Categoriearchief: Documentaires

Inpakken & wegwezen: Slovenië!

‘De wekker gaat, even snel ontbijten en dan m’n spullen bij elkaar pakken. De trein vertrekt om 09.37 uur vanuit Tilburg en komt om 18.27 uur in München aan, vervolgens met de nachttrein verder naar Ljubljana, hoofdstad van Slovenië. Om 05.59 uur, extreem vroeg, arriveert de Euronight-trein daar dan de volgende ochtend. Onlangs kwam ik op Reisgraag.nl deze bestemming tegen en m’n interesse was meteen gewekt. Aangezien ik door gezondheidsredenen niet mag vliegen en ook geen auto heb, is de trein de enige optie. Alles bij elkaar is het zo’n vijftien uur reizen van Tilburg naar Ljubljana, het vliegtuig daarentegen doet er maar een kleine vier uur over met een overstap in Wenen.

Na een vermoeiende reis kom ik in Ljubljana aan. Het weer werkt mee, ondanks dat er veel regen valt in augustus is het droog als ik het station uit loop. Een overnachting had ik van tevoren al geboekt, niets is zo vervelend als bepakt en bezakt ronddolen in een onbekende stad. Gelukkig spreken de meeste mensen hier wel Engels of Duits, twee talen waarin ik me goed verstaanbaar kan maken. Een paar Sloveense woordjes heb ik ook al geleerd: pozdrav (groeten), adijo (dag) en dobrodošli (welkom). Op weg naar m’n Ljubljana Center Apartment, dat midden in de stad ligt in een rustig voetgangersgebied, kom ik langs het Ljubljana Castle. Ook het Tivoli-park ligt op loopafstand, zo’n 900 m verderop.

Slovenië
Klik op de foto voor een groter formaat

Het appartement is groot en schoon en heeft zelfs een vaatwasser. Lekker rustig is het hier, ondanks het feit dat je midden in de grote stad zit. ’s Middags besluit ik eerst een hapje te gaan eten in een van de vele restaurantjes die Ljubljana rijk is. Daarna is er nog genoeg tijd om op m’n gemak de omgeving te verkennen. Inmiddels is ook de zon tevoorschijn gekomen en warmt de temperatuur op naar zo’n 25 graden. Al kan het in de zomer best heet worden en is 30 graden geen uitzondering. Onderweg kom ik restaurant Manna tegen dat er wel aanlokkelijk uitziet. Een driegangenlunch voor € 9,90 – bijvoorbeeld met een Caprese salade, op de voet gevolgd door een crèmige soep en gebraden kip gegarneerd met aardappeltjes en diverse groente – dat is echt geen geld.’

In werkelijkheid ben ik nooit in Slovenië aangekomen. Mijn financiële situatie is zodanig penibel geworden dat ik pas op vakantie kan als ik eerst een aantal grotere opdrachten krijg. Na tien lange jaren eindelijk weer op vakantie, dat lijkt me wel wat. Met de camera op stap, langs onbekende plekken dwalen, in andere culturen vertoeven, proeven van exotische gerechten, onderweg bijzondere mensen tegenkomen en luisteren naar hun verhalen. Bij gebrek aan beter heb ik de laatste jaren geleerd om m’n reislust te laven aan programma’s als Floortje Naar Het Einde Van De Wereld en prachtige natuurdocumentaires op Nat Geo Wild. Soms ga ik in m’n hoofd op reis zoals nu naar Slovenië en denk dan aan wat Loesje zei: ‘met mijn gedachten ergens anders ben ik altijd overal’.
Marjelle

Foto Pixabay

Kattig!

Een aantal jaar geleden heb ik een vergelijkbare periode meegemaakt, tot ver na middernacht wilde ik niet van naar bed gaan weten, mijn ogen waren vastgezogen aan het scherm waarop brullende leeuwen, prachtige tijgers, logge olifanten en blaffende hyena’s voorbijflitsten. Je krijgt na verloop van tijd ook een iets andere kijk op leven en dood. Normaal ben ik een sucker for sweet, bij alles wat klein en donzig is smelt mijn hart. Ik zou zo álle welpjes en pups van de wereld willen adopteren, maar er staan wetten in de weg en praktische bezwaren. Ik hou van dieren en ben dan ook faliekant tegen plofkippen, kiloknallers, om maar te zwijgen van foie gras, hierbij worden ganzen via dwangvoeding vetgemest. Ook ben ik tegen ellenlange dierentransporten, want die gaan gepaard met een hoop dierenleed. Toch heb ik geen problemen met vlees eten, al eet ik het zelf weinig, en dus ook niet met het slachten van dieren zolang het maar zo humaan mogelijk gebeurt. Wat ik wel bizar vond was bijvoorbeeld het tumult rond bultrug Johanna, zelfs een stille tocht en condoleanceregister, dat heeft voor mij niet met dierenliefde te maken maar veel meer met een hype.

