Tagarchief: kaakchirurg

Ontbijt: 1 gekookt ei

Geplaatst op 17 september 2012| 15 reacties

De afgelopen dagen heb ik vrijwel niets gedaan, veel slapen, weinig huishouden, rustig rondlopen in plaats van de wervelwind die ik normaal ben. Op mezelf teruggeworpen. M’n lijf dat weinig gewend is op medicijngebied werd vrijdag opeens volgepompt met Citanest, Amoxicilline-500 en Ibuprofen-600. Na het bezoek aan de kaakchirurg voelde ik me niet alleen beroerd, behalve pijn en een opgezwollen wang kon ik ook nauwelijks m’n mond meer opendoen. Eten en drinken, één van m’n lievelingsbezigheden, was dan ook amper mogelijk. Dingen die ik nooit eet zoals yoghurt gleden er wel gemakkelijk in, ook een banaan in stukjes geprakt ging vlot naar binnen. Culinair was ik weer in de babyfase beland. Geen onverdeeld genoegen, zelfs m’n favoriete rode wijn moest ik laten staan, al was de zelfgemaakte puree met jus de eerste avond goed te doen.

Klik op de foto voor groter formaat

Inmiddels zijn we drie dagen verder, m’n wang heeft nog geen gewone proporties aangenomen en het gevoel in m’n onderlip en kin is niet helemaal teruggekomen. Bij zo’n ingreep kan de zenuw geraakt worden, maar volgens een medewerkster Kaakchirurgie veroorzaakt dat maar in 1% van de gevallen blijvend letsel. ‘Het kan een paar weken tot zelfs een aantal maanden duren voor het gevoel weer terug is’, zei ze. Ik ga ervan uit dat ik bij die 99% hoor. M’n behoefte aan rust werd danig op de proef gesteld. Ondanks het briefje dat ik bij de buren in de bus had gedaan met de vraag of ze iets stiller konden doen, stampten ze het weekend ’s ochtends vroeg gewoon door en smeten als vanouds met deuren. Gisteravond klonk er opeens luid gebonk en geschreeuw van boven, de buurman ging door het lint. Als je zelfs geen rekening houdt met iemand die pijn heeft en moet herstellen, wat ben je dan voor een mens.
Marjelle

Viima Hedningarna
Neidon Laulu Hedningarna

15 reacties

Geplaatst in Persoonlijk

Tags: , , , , , , , , , ,

Onder het mes!

Geplaatst op 14 september 2012| 16 reacties

Veel te vroeg meld ik me bij de balie, meestal ben ik net op tijd, maar in dit geval leek me dat geen goed idee, het is allemaal al vervelend genoeg zonder dat je ook nog gehaast binnen komt rennen. Er hangt een ogenschijnlijk gemoedelijke sfeer in het cafetariagedeelte waar ik even later een kop thee drink. Wat zich werkelijk in de hoofden en levens afspeelt van de mensen om me heen weet ik niet. Netzomin als iemand aan mij kan zien dat ik over een kwartier bij de kaakchirurg moet zijn voor een apexresectie, iets waar ik erg tegen opzie na m’n laatste traumatische ervaring. Het is voor het eerst dat ik er bij een dergelijke ingreep ook letterlijk alleen voorsta, deze keer geen partner of liefste vriend die me bemoedigend toespreekt. Van beide heb ik een hele tijd geleden afscheid moeten nemen. Als ik even later plaatsneem in de kale, troosteloze wachtruimte, één vrouw druk bellend ‘ik kreeg vannacht opeens zo’n pijn aan m’n bek, joh’, een paar anderen staren voor zich uit, spreek ik mezelf moed in en probeer de spanning uit m’n lijf weg te laten vloeien via m’n voeten.

Na een half uur ben ik aan de beurt, snelle begroeting, ik ben een van de zeer velen. ‘Houdt er straks iemand m’n hand vast?’ probeer ik het ijs te breken. Ze moeten lachen, nee, het aanwezige personeel heeft z’n handen meer dan vol. ‘Het was Nationale Knuffeldag gisteren’, zegt een assistente. Ja, knik ik en denk aan de beerfoto die ik op Twitter gezet heb. Vervolgens kom ik in een maalstroom terecht, er wordt gehakt en geboord, de verdoving werkt niet goed, ook bijverdoven helpt niet echt, de boor dreunt verder, m’n lichaam schiet af en toe in een kramp. ‘Sorry’, zegt hij, ‘ik probeer je zo snel mogelijk te hechten, ik ben bijna klaar nu.’ Als ik overeind kom, voel ik me een beetje draaierig. De assistente geeft me een pijnstiller van het kaliber waarmee je een olifant kunt verdoven en ik krijg een recept voor een antibioticakuur. Arm, moe lijf, waar in zo’n korte tijd zoveel gif in gepompt wordt.

