Tagarchief: zelfbeschikking

Mag ik nog een laatste knuf?


In de aangrijpende documentaire
Moeders springen niet van flats vertelt Elena Lindemans wat er twaalf jaar geleden gebeurde met haar moeder. Wat doe je als je door wanhoop wordt gedreven, al jaren ondraaglijk lijdt en na een aantal zelfmoordpogingen je verzoek om euthanasie niet  in behandeling wordt genomen. De moeder van Elena kan niet meer. Ze wil op een menswaardige manier afscheid nemen van het leven en de mensen om haar heen, maar loopt daarbij tegen een muur op. Op haar euthanasieverzoek wordt gereageerd met ‘wij gaan u niet helpen’. Uiteindelijk springt ze 25 februari 2002 van een flat. Ik gun iedereen een zachte dood in plaats van gedwongen worden je toevlucht te nemen tot dit soort gruwelijke methodes met alle negatieve gevolgen ook voor de familie en de omwonenden. Mooie docu waarbij ik de helft van de tijd m’n tranen niet kon bedwingen en tevens een eerbetoon aan de moeder van Elena.
Marjelle

Moeders springen wel van flats
Joop.nl 24-02-2014

‘Door een streng euthanasiebeleid bij psychiatrische patiënten worden mensen, zoals mijn moeder, gedwongen “het zelf te doen”. In de documentaire wil ik laten zien dat dit niet alleen kwalijke gevolgen heeft voor de persoon zelf maar ook voor de familie én de maatschappij.’
Elena Lindemans

Een zachte dood

Allerlei onderwerpen spelen door m’n hoofd, van euthanasie, pijn, internetagressie tot m’n overzeese vriendin die geen echte vriendin blijkt te zijn. Ook mogelijke doedingen komen in me op, van een bezoekje aan de Kunsthal, uiteten met Lourdes tot een uitrustvakantie in Andalusië. Ik laat m’n gedachten dwalen, besmeer ondertussen een beschuit met roomboter en strooi er een laag hagel overheen. Als de beschuit m’n geïnfecteerde kies raakt – de stress van het op het laatste moment moeten annuleren van de verhuizing door een fout van de woningbouw heeft een kettingreactie veroorzaakt in m’n mond – negeer ik de pijn. M’n mond wil alleen nog maar smoothies, maar m’n lichaam zou het daarop niet lang volhouden, wat me weer terugbrengt bij het begin.

Als ik het woord euthanasie hoor moet ik meteen aan m’n vader denken. Vanaf het moment dat bij hem vele jaren geleden maagkanker geconstateerd werd ging alles in een stroomversnelling. Tijdens de operatie bleek dat het al teveel was uitgezaaid en ze niks meer voor hem konden doen. In slechts drie maanden tijd werd hij een schim van de sterke man die hij altijd was, hij had veel pijn en het beeld van zijn fragiele gestalte in bed was aangrijpend. Aan die bewuste avond van zijn dood heb ik vreselijke herinneringen, dingen gingen fout, geklungel met injecties, terwijl het nu juist de bedoeling was om hem op een waardige en zachte manier te laten inslapen.

Soms heeft het leven meer dan lang genoeg geduurd, heeft de pijn te lang aangehouden en komt de dood als een verlossing. Eindelijk rust. Later die avond toen alles ten slotte voorbij was heb ik nog een gesprek gehad met de huisarts en m’n ongeloof uitgesproken over de manier waarop het was gegaan. Dat had toch anders en minder pijnlijk gekund. Van dat gesprek herinner ik me slechts flarden, daardoorheen spookten de laatste beelden van m’n vader. Ik had hem beter gegund. Iedereen verdient een waardig afscheid, de mogelijkheid van een milde dood, het recht op zelfbeschikking. Ik hoop dat als ik zover ben ik dan op een zachte wolk verdwijn.
Marjelle

Verkiezingsuitslag heropent debat euthanasiewet Skipr 13-09-2012
Brit dood na afgewezen euthanasieverzoek NOS 22-08-2012
Nederlanders halen medicijnen voor zachte dood in België Trouw 03-02-2012
NVVE

Foto Witold Riedel