De lucht kleurt diepblauw, maar in plaats van uitwaaien op het strand of een andere kant van Rotterdam bekijken vanaf de boot stap ik al om 17 minuten over 11 in de trein naar Amsterdam Centraal. Slaperig kijk ik voor me uit, na een korte nacht van vier uur werd ik wakker door pijnstoten en had ik weer een klamkoortsig gevoel zoals steeds vaker het geval is. Voor het eerst in m’n leven is m’n temperatuur de hele week ruim één graad onder normaal. Aangezien ik niet in een koude gracht gevallen ben en ook niet onderkoeld, word ik van Google verder niet wijzer. Het liefste zou ik nu in een hoekje wegdoezelen, maar ik dwing m’n ogen op kijkstand.
Klik op de foto voor groter formaat
Over een paar uur begint de workshop ‘Zin in schrijven’. Een flesje bubbelwater, Amnesty-schrijfblok en drie pennen zijn de belangrijkste ingrediënten in m’n tas naast natuurlijk m’n mp3-speler, mobieltje, portemonnee, sleutels en nog wat onduidelijke varia. De inhoud van tassen en directories gaat bij mij altijd een eigen leven leiden, soms weet ik bij god niet meer wáár ik iets gelaten heb. Amsterdam, stad waar ik zelden kom, en elke keer als ik er ben weet ik weer waarom. Het is me te druk, te veel, te trendy, te gejaagd, te toeristisch, te ‘doe maar gek dan doe je al normaal genoeg’. Ik voel me er niet thuis.
In plaats van een pijl staat er een vriendelijke jongen voor de deur van het grachtenpand die me de weg naar boven wijst. Even later loop ik het bijna volle zaaltje in met een beker thee in m’n hand. Tijdens de lange inleiding van de jonge workshopdocente merk ik dat m’n gedachten afdwalen, wat jammer dat er geen tafels zijn en ik me straks in een spagaat moet wringen met m’n kladblok op m’n knieën. Van een zinderend verhaal zoals op de schrijfsite werd betoogd is geen sprake, het roept bij mij vooral verveling op. De nadruk op ‘leer bij het schrijven vertrouwen op je eerste gedachten in plaats van op je tweede, derde of vierde en schakel de innerlijke criticus uit’, klinkt mij niet echt nieuw in de oren.
Daarnaast leidt het af als een docente het met lidwoorden niet zo nauw neemt en het over ‘die essay’ heeft of termen als ‘eigenlijk’ en andere stopwoorden net iets te vaak gebruikt. Door het commentaar en de vragen van een aantal mensen om me heen krijg ik het gevoel dat ik de enige ben die deze workshop totaal niet boeiend vind. Als ik daarna bij een schrijfoefening de zin ‘Ik herinner me’ afmaak – tien minuten lang racet m’n pen non-stop over het papier en schrijf ik alles op wat in me opkomt – moet ik meteen denken aan The Artist’s Way, al stonden daar leukere en uitdagendere opdrachten in. Ik neem me voor om dat boek weer eens op te zoeken in de overvolle kast in de living.
Marjelle
zin aan
misschien of
zin door
nee
dat niet
Nu ben je me te cryptisch. 😉
voorzetsels, marjelle
en door de cursus geen zin:))
Nu begrijp ik wat je bedoelt en betrap ik mezelf op een fout want het er had natuurlijk lidwoorden moeten staan. 😉 Ik ga het even corrigeren.
oké
groet je
Dat was dan ook geen geheel geslaagde middag. Ik heb ook niets met Amsterdam. Mijn stad absoluut niet!
Niet echt idd, maar het is net als met mensen: ‘you have to kiss an awful lot of frogs to find a real person’.
“Amsterdam past als een oude jas, in Rotterdam staan de gebouwen steeds op andere plekken” – heb ik wel eens gezegd. En een beetje meen ik dat wel. Met schrijfcursussen wordt ontzettend gerommeld. ‘Iedereen’ wil schrijven. Jij kunt het al, ook zonder cursus. Of is dat een compliment?;-)
Dat laatste is juist leuk van Rotterdam, een stad die blijft verrassen. 🙂
Ik ben dan ook niet zo van de (schrijf)cursussen, ik viel in dit geval voor inspirerend, anders en speels, maar heb me zelden zo verveeld bij een workshop. Dat was stiekem een compliment. 😉
Eens met Blewbird….Maar er gaat niets boven Groningen;)
Qua Amsterdam? 😉 Groningen ken ik niet goed genoeg om er een oordeel over te geven.
Bedankt voor je like, Lichtbildwerfer.
Groet terug voor jou, Hennie.
Kan me er iets bij voorstellen dat zo’n workshop je niet bevalt. Je kan toch al schrijven?
Jawel, daar ging het me ook niet om, dit leek me gewoon een leuke workshop om op een zondag te doen, was benieuwd ernaar.
‘Geen tafels…’!
Nee, dat lijkt me ook niks, voor mezelf lijkt me toch een tafel(tje) om aan te schrijven een basisvoorwaarde. Geen gekrabbel op een blocnootje op schoot, dat wordt niks met inspiratie en creativiteit!
Gek dat ze daar niet voor gezorgd hebben…
Vind ik ook wel, anders leidt het negatief af, wat het dus ook deed.
Ze verontschuldigden zich met de opmerking dat er zoveel belangstelling was voor de workshop dat er daardoor niet genoeg ruimte was voor tafels.
Dat is dus de omgekeerde redenatie. 😉 Als je iets aanbiedt dan zorg je voor een normale werkomgeving, en als er teveel mensen zich aanmelden dan verdeel je die over twee workshops ipv mensen met blocnote op schoot te laten prutsen.
Ja, prutsen was het dus, je hebt helemaal gelijk!
Ik weet het. 😉
Bedankt voor je like, SinghStyleStudio.