Na ‘Beeld van een blogger’ en ‘Beeld van een tweep’ komen in de derde serie Facebookers aan bod. Op zoek naar de mens achter de avatar, een ontmoeting met een man/vrouw in zijn/haar stad.
Beeld van een Facebooker (1)
Veel te vroeg kom ik op Amsterdam Zuid aan. Mijn afspraak met Marco is pas over een uur. Als ik even later uit lijn 5 stap, zie ik vlakbij The College Hotel liggen. Volgens een passant kun je er ondanks de chique façade ook in je spijkerbroek naar binnen. Op het terras drink ik een Tonic en warm een beetje op in de zon. Net voor vieren loop ik de bibliotheek in en zie Marco al zitten bij de receptie. Indringend groenbruine ogen, lang donker haar, het kan niet missen. We schudden handen en trekken ons terug in het Leescafé waar het nu rustig is na sluitingstijd. Marco praat snel en m’n pen glijdt driftig over het papier. Hopelijk raak ik thuis nog wijs uit alle aantekeningen die kriskras op de pagina staan.
‘Wie zou jij willen interviewen als je deze serie zou doen?’ val ik met de deur in huis. Hij kiest voor schrijfster Christine Otten en zou haar graag een aantal vragen stellen over haar boek ‘In wonderland’. Hij vertelt dat hij nog maar betrekkelijk kort actief is op social media. Na zijn scheiding vier jaar geleden heeft hij een LinkedIn-profiel aangemaakt en is daarna pas op Twitter en Facebook begonnen. Hij ziet FB echt als een communicatiemiddel. ‘Als ik bijvoorbeeld een oproep doe “heeft iemand die en die gezien?”, dan krijg je meteen tips van alle kanten.’ Ook vindt hij het een handig medium om muziek op te sporen.
Over Facebook: ‘Digitale connectie is grotendeels plaatsvervangend voor persoonlijk contact.’
Zijn middelbareschooltijd begon op de havo die geleid werd door nonnen. Hij werd ervan afgegooid, kwam vervolgens op de mavo bij broeders terecht en deed later de havo-top-opleiding. Daarna heeft hij allerlei banen gehad, onder andere op de groenteveiling en in de tinfabriek. Ook heeft hij jaren als vrijwilliger gewerkt bij jongerencentrum Bombardon en WOW. Daar kwam hij voor het eerst in aanraking met een activist, om uiteindelijk vanuit Dongen naar het Amsterdamse kraakpand Tetterode te verhuizen. Er brak een tijd aan van actievoeren. ‘Organiseren zat er toch altijd al in’, zegt hij.
Een droom was ook om een eigen zaak te beginnen. Hij haalde zijn diploma Cafébedrijf en Horeca ondernemingsvaardigheden, maar kreeg de financiën niet rond. Hij kon vervolgens via het arbeidsbureau een cursus ‘Testen basisvaardigheden’ doen en kreeg een rondleiding bij diverse bedrijven. Toen hij de bibliotheek binnenliep was hij meteen verkocht. Via Maatwerk kon hij daar een baan krijgen, veel later kreeg hij de kans om de interne OBA-opleiding tot bibliothecaris te volgen die hij na twee jaar met succes afrondde.
Tijdens een snuffelstage in de bieb: ‘Ongelooflijk dat ik daar nooit aan heb gedacht. Dit is het!’
Na de scheiding belandde hij op een 1-kamerwoning in Amsterdam-Zuidoost. Op een gegeven moment kreeg hij een mail van een zekere Erna die zich afvroeg of hij de Marco was waarmee ze in Dongen op school had gezeten. Er volgde een steeds intensievere mailwisseling en uiteindelijk ontmoetten ze elkaar in Amsterdam waar hij haar naast andere markante punten ook het kraakpand liet zien waar hij jaren gewoond had. ‘We hebben een wandeling door mijn leven gemaakt’, zegt hij. In een café zoende hij haar toen voor het eerst en wist meteen ‘dit is ‘r!’
Marjelle
Op het nachtkastje ‘Het nulnummer’ van Umberto Eco
Marco draait Technicolor
Meer interviewseries vind je op Marjelle ontmoet
