Een aantal jaar geleden heb ik een vergelijkbare periode meegemaakt, tot ver na middernacht wilde ik niet van naar bed gaan weten, mijn ogen waren vastgezogen aan het scherm waarop brullende leeuwen, prachtige tijgers, logge olifanten en blaffende hyena’s voorbijflitsten. Je krijgt na verloop van tijd ook een iets andere kijk op leven en dood. Normaal ben ik een sucker for sweet, bij alles wat klein en donzig is smelt mijn hart. Ik zou zo álle welpjes en pups van de wereld willen adopteren, maar er staan wetten in de weg en praktische bezwaren. Ik hou van dieren en ben dan ook faliekant tegen plofkippen, kiloknallers, om maar te zwijgen van foie gras, hierbij worden ganzen via dwangvoeding vetgemest. Ook ben ik tegen ellenlange dierentransporten, want die gaan gepaard met een hoop dierenleed. Toch heb ik geen problemen met vlees eten, al eet ik het zelf weinig, en dus ook niet met het slachten van dieren zolang het maar zo humaan mogelijk gebeurt. Wat ik wel bizar vond was bijvoorbeeld het tumult rond bultrug Johanna, zelfs een stille tocht en condoleanceregister, dat heeft voor mij niet met dierenliefde te maken maar veel meer met een hype.
Foto Beverly Joubert
Ik zou dan ook iedereen en zeker de Marianne Thiemes en Lenie ’t Harten van deze wereld aanraden om eens zonder geromantiseerd Disneywaas voor ogen naar de documentaires van National Geographic te kijken. Prachtige natuurseries waarin wilde dieren de hoofdrol spelen, het is eten of gegeten worden, de een zijn brood is letterlijk de ander zijn dood. Gaandeweg wende ik aan de beelden, al draai ik m’n hoofd nog steeds weg als een leeuw daadwerkelijk met bebloede snuit op z’n gemak een cheetawelp zit te verorberen. Soms kies ik partij zoals in de bijzondere docu The Last Lions en leef mee met Ma di Tau, de leeuwin die tegen alle agressie en verdrukking in haar twee welpen probeert groot te brengen in een vijandige wereld. De afgelopen vijftig jaar is de populatie drastisch teruggelopen, van de 450.000 leeuwen zijn er nu nog slechts 20.000 over. Terwijl ik gefascineerd zit te kijken naar de natuurbeelden maak ik de mooiste foto’s in mijn hoofd. Ooit wil ik ernaartoe, oog in oog staan met een leeuw op de uitgestrekte Okavango Delta in Botswana.
Marjelle
De natuur is eten en gegeten worden. De mens is wat dat betreft in een uitzonderlijke positie dat hij het machtigste dier is vanwege zijn wapentuig. Laat niet onverlet dat het geen kwaad kan te proberen een dier in nood te redden, zolang het zinvol en efficiënt lijkt.
En de mens is tevens het grootste beest helaas. Grijpt in waar hij niet in moet grijpen, verstoort de balans, vermoordt dieren louter vanwege slagtanden, bont, mode, geld, enz. We zijn het eens over dat laatste.
Hoi Marjelle, ken je het werk van Frans Lanting? Ik mocht tijden de les fotoanalyse zijn werk bespreken. Eén van de meest vooraanstaande natuurfotografen van Nederland. (Alhoewel hij naar Amerka is uitgeweken).
Groeten Geert
Nee, ik ken hem niet. Ik zal eens op hem googlen. 🙂
Bedankt voor je like, Klaas Fidom.
Volgens mij ben je voor nog wel meer een sucker for sweet.
Ik zag je al opkomen voor daklozen, armen en andere zoogdieren.
Klopt wel idd. Sowieso kan ik niet tegen onrecht, mensen die misbruik maken van de kwetsbaarheid van anderen, achterbaksheid, ik hou niet van lafheid, kuddementaliteit, niet zelf nadenken maar domweg meepraten, pesten, treiteren… Afijn, ik zal er eens een blog over schrijven. 😉
Over het eerste deel van je reactie ook :-).
Ik had het over het laatste deel van jouw reactie. 😉
Bedankt voor je like, Geedebee.
Laatst zag ik nog een man op tv, die als substituut voor zijn kille familie een leven onder de leeuwen en hyena’s had gekozen. Het was een pracht gezicht om hem met ze te zien stoeien. Hij had er wel veel botbreuken en ander ongemak voor over, maar voelde zich geheel met ze verbonden. Om bijna stinkend jaloers op te worden.
