige huis waar ik op adem kan komen. Waar m’n creativiteit weer tot bloei komt in plaats van in de knop gesmoord. Komt het ooit nog goed? Ik heb geen idee.
Marjelle

Als ik morgen doodga

De laatste tijd overvalt me steeds vaker een diep gevoel van melancholie. Over wat geweest is en niet meer terugkomt, het gemis van mensen en dingen. Een aai over je bol, tederheid. De situatie waarin ik de afgelopen maanden terecht ben gekomen na jarenlange burenoverlast is de druppel, alle ellende heeft zijn sporen achtergelaten. Ik zit klem tussen tafel en stoel, in een half bewoonbaar huis, vrijwel afgesneden van de rest van de wereld. De rek is eruit – de overleefstand aan. Ik werk alleen nog maar, probeer opdrachtgevers overal vandaan te halen zonder veel resultaat, kijk ’s avonds de domste programma’s, kauwgum voor het oog, leegte voor de ziel. Ook in m’n lijf zijn de sporen voelbaar.

Foto Witold Riedel

De afgelopen maanden denk ik veel aan de mensen die belangrijk voor me zijn geweest; met sommige heb ik jarenlang lief en leed gedeeld, met andere kortere periodes van verbondenheid gekend. Welke naam zou het eerst in me opkomen als ik vandaag te horen kreeg dat ik morgen doodga? H., A., of…? Van sommige mensen heb ik nooit echt afscheid kunnen nemen. Andere relaties zijn bizar geëindigd, ik denk aan H. die van de ene dag op de andere uit m’n leven wegwandelde ondanks twintig intense jaren. Ik heb hem nooit meer gezien. Ik denk ook aan het feest dat ik ooit voor al m’n exen had willen geven, leuk plan, maar praktisch onuitvoerbaar. Nog steeds lijkt het me een aardig experiment, al wil ik dan wel eerst een make-over. De tijd heeft z’n sporen overal verstrooid.
Marjelle

De dood is het grootste taboe Volkskrant 19-11-2013

Waar is m’n harde schijf?

Vreemde klanken zoemen rond in m’n oor, de buurvrouw naast me heeft beslist een andere smaak dan ik. Slaperig doe ik één oog open, hoe laat zou het zijn? De display knippert 08:30. Zaterdagochtend, de enige dag dat ik niet door een schreeuwende buurjongen gewekt word, ook nu komt er van uitslapen niks terecht. Ik probeer me niet op te winden, maar dat lukt maar half. Uiteindelijk verman ik me en zing in arren moede met het nummer mee. ‘I love you sóóó much’. Ze zal het niet expres doen, houd ik mezelf voor. Sommige mensen die hier wonen zijn zo gewend aan hun eigen lawaai dat ze het niet meer horen lijkt het wel. Zoiets zei ook de andere buurvrouw die ik laatst tegenkwam. Nee, niet het hysterische mens wat me bijna aanvloog. Een aardigere variant. Ik draai me weer om, dekbed tot ver over m’n oren getrokken en begin te woelen in bed. Hoe harder ik heen en weer rol hoe minder ik hoor. Sinds ik hier woon heb ik al diverse woelrecords gebroken, 4 uur bijna non-stop is het langste.

Foto gemaakt in de Bibliotheek Rotterdam

Het doordringende geroep van de buurjongen overstemt plotseling de muziek, ik voel meteen de adrenaline stijgen. De ontelbare keren dat ik de afgelopen paar maanden urenlang naar zijn geschreeuwde monologen heb moeten luisteren hebben hun sporen achtergelaten. M’n lichaam verkrampt. Met een grote knal wordt even later de buitendeur dichtgesmeten. Gelukkig, ze zijn weg. Ik denk aan het huis wat ik gisteren bekeken heb in het Nieuwe Westen. Beneden was een slager net hardhandig het vlees aan het bewerken. De man die er woonde vertelde dat hij er haast vegetariër door geworden was. Het slagersgeweld was voor hem dan ook de reden om te verhuizen. Ik begreep precies wat hij bedoelde. Later kwam de beheerder langs, eerlijk zonder franje. Het tegenovergestelde van de Woonvisie-makelaar die me in juli dit huis ingelogen heeft. Er zouden geen benedenburen zijn, de nieuwe plafonds zouden er inzitten… Ik moet nog steeds die 605 euro aan ‘bemiddelingskosten’ zien terug te krijgen.