Foto Beverly Joubert

Ik zou dan ook iedereen en zeker de Marianne Thiemes en Lenie ’t Harten van deze wereld aanraden om eens zonder geromantiseerd Disneywaas voor ogen naar de documentaires van National Geographic te kijken. Prachtige natuurseries waarin wilde dieren de hoofdrol spelen, het is eten of gegeten worden, de een zijn brood is letterlijk de ander zijn dood. Gaandeweg wende ik aan de beelden, al draai ik m’n hoofd nog steeds weg als een leeuw daadwerkelijk met bebloede snuit op z’n gemak een cheetawelp zit te verorberen. Soms kies ik partij zoals in de bijzondere docu The Last Lions en leef mee met Ma di Tau, de leeuwin die tegen alle agressie en verdrukking in haar twee welpen probeert groot te brengen in een vijandige wereld. De afgelopen vijftig jaar is de populatie drastisch teruggelopen, van de 450.000 leeuwen zijn er nu nog slechts 20.000 over. Terwijl ik gefascineerd zit te kijken naar de natuurbeelden maak ik de mooiste foto’s in mijn hoofd. Ooit wil ik ernaartoe, oog in oog staan met een leeuw op de uitgestrekte Okavango Delta in Botswana.
Marjelle

Big Cats Initiative

Ik lust je rauw!

Er is al veel over gezegd en geschreven, bijna net zoveel als over bultrug Johannes die toch Johanna bleek te zijn. Ook nu weer las ik met verbazing sommige discussies over rauw eten1, de moeder van Tom en Tom zelf, een leuke slimme jongen van vijftien met skateboard en vriendin. Iedereen had er een mening over – ja ik ook –  en riep er schande van. Met dezelfde verbaasde blik zag ik even later verschillende natuur- en dierenwelzijnorganisaties over elkaar heen buitelen in hun koortsachtige ijver om een aangespoelde verzwakte walvis te redden2. Toen ik van de stille tocht erna en het condoleanceregister hoorde viel mijn mond bijna open. ‘Ik wist niet dat bultruggen konden lezen’, tweette ik, en ‘massaal jammeren over de #bultrug en ondertussen je volstoppen met plofkippen en kiloknallers #hoekromisdat #dierenmishandeling’. Als ik me ooit geen aardling3 gevoeld heb dan was het wel op dat moment. Een van de overeenkomsten tussen beide voorbeelden is behalve de hoeveelheid publiciteit ook de vasthoudendheid waarmee partijen beweren het béste met mens en dier voor te hebben. Persoonlijk lijkt mij het verplichten om een kind vanaf z’n vijfde jaar louter rauw te laten eten niet echt in het belang van dat kind. Ook een bultrug die op sterven na dood is nog naar zee willen slepen waarna het dier een waarschijnlijke verdrinkingsdood sterft – maar dat ziet niemand dus dat is niet zielig – vind ik niet bepaald van dierenliefde getuigen.


De moeder zegt dat Tom een ‘vrije keus’ heeft, niet erg geloofwaardig aangezien hij al die jaren al onder haar op dat punt dwingende invloed verkeert. Wel doet zich hierbij meteen de vraag voor: wat is er eigenlijk bekend over de effecten van rauw eten versus de effecten van bijvoorbeeld een overdosis aan koolhydraten, suikers en vetten op jonge kinderen? Het laatste zal misschien geen groeiproblemen opleveren onder andere door de groeihormonen in vlees, maar kan wel het ontstaan van ziektes als obesitas bevorderen. Hoe slecht zijn al die bewerkte producten en wat zijn de gezondheidsrisico’s daarvan? Ik heb nog nooit gehoord dat dat een reden was voor uithuisplaatsing terwijl je van beide kunt zeggen dat het op z’n minst zeer eenzijdige diëten zijn waarbij problemen kunnen optreden. Verder gaat het in het geval van Tom feitelijk om twee verschillende dingen4, enerzijds 100% rauw eten, anderzijds de leerplicht ontduiken. Wat dat laatste betreft vind ik ook dat hij weer naar school zou moeten, maar om Tom nu te dreigen met een extreme maatregel als uithuisplaatsing vind ik een bijzonder slechte zaak die geen rekening houdt met zijn gevoel en situatie. Het belang van het kind moet áltijd voorop staan.
Tom is inmiddels ondergedoken.5
Marjelle

