Gistermiddag had ik met M. afgesproken in Bussum, ze was zo lief om een dag van tevoren nog haar schema om te gooien zodat ik in plaats van woensdag dinsdag bij haar terecht kon. Ik heb namelijk dringend advies nodig in verband met de wortelontsteking waar ik al een aantal weken mee kamp. De tandarts in Delft stuurde me vorige week weer weg met alleen een verwijsbrief in m’n zak. Inmiddels heb ik drie afspraken met drie verschillende kaakchirurgen, mijn gevoel zegt dat R. de beste keus is, maar ik ben vooral benieuwd naar haar mening. De laatste keer dat ik een apexresectie onderging was niet alleen traumatisch met erg veel napijn, het geklungel van de kaakchirurg heeft me toen uiteindelijk een kies gekost. Deze keer zit de ontsteking onder een element van m’n driedelige brug, als ook deze behandeling misgaat moet de brug afgezaagd worden met alle gevolgen vandien.
Klik op de foto voor groter formaat
Zoals altijd wordt de deur stralend opengedaan, zij is een van de weinige vrouwen waar ik echt goed mee kan opschieten, die me aanvoelt en begrijpt. Ik ben meer een mannenvrouw. We praten over alles wat er nu speelt, van de verhuizing out of hell die uiteindelijk niet doorging en alle energie die dat gekost heeft, de stress eromheen waardoor ik ging kaakklemmen wat resulteerde in de wortelontsteking, m’n beste vriendin die dat niet meer is sinds een maand, de dagen die in het teken staan van pijn, de man die een bijzonder plekje in m’n hart heeft, over vechten en doorgaan, niet terugtrekken maar blijven staan. ‘Je bent heel autonoom’, zegt ze op een gegeven moment, ‘mensen vinden je soms ongrijpbaar.’ Als ik na een paar uur naar buiten loop is het nog steeds prachtig weer. Ik slenter langs tevreden grazende koeien en besluit in een opwelling door te lopen naar Naarden Vesting. Jaren geleden dat ik daar geweest ben.
Klik op de foto voor groter formaat
Mooi die groen omzoomde heuvels, het spiegelende watervlak, de strakblauwe lucht. Ook mooi de oude straatkeien en huizen met uitbundige bloembakken voor de ramen, een fontein in de verte, alles ademt welvaart. Wat een contrast met het grauwe Crooswijk waar ik woon, mensen boven op elkaar gestapeld in betonblokkige onderkomens, de geur van troosteloosheid. Ik wandel verder, kom langs Het Arsenaal van Jan des Bouvrie, strijk neer op een terrasje waar ik een broodje kaas bestel. ‘O, jij bent zo’n Hollandse vrouw die alleen maar kaas wil’, zegt de man die overdreven aanrakerig is in eerste instantie en wat nors wordt als ik het fakespelletje niet meespeel. Ik voel me hier niet thuis, in gezelschap van een aantal goedgemarineerde Naardense vrouwen die de laatste nieuwtjes uitwisselen. Wat Crooswijk te weinig heeft, heeft Naarden teveel. Geld, luxe, een ogenschijnlijk rimpelloos bestaan. Crisis, welke crisis?
Marjelle
Just a normal day Supertramp
Ik heb ook wel de indruk dat je een sterke eigen wil hebt :-).
Snelle reactie! 😉 Ik heb wel een eigen wil (gelukkig maar). Ze bedoelt hier iets anders, nl. dat ik iemand ben die niet meeloopt in de kudde en heel erg mezelf ben. Iets wat ze heel positief vindt.
Die indruk had ik ook.
Oke. 😉
Jaren in die contreien gewoond. Blijft natuurlijk toch een beetje een reservaat. 😉
Ja, dat is wel een aardige benaming. 😉
Het ging echt niet door hè..verduld ik moet zoveel mensen volgen..niet moeten maar toch….
Ik zou graag terugvliegen naar het Gooi en me daar weer hetzelfde voelen natuurlijk….
