De woningbouwconsulente belt eind van de ochtend nog om te vragen wat ik besloten heb over het huis met uitzicht en bovenburen maar zonder tuin of balkon. Ik ben opgestaan met lichte maagkrampen maar dat heeft waarschijnlijk meer met de biologische Duitse biefstuk van gisteren te maken die ik niet gewend ben dan met zenuwen. Toch merk ik dat ik steeds onrustiger word naarmate de wijzers van de klok dichter bij de 12 komen. Ik besluit een verkoelende douche te nemen. Net als ik me met een grote roze handdoek aan het afdrogen ben gaat m’n mobieltje. Snel wrijf ik nog even m’n benen droog en schiet in een spijkerbroek en luchtig shirtje. Vijf minuten later vertel ik de consulente dat ik de bovenburen gisteren helaas niet te pakken heb gekregen, maar wel een van hen ’s avonds aan de telefoon heb gehad.
Rotterdam zomert
Ze wonen er met z’n drieën weet ik nu, eentje werkt, de andere twee studeren. ‘Mag ik de sleutel nog één keer meenemen?’ vraag ik, ‘dan hoop ik vanmiddag wel iemand thuis te treffen, want vanavond gaan ze op vakantie.’ ‘Dat moet de makelaar beslissen’, zegt ze, ‘want ik ga zo naar huis en heb heerlijk drie weken vrij.’ Ik pak m’n spullen en loop richting Hofplein, als de makelaar belt ben ik in ieder geval al in de buurt. Vlak voordat ik bij de woningbouw aankom, rinkelt m’n mobieltje en zegt hij dat hij akkoord is. Ik kan de sleutel komen halen, maar moet wel voor half 5 met sleutel, IB 60-verklaring en een antwoord terug zijn. Opgelucht bel ik de bovenbuurvrouw, hoor een heel jonge stem, en vraag of ik even langs mag komen om het geluidsniveau te testen. Dat blijkt geen probleem te zijn, ik ben welkom.
Overbuurman
Een aardig blotevoetenmeisje doet de deur open, we lopen de trap op en boven zie ik eenzelfde indeling als beneden maar dan een stuk groter. De ramen staan open en er staat redelijk harde muziek op. Ik vertel haar in het kort dat ik jarenlang burenoverlast gehad heb, dat dit voor mij ook de enige reden is om te verhuizen en het daarom essentieel is om te weten hoe gehorig deze huizen zijn voordat ik de knoop doorhak. Ze begrijpt het wel en vindt het ook helemaal niet gek om een stukje proef te lopen en te springen op het laminaat terwijl ik beneden luister. Even waan ik me in een komische film, maar dat gevoel heb ik wel vaker. Ik wens haar een fijne vakantie en ijsbeer vervolgens een tijdje rond in het huis. ‘Ja, nee, misschien… ja, nee, misschien.’ Op de terugweg denk ik aan twee mensen die belangrijk voor me zijn, de een dood, de ander veel te lang niet gezien. Zal ik het doen? Een paar minuten later zet ik in sierlijke letters mijn handtekening onder het huurcontract.
Marjelle
Ghosts in my heart Mariee Sioux
Klik op de foto voor een ander beeld 