Update
Groentekind is groot gegroeid Volkskrant 15-06-2015
Rauw-jongen Tom gaat tóch naar school Volkskrant 28-12-2012

1 Rauwer dokument 17-12-2012
2 Is het erg als een bultrug sterft? Helemaal niet Volkskrant 20-12-2012
3 Waarom ik geen aardling ben (part 2) 10-12-2012
4 ‘Scheid dieet van rauw voedsel en structureel schoolverzuim in discussie’ Volkskrant 20-12-2012
5 Rauw etende Tom ondergedoken Volkskrant 19-12-2012
Rauwer: de rauwe werkelijkheid van Francis en Tom DeJaap.nl 20-12-2012
Het kerstverhaal: Tom Watkins deStentor 22-12-2012

Foto Witold Riedel

‘Alsof je in een glas melk rondloopt’

Steeds vaker droom ik van een ander huis, een plek waar het rustig is, waar je je terug kunt trekken zonder bonkende bovenburen en heel af en toe breidt die droom zich uit naar een andere stad, Haarlem bijvoorbeeld of een adresje vlak bij zee. Waar ik beslist niet zou willen wonen is Norilsk, een stad in Siberië waar ijzige temperaturen van soms wel -50 graden voorkomen of op het onherbergzame Antarctica, al is de lucht er erg puur, niet te vergelijken met de fijnstofwolk die boven Rotterdam hangt en m’n longen irriteert. Geboeid kijk ik naar de betoverende beelden uit de documentaire Frozen Planet, naar de mensen die op de toendra leven zoals de Dolganen, naar de witbestoven koppen van rendieren die met hun hoeven onder de sneeuw schrapen naarstig op zoek naar plantjes, naar de zeehonden en robben zonder wie de families niet zouden kunnen overleven. Opeens zie ik een aantal pezige mannen in een boot door het magische landschap varen, ze krijgen een walrus in het vizier.


Zo’n dier van bijna twee ton
levert alleen al genoeg vlees om een gezin wekenlang van voedsel te voorzien. Over de houdbaarheid ervan hoeven ze zich geen zorgen te maken, het is buiten één grote diepvrieskist. De huid wordt onder andere gebruikt om jassen van te maken, bij de kinderexemplaren worden de mouwsgaten dichtgestikt anders vriezen hun handjes eraf. Een andere manier om aan voedsel te komen is het roven van de eitjes van zeekoeten, een hachelijke onderneming, met alleen een oud nylon touw om z’n middel gaat de lichtste man over de klif naar beneden, zijn lot ligt letterlijk in de handen van zijn maten. Eén foutje kan fataal zijn. Na een aantal verrassend zomerse opnamen komt ook de Arctische winter in Groenland aan de beurt, prachtig die samenwerking tussen patrouilleteam en husky’s, maar het zijn toch vooral de spectaculaire beelden van het noorderlicht, de grootste lichtshow op aarde, die blijven hangen.
Marjelle

Titel: quote Tony van Autenboer in ‘Zuidpoolexpedities’

My world Husky Rescue

‘Bad boys’

In een impuls had ik me een tijd geleden opgegeven voor een rechtbanksessie. Ik ben altijd al geïnteresseerd geweest in rechtspraak en heb zelfs ooit een blauwe maandag rechten gestudeerd. Gevangenissen fascineren me op een bepaalde manier, getuige ook de vele docu’s die ik over dit onderwerp heb gezien, waaronder Septembres1,2, Veroordeeld, Inside Death Row en Behind Bars, bovendien heb ik een groot rechtvaardigheidsgevoel. Daarnaast voel ik aversie tegen het sec opsluiten van mensen, in plaats van er beter uit te komen fungeert de gevangenis vaak als kweekvijver voor toekomstige beroepscriminelen.

Afgelopen woensdagavond toog ik op de fiets naar het Wilhelminaplein waar de rechtbank zetelt. M’n tas en ik kwamen geluidloos door beide detectiepoortjes, eenmaal op de vierde etage bleek ik bepaald niet de enige die op dit idee was gekomen. Voor me zag ik opeens Fréderique Spigt met vriendin opduiken, haar optreden3 een aantal maanden geleden in Blijdorp staat nog vers in m’n geheugen. Rond half acht dromden de mensen zaal 14 binnen, ik kwam terecht naast een familie waarvan de dochter pa al snel toesiste dat ze wég wilde en zoonlief steeds irritante knorgeluiden maakte.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=cc7CgSNX8aw&feature=related]

Het was leuk om deze nagespeelde zitting bij te wonen. De politierechter, pal onder het portret van Bea, officier van justitie, advocaat en verdachte speelden hun rol met verve. ‘Ik wil niet de meest recente ringtones horen’, zei de eerste semi-streng. Vervolgens begon de strafzaak waarin het om de mishandeling van de vriendin van de verdachte ging onder invloed van alcohol, hij was al eerder veroordeeld en zat nog in zijn proeftijd. Interessant ook om aan het eind het requisitoir van de openbare aanklager en het pleidooi van de advocaat te horen met hun verschillende opvattingen over de hoogte van de strafmaat.

