Terwijl de adrenaline nog nasmeult, ik heb een hekel aan onrecht, beland ik midden in een pinguïnkolonie op Antarctica. Zoveel ongerepte schoonheid, wat een schril contrast met de mentaliteit die sommige fora- en blogbezoekers kenmerkt. ‘Ik laat m’n avond toch niet vergallen door virtuele onbekenden’, spreek ik mezelf streng toe, ‘terwijl er zoveel moois te zien is’. Enigszins geagiteerd nog kijk ik verder naar de adembenemende documentaire March of the penguins over het wel en wee van keizerpinguïns tijdens hun honderden kilometerslange barre tocht over de zuidpool op weg naar hun traditionele broedplaats. Minpunt vind ik Urbanus als komisch bedoelde voiceover, hij babbelt door de mooiste beelden heen en doet daarmee afbreuk aan de film.
“Elk jaar gaan ze op reis, op zoek naar een partner. Twintig dagen en nachten trekt de keizerspinguïn door een landschap waarin geen enkel ander wezen kan overleven. Daar in de bittere kou overwint de warme liefde.”
Het blijft koud vanavond, nadat ik afscheid heb genomen van de pinguïns en hun pluizige kuikens kom ik in Terzake in metersdikke stuifsneeuw terecht. In de documentaire Steep wordt een beeld gegeven van ‘extreme skiing’ ver van de drukbevolkte pistes. Bill Briggs is ermee begonnen in 1971, in zijn skisporen volgden een aantal thrillseekers die in de docu vertellen over hun passie en de gevaren ervan. Al past een zinderend woestijnlandschap met appaloosa’s veel meer bij me, toch begin ik steeds meer te begrijpen welke aantrekkingskracht de uitgestrekte ijsvlaktes op mensen kunnen hebben. Het moet een machtig gevoel zijn om helemaal alleen boven op een steile ijstop te staan met een eindeloze sneeuwdeken aan je voeten en vervolgens over de ijzige flanken weg te schieten… Dat geeft ook een adrenalinestoot, gelukkig een heel andere dan in het begin.
Marjelle
Nothing else matters Metallica
Foto’s ‘March of the penguins’ en ‘Steep’: Internet
