Na wat zappen val ik midden in ‘Septembers’, een beklemmend-mooie documentaire over het leven in de Soto del Real-gevangenis in Madrid. De rode draad is muziek en liefde. Een jaar lang werden acht mensen gevolgd, wat zeer persoonlijke verhalen opleverde. Hoe mensen weten te overleven tussen vier muren zonder de moed op te geven en tegelijkertijd ook te blijven geloven in de liefde. De titel verwijst naar de karaokewedstrijd die er elk jaar in september plaatsvindt en waarvan beelden tussen de verhalen door worden uitgezonden. Het deed me denken aan ‘Veroordeeld’, een andere documentaire die toentertijd veel indruk op me heeft gemaakt met indringende muziek van Astrid Seriese.
Arturo, die al twee jaar op z’n vonnis wacht en het portret van z’n vrouw op z’n borst heeft laten tatoeëren, zodat ze toch altijd een beetje bij hem is. Z’n echtgenote brengt de dagen door met poetsen en denken aan hem, ze blijft loyaal, ook als hij uiteindelijk tot tien jaar wordt veroordeeld.
Mooie sterke Norma, met haar lange blonde vlecht, die de sterren van de hemel zingt en opnieuw de zangwedstrijd wint. Haar verhaal is schrijnend, en haar kinderen weten nog steeds niet dat ze in de gevangenis zit.
Fortu, die binnenkort gaat trouwen met de man die ze binnen de poorten heeft ontmoet en die nu een eventuele overplaatsing boven het hoofd hangt.
Rudolf, die in z’n leven meer tijd in de cel dan erbuiten heeft doorgebracht en nog steeds hoop heeft dat het ooit goed komt, zeker nu hij weer een vriendin heeft.
De beelden ontroeren, mensen die ondanks gemaakte fouten de hoop niet opgeven, hun ziel en zaligheid in de muziek leggen en openstaan voor de liefde— Opeens denk ik aan de mail die ik heb gekregen waarin wantrouwen de boventoon voerde. Triest dat sommige mensen zich vooral daardoor laten leiden in plaats van open te staan. Wat een schril contrast met de hoofdpersonen uit de docu gaat het door m’n hoofd. M’n hart gaat uit naar echte mensen met zo min mogelijk maskers, af en toe net zo bang als jij en ik, en die dat niet uiten middels argwaan. Soms moet je een hoop ellende meemaken om er mooier* uit te komen.
Marjelle
Blow wind blow Astrid Seriese (cover Tom Waits)
*Waarmee ik niet goedpraat wat ze hebben gedaan, maar er is ook een andere kant