Bij de balie vraag ik of er iemand een taxi voor me wil bellen, ik sta iets te onvast op m’n benen om met de metro te gaan. Gelukkig tref ik een aardige taxichauffeur die me onderweg afzet bij een apotheek en daar een half uur op me wacht. Aan het eind rondt hij het bedrag af naar beneden. Eenmaal thuis hoop ik dat de buren zich rustig houden, ik had een briefje bij ze in de bus gegooid, en ga met ijscompressen in de weer om de zwelling tegen te gaan.  Met een glas water zit ik even later voor de tv, ik zap langs Smurfen en andere kinderprogramma’s en besluit een film te gaan kijken. Ondertussen begin ik honger te krijgen, aangezien eten erg lastig wordt vandaag lepel ik voor het eerst in jaren yoghurt naar binnen en bekijk vol ongeloof de banaan die m’n ontbijt van morgen wordt. Maar vanavond eet ik puree, zelfgemaakt van biologische aardappelen en wortels, die had ik van tevoren nog speciaal ingevroren.
Marjelle

Foto Witold Riedel

16 reacties

Geplaatst in Persoonlijk

Tags: , , , , , , , , ,

Crisis, what crisis?

Geplaatst op 5 september 2012| 21 reacties

Gistermiddag had ik met M. afgesproken in Bussum, ze was zo lief om een dag van tevoren nog haar schema om te gooien zodat ik in plaats van woensdag dinsdag bij haar terecht kon. Ik heb namelijk dringend advies nodig in verband met de wortelontsteking waar ik al een aantal weken mee kamp. De tandarts in Delft stuurde me vorige week weer weg met alleen een verwijsbrief in m’n zak. Inmiddels heb ik drie afspraken met drie verschillende kaakchirurgen, mijn gevoel zegt dat R. de beste keus is, maar ik ben vooral benieuwd naar haar mening. De laatste keer dat ik een apexresectie onderging was niet alleen traumatisch met erg veel napijn, het geklungel van de kaakchirurg heeft me toen uiteindelijk een kies gekost. Deze keer zit de ontsteking onder een element van m’n driedelige brug, als ook deze behandeling misgaat moet de brug afgezaagd worden met alle gevolgen vandien.

Klik op de foto voor groter formaat

Zoals altijd wordt de deur stralend opengedaan, zij is een van de weinige vrouwen waar ik echt goed mee kan opschieten, die me aanvoelt en begrijpt. Ik ben meer een mannenvrouw. We praten over alles wat er nu speelt, van de verhuizing out of hell die uiteindelijk niet doorging en alle energie die dat gekost heeft, de stress eromheen waardoor ik ging kaakklemmen wat resulteerde in de wortelontsteking, m’n beste vriendin die dat niet meer is sinds een maand, de dagen die in het teken staan van pijn, de man die een bijzonder plekje in m’n hart heeft, over vechten en doorgaan, niet terugtrekken maar blijven staan. ‘Je bent heel autonoom’, zegt ze op een gegeven moment, ‘mensen vinden je soms ongrijpbaar.’ Als ik na een paar uur naar buiten loop is het nog steeds prachtig weer. Ik slenter langs tevreden grazende koeien en besluit in een opwelling door te lopen naar Naarden Vesting. Jaren geleden dat ik daar geweest ben.

Klik op de foto voor groter formaat

Mooi die groen omzoomde heuvels, het spiegelende watervlak, de strakblauwe lucht. Ook mooi de oude straatkeien en huizen met uitbundige bloembakken voor de ramen, een fontein in de verte, alles ademt welvaart. Wat een contrast met het grauwe Crooswijk waar ik woon, mensen boven op elkaar gestapeld in betonblokkige onderkomens, de geur van troosteloosheid. Ik wandel verder, kom langs Het Arsenaal van Jan des Bouvrie, strijk neer op een terrasje waar ik een broodje kaas bestel. ‘O, jij bent zo’n Hollandse vrouw die alleen maar kaas wil’, zegt de man die overdreven aanrakerig is in eerste instantie en wat nors wordt als ik het fakespelletje niet meespeel. Ik voel me hier niet thuis, in gezelschap van een aantal goedgemarineerde Naardense vrouwen die de laatste nieuwtjes uitwisselen. Wat Crooswijk te weinig heeft, heeft Naarden teveel. Geld, luxe, een ogenschijnlijk rimpelloos bestaan. Crisis, welke crisis?
Marjelle

Just a normal day Supertramp

21 reacties

Geplaatst in Persoonlijk

Tags: , , , , , , , , , , ,

‘Misschien heb ik iets voor je’

