In de aangrijpende documentaire Moeders springen niet van flats vertelt Elena Lindemans wat er twaalf jaar geleden gebeurde met haar moeder. Wat doe je als je door wanhoop wordt gedreven, al jaren ondraaglijk lijdt en na een aantal zelfmoordpogingen je verzoek om euthanasie niet in behandeling wordt genomen. De moeder van Elena kan niet meer. Ze wil op een menswaardige manier afscheid nemen van het leven en de mensen om haar heen, maar loopt daarbij tegen een muur op. Op haar euthanasieverzoek wordt gereageerd met ‘wij gaan u niet helpen’. Uiteindelijk springt ze 25 februari 2002 van een flat. Ik gun iedereen een zachte dood in plaats van gedwongen worden je toevlucht te nemen tot dit soort gruwelijke methodes met alle negatieve gevolgen ook voor de familie en de omwonenden. Mooie docu waarbij ik de helft van de tijd m’n tranen niet kon bedwingen en tevens een eerbetoon aan de moeder van Elena.
Marjelle
Moeders springen wel van flats Joop.nl 24-02-2014
‘Door een streng euthanasiebeleid bij psychiatrische patiënten worden mensen, zoals mijn moeder, gedwongen “het zelf te doen”. In de documentaire wil ik laten zien dat dit niet alleen kwalijke gevolgen heeft voor de persoon zelf maar ook voor de familie én de maatschappij.’
Elena Lindemans
Het verstoorde uitzicht,
duistere kant van het bestaan.
Het zou zomaar een titel van een boek kunnen zijn.
Heb je de documentaire ook gezien?
Jazeker, die ‘titel’ slaat niet alleen op de moeder maar, zo bleek, ook op de flatbewoners. Waarom in Assen en niet gewoon in Appelscha?
Klopt, dat zei een van de flatbewoners die gaandeweg steeds meer begrip kreeg nu ze de achtergronden hoorde, een bijzonder gesprek.
Ik heb niet gekeken, maar onderschrijf je stellingname volledig!
Zijn we het eens!
Het was me bij voorbaat veel te heftig (om zelf te gaan kijken), Ik had er wel over gelezen, vreselijk ja…
Het is heel erg dat je dan uiteindelijk je toevlucht moet nemen tot dit soort extreme dingen. Sowieso dat wildvreemden voor jou gaan bepalen wat ondraaglijk lijden is… De enige die dat echt voelt, beleeft, weet ben je zelf.
Ik spijbelde van school. Toen ik thuis kwam lag mijn moeder in bed en was bezig met een grote hoeveelheid pillen in te nemen. De dag ervoor had zij een nieuwe voorraad opgehaald bij de apotheek. Ik rende naar de huisarts die op de hoek woonde en vertelde in paniek wat mijn moeder had gedaan. De ambulance kwam en ze werd opgenomen in het ziekenhuis op een gesloten afdeling. Op een dag mocht ze weer naar huis en het eerste wat zij deed toen zij thuiskwam, was mij een stomp midden in mijn gezicht geven. Ben zo snel mogelijk op een kamer gaan wonen. Ik was klaar met haar. Met een uitkering kon ik mijn school dat jaar afmaken. Ze is nooit bij mij op visite geweest op mijn kamer. Ze is nu al 13 jaar dood en ik ben niet op haar begrafenis geweest. Waarom zou je naar een begrafenis gaan van wie je weet dat ze je haat. Ik had al afscheid genomen een paar jaar ervoor.
Bedankt voor je reactie, Noha. Wat een triest verhaal, dat moet heel erg voor je zijn geweest.
Ik bekijk steeds je blog om te weten hoe het met je gaat in het Brabantse.
Al iets meer gewend? En zijn je klachten wat minder?
Ik hoop dat je speciaal vandaag een heel fijne dag hebt!
Lief dat je meeleeft. Qua gezondheid: ik ben na 5 weken nog steeds niet in orde, ik blijf een chronische verkoudheid en hoest houden en er is sinds een paar weken ook hoge bloeddruk en oorsuizen bijgekomen, dat laatste is heel erg vervelend en daar maak ik me zorgen over. Ik begin nu steeds meer te vrezen dat er weleens een link zou kunnen zijn met dit huis, vochtigheid, oude geiser, etc. Ben twee dagen na de verhuizing ziek geworden en heb een aantal dingen niet eerder zo erg meegemaakt. Dat heeft natuurlijk ook invloed op wennen – ik mis Rotterdam – en heb nog weinig dingen kunnen doen daardoor en ook qua werk / werving staat het een beetje stil met alle financiele gevolgen vandien.
Bedankt! Ik was het zelf voor het eerst bijna vergeten doordat ik te veel aan m’n hoofd heb.