Dat is weer het andere uiterste idd. 😉 Het doet me denken aan een documentaire over Timothy Treadwell, ‘Bearman’, die intensief met beren omging* en uiteindelijk werd gedood samen met zijn vriendin. Hier een link: http://www.yellowstone-bearman.com/Tim_Treadwell.html
Gisteren nog een docu gezien over het aantal tijgers dat in bezit is van particulieren en/of gefokt wordt in gevangenschap vs. in het wild, bizar veel. Mensen denken (voorzover ze dat doen) dat ze een nieuwe ‘pet’ in huis hebben, maar het blijft een wild dier.
*Hier ben ik het wel mee eens: ‘Habituating bears to the presence of man only increases the chance that harm will someday come to the bear, or another “man”.’
Dat is wel waar, maar het blijft fascinerend om iemand zo close met wilde dieren om te zien gaan. Er zit vast een stille doodswens in verborgen, wat de mens op zich niet vreemd is. Bovendien, passionele relaties tussen mensen lopen niet zelden ook uit op de dood van de ander of van beiden. Natuurlijk is dat geen reden om zelf zo’n avontuur aan te gaan en blijf ik liever jaloers op de aanblik met de mogelijkheid jezelf erin te verplaatsen. 😉
Kan me wel voorstellen dat dat enigszins fascinerend is om te zien. En soms een wat luidere. 😉 Het grote verschil is wel dat bij de in-/vermenging van mens en wild dier de laatste daar helemaal niet om gevraagd heeft. Als ik een tijger was deed ik ook ‘hap’. 😉
Aan de andere kant hebben we onze huisdieren te danken aan diezelfde wil contact met ze te hebben, ze lief te hebben, ze te bezitten enz.
Al ben je dan in de ogen van de katachtigen voor altijd hun personeel 🙂
Deze zomer stond ik oog in oog met een ree hier aan de overkant van de greppel…ik had m’n toestel bij me en ‘schoot’ haar. Het zijn wat vage foto’s geworden maar tóch ze staat erop. Er ging een groot geluksgevoel door me heen. Waarom dat zo is weet ik niet. Misschien de ontmoeting met de wereld waar we uit komen…..de ontmoeting met het pure, oprechte….
Kan me jouw verlangen voorstellen….
Groetjes…..
Kan ik me ook wel iets bij voorstellen idd, net dat magische moment dat er even niets anders meer lijkt te zijn dan zij en jij, puur natuur.
Bedankt voor je like, Blew.
(Reactie 07.48u) Of dat nou zo’n goed idee was valt te bezien*, Marius, dieren bezitten, geldt voor mensen ook, daar heb ik geen behoefte aan. 😉
*Ik word regelmatig geconfronteerd met mensen die hun huisdier vooral lijken te gebruiken om te imponeren, als afschrikwekkend middel, als modeaccessoire, als een soort van circusbeest, of soms zelfs als substituut voor een kind of partner, wat dan kan leiden tot excessen waarbij een dier niet meer als een dier behandeld wordt maar als een mens met kleertjes, luxe hapjes, etc. Die katten hebben het goed gezien. 🙂
Maar, Marjelle, je kunt de geschiedenis nu eenmaal niet terugdraaien. Wel kun je ervan leren om naar de behoeften van (je) huisdieren te ‘luisteren’, zoals in iedere relatie van je verwacht wordt. Wat jij opsomt aan verdinglijking van het dier stuit ook mij tegen de borst. Maar ook daar moet je de mensen ‘onderling’ niet buiten beschouwing laten. Ze gaan niet zelden op dezelfde manier met elkaar om. 😉
Klopt, je kunt het niet terugdraaien en je moet altijd naar elkaar luisteren en je proberen in te leven in de ander (mens of dier). Dat is de enige manier volgens mij. Ja, en je begrijpt natuurlijk dat als mensen zo met elkaar omgaan mij dat evenzeer tegenstaat. 😉
Ze zijn natuurlijk zo gestoord als wat bezig met van alles op die dieren te projecteren. Dat doen ouders ook veel te vaak met hun kinderen. Werk aan de winkel voor degenen die ze dat kunnen laten inzien. 😉
Projectie is idd iets wat mensen m.i. veel te vaak doen. Ik heb me ook vaak tegen de hersenspinsels van anderen verdedigd, maar besef inmiddels dat dat geen nut heeft bij dit soort mensen, die geloven toch gewoon wat ze graag willen geloven en dat heeft meestal niets met de ‘realiteit’ of feiten te maken. Maar dit terzijde. 😉 Werk aan de winkel idd!
Ik kan niet meer doen dan met kunst aantonen dat we al snel via hersenspinsels onze waarheid projecteren op een simpel schilderij: 🙂
http://artafterallart.wordpress.com/2013/02/09/een-oneindige-schreeuw-trekt-door-de-kunstgeschiedenis-nog-altijd-onze-aandacht/
Ben benieuwd, ik kom straks even bij je kijken. 😉