De verhuurder vertelde mij recent dat ook hij deze kosten moest betalen. Over van twee walletjes eten gesproken. Ik schud alle gedachten van me af en besluit me op m’n werk te concentreren. De puzzelposter die ik een tijd geleden gemaakt heb was leuk, mijmer ik. Het bestand staat op m’n externe harde schijf die ik na de verhuizing niet meer heb gezien. Het volgende kwartier vlieg ik door alle kasten en laatjes, steeds koortsachtiger, want er staan belangrijke scripts op. Geen harde schijf te vinden, waar kan dat ding nou gebleven zijn? Als laatste kijk ik in m’n laptoptas en jawel hoor, daar is-ie. De vreugde blijkt echter van korte duur, na een uur komt er een eng virus binnen wat AVG niet kan verwijderen. Ik heb nog nooit zo snel een externe schijf uit de pc getrokken. Morgen ga ik op zoek naar een handige M/V virusbestrijder. Als ik me even later bij de cv wil gaan opwarmen voelt die ijskoud aan. Ik pak de telefoon en bel de storingsdienst— een paar uur later spuit het water over m’n nieuwe laminaatvloer en klettert er 40 liter naar beneden bij de buren.
Marjelle

Bloed, zweet en tranen

M’n laatste blog dateert van drie weken geleden. Very unlike me. De gebeurtenissen hebben me lamgeslagen. Na de verhuizing belandde ik van de ene nachtmerrie in de andere met buren die weigeren ook maar enige rekening te houden en zich gedragen alsof ze hier de dienst uitmaken. Het dieptepunt was vorige zondag toen de benedenbuurvrouw door het lint ging en me bijna wilde aanvliegen omdat ik nu zelf eens – nadat praten niet hielp – lawaai aan het maken was. Haar man hield haar tegen, tot twee keer toe. Hier wonen put me uit, schrijven doe ik niet meer en van een normale nachtrust is nog steeds geen sprake. Ik kan me niet meer herinneren wanneer ik de afgelopen vijf jaar voor het laatst lekker uitgerust wakker geworden ben zonder gebonk en gestamp, met een glimlach op m’n gezicht. Ik verlang er zo naar om dat weer eens mee te maken. Ook hier gaat opstaan in drie fasen: vanaf kwart over 6 tot kwart over 8 de eerste drie, een paar minuten later begint nummer vier door het huis te rennen en meubels te verslepen op het kale laminaat, soms gaat dat uren door.

‘Ik ben overspannen’, vertelde ze mij op de dag van de verhuizing. Met m’n hoofd diep onder het dekbed weggedoken vraag ik me telkens af wat ze in godsnaam aan het doen is. Maar het ergste is het geroep en geschreeuw van de jongen. Alsof hij hier in de kamer zit, zo hard klinkt het soms. Inmiddels krijg ik een knoop in m’n maag als ik hem alleen al hoor binnenkomen. Daartussendoor werk ik aan mijn herstart als freelance puzzelmaker, de nieuwe site is online en ik heb me met bloed, zweet en tranen Joomla! eigen gemaakt. Artikelen, menucategorieën, modules aanmaken en online puzzels eropzetten, het lukt me nu aardig. Vooral dat laatste maakte het veel ingewikkelder dan een huis-, tuin- en keukensite. Ondanks mijn overuren zijn er nog geen verdiensten en dat baart me zorgen. Normaal kunnen leven en een goede nachtrust zijn basisvoorwaarden om fris en uitgerust aan de slag te gaan en die ontbreken.

Als ik had geweten dat ik door grove nalatigheid van de verhuurder 1 augustus in een onbewoonbaar huis terecht zou komen had ik dit huurcontract natuurlijk nooit ondertekend. Ik heb de verhuurder dan ook een voorstel tot schadeafwikkeling gedaan. Een van de directieleden is recent bij me langs geweest en het gesprek verliep in een goede sfeer. Helaas werd mijn voorstel slechts gedeeltelijk gehonoreerd. Het huurcontract van twaalf maanden wordt wel opengebroken (al zit daar nog een addertje onder het gras) en een aantal maanden huur wordt kwijtgescholden. Het is de helft van wat ik had gevraagd: aangezien ik nu noodgedwongen opnieuw moet verhuizen moet ik ook weer een paar duizend euro verhuiskosten betalen. Maar waar haal ik op korte termijn een ander huis vandaan? Het kost me de laatste tijd steeds meer moeite om door te gaan. De moed niet op te geven. Ik ben moe.
Marjelle

Bloed, zweet en tranen André Hazes

Verlangen

Klik op de foto voor een grotere Japanse tuin

Nog 49 dagen tot de lente. Het leek zo dichtbij, ik had in gedachten muts, handschoenen en onvermijdelijke jas alweer bijna aan de kapstok gehangen. Mijn enthousiasme kwam iets te vroeg. Deze week wordt het echt winterkoud*, voorspellingen van -5 graden ’s nachts en mogelijk later in de week ook sneeuw. Even doe ik  m’n ogen dicht en zie wat lenteflarden van vorig jaar voor me. Heerlijk in een T-shirtje op een terras met vriendin, wandelen over het Scheveningse strand en pootjebaden in de golven. Allang geen stamppotweer meer, maar tijd voor frisse salades met knapperig stokbrood en witte wijn met ijs. Verlangen naar het voorjaar, dartelende lammetjes en vlinders, warme lentezon. Alles groeit en bloeit weer, de natuur veert op. Hopelijk geldt dat ook voor mij en kan ik dit jaar wel met volle teugen ervan genieten vanuit een ander huis zonder burenoverlast.
Marjelle

* Marathon op natuurijs dinsdag of woensdag Volkskrant 12-01-2013

Foto gemaakt op landgoed Clingendael (juni 2012)