Geplaatst op 30 augustus 2012| 13 reacties

De afgelopen week staat in het teken van de 3PS Pijn Pijn en nog eens Pijn daartussendoor ga ik naar AH spreek af met een vriendin bij Taste fotografeer mens en dier zit af en toe op een terrasje in de zon hang aan de lijn met gemeente belastingdienst water gas en licht kortom alle instanties die denken dat ik inmiddels op m’n nieuwe adres woon ‘nee’ zeg ik ‘dat was maar van korte duur het huurcontract is nietig verklaard‘ neem een Ibuprofen sleep samen met een kennis de spullen van het nieuwe huis weer terug naar het oude bel het ene ziekenhuis na het andere val ’s nachts doodmoe in slaap word ’s ochtends rond zes uur wakker met vreemde dromen in m’n hoofd en gloeiende pijnstoten in m’n kaak buurman gaat naar z’n werk klingkloing draai me weer om denk aan de kaakchirurg waar ik naar toe moet probeer uit alle macht niet aan de nachtmerrieman van vorige keer te denken oorverdovende pijn zeg tegen mezelf dat ik het nog even vol moet houden tot aan de ingreep tot aan de tweede ingreep tot aan de tandartsbehandeling tot erna ben zo moe m’n door buren verstoorde slaapritme heeft laatste rest weerstand de nek omgedraaid zet die gedachte snel uit m’n hoofd draai me weer om druk m’n gezicht in het warme kussen concentreer me op de pijn kijk op de wekker 07.00 uur pas andere buren staan op boemboink hoor de stem van de consulente in m’n oor fluisteren ‘misschien heb ik een ander huis voor je’ wil weer gezond zijn weg met de pijn weg met de buren in een leuk huis de sterren van de hemel drinken en klinken op de nacht.
Marjelle

Night Fall Patrick Watson

Klik op de foto voor groter formaat

13 reacties

Geplaatst in Persoonlijk

Tags: , , , , , , , , , , ,

‘Ik kan niks voor je doen’, zegt hij

Geplaatst op 28 augustus 2012| 29 reacties

Het zweet staat op m’n voorhoofd terwijl ik met de ene hand m’n mobieltje tegen m’n oor hou en met de andere m’n kaart in de gleuf van de pinautomaat probeer te steken. Ik kom net uit een ovenwarme taxi gerold en heb geen cash bij me. Soms gaat alles wat verkeerd kan gaan ook verkeerd, vandaag is zo’n dag. De ochtend breng ik nog zo zen mogelijk door, ‘mind over matter’ mantra ik terwijl m’n kies gloeiende pijnstootjes produceert. Al anderhalve week loop ik nu met een wortelontsteking rond. ’s Nachts word ik vaak wakker van de pijn en ’s ochtends houden de buren me regelmatig uit m’n slaap. Ik ben het zo zat allemaal. Vandaag zou ik naar een onbekende tandarts in Delft gaan die mij zou verlossen van de pijn, maar het liep anders.

Op station Blaak houdt de trein z’n deuren potdicht, niemand kan er meer in of uit. ‘Er zijn problemen met een reiziger’, zegt een NS-man. Uiteindelijk arriveren we daardoor veel te laat in Delft. Op het perron heerst chaos, het is volstrekt onduidelijk hoe je bij de hoofduitgang moet komen. Rotterdam CS is bijna overzichtelijk vergeleken met deze puinzooi. Een aantal voorbijgangers en extra zweetdruppels later beland ik bij een taxistandplaats. Het plan om te gaan lopen heb ik inmiddels door tijdsdruk opgegeven. Gehaast spring ik in de voorste taxi die vervolgens door Delft racet op zoek naar een pinautomaat. Ondertussen probeer ik de assistente aan de lijn te krijgen om door te geven dat ik later kom, maar ik hoor alleen een irritant muziekje.

Als ik na het pinnen de hevig piepende autogordel weer omgesp laat ik m’n mobieltje op de grond vallen. Hij rolt onder de stoel. ‘Bestemming bereikt’, zegt de TomTom, verhit stap ik de wachtkamer binnen. De kennismaking met de nieuwe tandarts verloopt niet optimaal, het gaat erg onpersoonlijk en snel. Nadat er een overzichtsfoto is gemaakt – ‘oorbellen moeten uit’, ‘weet u zeker dat u niet zwanger bent’ – krijg ik de uitslag te horen. Hij kan helemaal niks voor me doen, ik moet naar de kaakchirurg. Precies het worst case scenario waar ik bang voor was. Omdat er een pinopbouw in het ontstoken kanaal van het brugelement zit kan hij niet bij de wortel komen. De laatste keer dat ik zo’n apexresectie heb gehad herinner ik me als de dag van gister.

Het was een traumatische ervaring, mijn gezicht verborgen onder een wit laken met gapend gat, een vreselijke man die geïrriteerd over me heen gebogen stond en tegen mijn uitdrukkelijke wens in toch de behandeling uitvoerde in plaats van de kies te trekken. De napijn de weken erna was oorverdovend, zelden heb ik zoveel pijn gehad. Een paar dagen na kerst werd het opeens stil, m’n zenuw had het loodje gelegd, twee weken later moest de kies alsnog getrokken worden. Alles voor niks, tegen mijn wil. Maar dat was tóen. Ik hoop en bid – al ben ik niet gelovig, je zou het er bijna van worden – dat het deze keer wel goed afloopt, want anders stort deze brug als een kaartenhuis in elkaar. Over de terugweg heb ik vervolgens tweeëneenhalf uur gedaan, normaal zit je 17 minuten in de trein van Delft naar Blaak, deze keer reden er een hele tijd geen treinen meer en moest ik uiteindelijk via Den Haag en Gouda reizen. Er was iemand voor de trein gesprongen. Hoe wanhopig moet je dan zijn.
Marjelle

Foto Witold Riedel

Je te laisserai des mots Patrick Watson

29 reacties

Geplaatst in Persoonlijk

Tags: , , , , , , , , , , ,