Wie zelf graag een keer een zitting wil bijwonen kan gewoon langsgaan, de meeste zittingen zijn openbaar. Tot slot was er de gelegenheid om vragen te stellen waar behalve Fréderique ook een aantal anderen gebruik van maakten waaronder een paar jonge kinderen. Grappig om te zien dat ze op die leeftijd al zo’n zitting willen bijwonen, goed geluisterd hadden en slimme vragen stelden. Zelf heb ik de kans aan me voorbij laten gaan, als ik twee uur lang niets kan drinken heb ik geen stem meer over, daarnaast ben ik in dit soort situaties soms ook net niet assertief genoeg.
Marjelle

1 Veroordeeld
2 Tijdens het schrijven van dit blog kwam ik deze bijzondere documentaire tegen Levenslang – 10 jaar later (The Farm – 10 Down)
3 Met je hart, met je handen, met je ogen … spreek met elkaar!

Artikelen
VVD’er twijfelt aan nut lange celstraf
Crimesite.nl  08-09-2011
Rechters vinden invoeren van minimumstraffen onzin Elsevier 23-02-2011
Na een taakstraf is er minder recidive dan bij een gevangenisstraf Trouw 11-02-2011
Werkt gevangenisstraf? Kennislink 14-02-2008

Meantime Astrid Seriese van de cd ‘Condemned’
(‘Bad boys’ was niet te vinden op Youtube)

‘Eigen volk’

M’n hoofd staat momenteel meer naar een luchtige film of ontspannende animatie dan naar een documentaire. Al kijk ik die regelmatig met veel plezier, met name de Canvas-uitzendingen zijn vaak erg goed. Toch overweeg ik om deze keer het vpro-programma ‘Eigen volk’ van Neske Beks aan me voorbij te laten gaan ondanks het intrigerende verhaal. Een familiekroniek waarin de geschiedenis van de Vlaams-Afrikaanse arbeidersfamilie van de regisseuse gevolgd wordt. Snotterend pak ik de zoveelste Kleenex, inmiddels lopen de tranen letterlijk over m’n wangen. Aangezien de film waarin ik beland ben m’n aandacht niet kan vasthouden en ik geen energie heb om iets anders te zoeken, zap ik langs wat zenders.

De griep die op m’n verjaardag is begonnen is met recht de ergste die ik ooit heb gehad. Voor het eerst kwamen de hoestbuien al na één dag, later aangevuld met niesbuien, inmiddels ben ik een nies of honderd verder de afgelopen dagen. Alles doet pijn, spieren liggen in een kramp, liggen gaat moeizaam, zitten ook. Zeer tegen m’n gewoonte in slik ik nu elke dag pijnstillers, deels om de koorts in bedwang te houden, deels om m’n spieren af en toe te ontkrampen en een tijd geen pijn te hebben. Ik ben bijna uitgezapt als ik opeens een Vlaams accent hoor, meteen is duidelijk dat het de bewuste vpro-documentaire is. Geen idee hoe lang het programma al bezig is, ik vergeet even alles om me heen en blijf geboeid kijken tot de laatste minuut.

Wat kun je er nog meer over zeggen, behalve dat het ontroerend is, gaat over echte mensen met echte gevoelens, sober in beeld is gebracht, liefdevol gemaakt en deprimerend op momenten. De ziekenhuisscène op het einde met de oude Flor deed me aan m’n eigen vader denken, een schim na de operatie, en aan de moeizame communicatie tussen ons.  De beelden waarop te zien is hoe blij en trots Abdoulaye is als z’n papa voor het eerst in jaren langskomt bij het café waar hij werkt zijn indringend. ‘Iedereen zit op iedereen te wachten’, zeggen de hoofdpersonen aan het slot tegen elkaar. Wat jammer dat het soms zelfs een leven lang duurt, denk ik.
Marjelle

Wizard Flurry Home Mariee Sioux

Het Vlaams Belang belooft terugkeer-politiek,
maar waar moet ik dan naar terug dan, want ik ben van hier.
Ik kan niet terug naar Afrika, want ze hebben geen Vlaams bier
en ik heb nooit getwijfeld over België

Uit een van de meeslepende nummers in de docu (helaas niet te vinden op Youtube)