Dagenlang zit ik nu al binnen. Moeizaam ploeteren door dikke lagen sneeuw of over spiegelgladde straten is niet aan te raden als je rug net in de herstelfase zit. Alleen als het echt niet anders kan, zeul ik stapvoets met een tas vol AH-producten of baan ik mij voorzichtig een weg naar de fysiotherapeut. Glibberen en glijden kan leuk zijn, maar niet nu, en ook m’n voorzichtige poging op de fiets laatst was geen succes.
gisteren zou ik voor het eerst deze week wat gaan drinken met l., maar toen ik onder de hete douche stond bedacht ik dat het gekkenwerk was om uitgerekend bij -10°c in het donker naar hoofdstuk ii te lopen met alle risico’s vandien. ik belde af en troostte me ’s avonds met shrek 3, heerlijk om puss-in-boots’ snuitje weer te zien, al in deel 1 was ik voor zijn grote onschuldige ogen gevallen.
‘let the children play‘, mijmer ik als ik uit het raam kijk naar kinderen en sneeuwballen die over en weer vliegen en neerploffen. sneeuw verbroedert en maakt speels. nog steeds wil ik de winter wegslapen, maar voor deze lachende gezichtjes maak ik even een uitzondering. wat een camera al niet teweeg kan brengen in je sneeuwbeleving. ik verheug me pas echt op de zwierige palmbomen die ik in 2010 op de foto ga zetten, want als ik iets nog niet afgeleerd heb, is het wel om te blijven dromen.
marjelle
open your eyes snow patrol