Je wortels…je blijft eraan vastzitten…..
Kreeg ook een kaakontsteking toen..de keuze in Rotterdam blijven
of terug naar Hilversum…de grote villa, de bossen aan het eind van de laan gaven de doorslag (en de manege)……
Euh, wat bedoel je met ‘het ging echt niet door’? De verhuizing?
Had hier o.a. nog een reactie geschreven:
http://marjelleblogt.wordpress.com/2012/08/17/hij-had-een-baksteen-in-zn-hand/
Ik heb zelf tien jaar in Weesp gewoond, was door omstandigheden daar terechtgekomen, maar het heeft voor mij nooit als thuis gevoeld.
Wist niet dat je in Hilversum had gewoond, die bossen en manege klinken wel weer aantrekkelijk idd.
Het enige wat ik weet van een wortelonsteking is dat het vreselijk pijnlijk is en zelfs het eten van een bord brinta is bepaald niet plezierig
Het is idd pijnlijk, maar het meest bang ben ik nu behalve voor de ingreep zelf voor hoe ik me erna voel de eerste dagen. Het is voor het eerst dat ik zo’n behandeling meemaak zonder dat ik een partner heb die thuis voor me zorgt. Ik moet dus een aantal dingen voorbereiden, zoals pureemaaltijden, boodschappen in huis, pijnstillers, cold packs, etc., en maak me zorgen hoe ik aan de hoognodige rust kan toekomen om goed te kunnen herstellen ivm slaapproblemen en burenoverlast. Wat dat betreft zou het nu in dit specifieke geval het beste zijn als ik een paar dagen in een rustig huisje of iets dergelijks zou kunnen bijkomen.
Ik ben ‘erg’ als het met kiespijn en gebitsproblemen te maken heeft en helemaal niet zo stoer als jij. Van nature heb ik een goed gebit, maar ja, de jaren laten hun sporen achter. Ik wens je heel veel sterkte! Eervolle vermelding voor ‘goed gemarineerde vrouwen’!
Ik heb op dat gebied zoveel meegemaakt (al vanaf m’n 16de) dat je bijna wel stoer moet worden als je het al niet was, al is dat door een aantal traumatische ervaringen en prutswerk wel danig op de proef gesteld en ben ik m’n vertrouwen in het vakmanschap van specialisten daardoor voor een deel kwijtgeraakt. Bedankt, dat kan ik volgende week vrijdag heel erg goed gebruiken! Dan ga ik onder het mes.
Gooise gemarineerde vrouwen…ik zie het helemaal voor me! 😉
Nee, dáár zou ik me ook niet thuis voelen…te opzichtig welvaren & bekakt…
Sterkte met de ingreep!
Ja, het is ook zeker niet mijn wereld, voel me er niet prettig tussen.
Bedankt!
Welvarend, moest het natuurlijk zijn… 🙂
😉
…en Bart, ipv bartisdenaam, leve het inloggeklooi van de blogomgevingen…hun wegen zijn ondoorgrondelijk….. 😉
Herkenbaar. Ik heb inmiddels mijn balletschoentjes als avatar dan wel weer terug, maar als ik nu een reactie in m’n eigen blog typ dan denkt-ie nog steeds dat ik een bezoeker ben (krijg melding van m’n eigen reactie). 😉
Ja, het is op het ogenblik echt hopeloos: zonder dat je zelf één keer iets verandert, of bv. uitlogt, is er dan van alles mis, het is me al een paar keer gebeurd dat een lange reactie prompt foetsie bleek……en WordPress en Blogspot doen niet voor elkaar onder, op een goede derde plaats gevolgd door het geknoei van Gravatar… 😉
Mss toch maar een eigen WordPress-blog nemen… 😉 Maar daar was een nadeel aan waardoor ik meteen afgehaakt ben toen.
Bedankt ook voor je like hier, Lichtbildwerfer.