Tagarchief: huren

Onverwachte wending!

Nadat ik vorige keer schoorvoetend ja had gezegd tegen het appartement in het Nieuwe Westen, de flat zelf heel leuk, de buurt unheimisch, kreeg ik een aantal dagen later een onverwachte mail. ‘N.a.v. uw bericht heeft verhuurder doorgegeven dat u in aanmerking komt voor deze woning.‘ Wat een timing, dacht ik. Maar ik heb nog geen contract getekend, was het tweede wat in me opkwam. Op Twitter waren er een paar mensen die riepen ‘ga ervoor!’ en ook ik had meteen het gevoel dat ik ernaartoe moest. Gelukkig kon ik nog diezelfde middag een afspraak maken met de makelaar. Ik was voor het eerst in Overschie, de bus hobbelde voorbij flatgebouwen, langs winkels, ik zag de Hema voorbijflitsen, en stopte toen vlak voor het appartement.


Klik op de foto voor een groter formaat

Het huis was leuk maar erg basic, met een kale plankenvloer, een ouderwetse douche wat ook wel weer z’n charme had en een paar schrootjesmuren. Er moest nog veel aan gebeuren, met name schilderwerk, en dat baarde me wel zorgen aangezien ik zelf niet kan klussen door rugproblemen. Gelukkig kwam er nog wel een nieuw plafond in, want dat lag nu open. Er was geen twijfel mogelijk: het andere appartement was tien keer zo mooi en je kon er zo in, maar de sfeer en de buurt spraken me hier meer aan. Na afloop ben ik naar de oude dorpskern gewandeld, naast de grote kerk liep een riviertje met aan de overkant lome koeien in grazige weiden. Op de terugweg heb ik nog een stokbroodje gegeten op een terras vlakbij en gepraat met mensen die er al lang woonden. Maar ergens wist ik, dit huis* wordt het waarschijnlijk, eindelijk geen asociale buren meer boven m’n hoofd na jarenlange burenoverlast.
Marjelle

* Woensdag wordt het huurcontract ondertekend

Home

Spannend!

De afgelopen 4½ jaar zijn doordrenkt van geluidsoverlast, stress, van het kastje naar de muur gestuurd worden door Havensteder en alle gezondheidsproblemen die daarvan het gevolg zijn. Dat dit ook bepaald geen ideale basis is om een herstart te maken spreekt voor zich en dan heb ik het nog niet eens over de hernieuwde en moeizame samenwerking met ex-partner gehad. Niet voor niets heb ik daar een aantal maanden geleden een dikke punt achter gezet. Toch ben ik altijd door blijven vechten, al was het lastig opboksen tegen Havensteder die het uiteindelijk volkomen liet afweten en daarmee schijt had aan de wet. Na wat dreigende taal over een advocaat nemen op kosten van de bovenburen heb ik nooit meer iets van ze gehoord. Al bijna een jaar doe ik verwoede pogingen om hier weg te komen ondanks rugpijn, wortelontstekingen en schildklierproblemen, ver weg van de overlast en de gebroken nachten.

100_4048

Foto gemaakt in Trompenburg Tuinen & Arboretum

Een ander huis vinden is niet zo simpel als herstartende freelancer, door de meeste makelaars word je algauw als een paria behandeld. Ondanks alles heb ik de hoop nooit hélemaal opgegeven, al waren er momenten dat ik letterlijk doodziek werd van de buren en met hartkloppingen op m’n stoel zat te luisteren naar het gebonk en gedrum boven me. Als je het nooit hebt meegemaakt heb je geen idee wat voor een impact aanhoudende burenoverlast op iemands leven kan hebben. Er zijn maar een paar makelaars geweest die verder keken dan de ‘regels’ en wel met mij in zee durfden. Voor me ligt nu het concept-huurcontract van het ruime, lichte driekamerappartement in het Nieuwe Westen. Het duizelt me van alle strikte regeltjes en eisen in de Algemene Bepalingen en het Onderhouds-ABC, getallen met drie nullen zweven voor m’n ogen – met de waarborg- en bemiddelingskosten zit je al bijna op 2000 euro – maar ook de verste reis begint met één stap en dat ik hier zsm weg moet is een feit.
Marjelle

Waiting for the sun

Eindelijk krijg ik de beslissing te horen. Na bijna vier weken wachten en duimen, tussentijds nog extra informatie opsturen en diverse keren bellen is de verhuurder eruit of ik nu wel of niet in aanmerking kom voor de maisonette. Het appartement ligt lieflijk verscholen in het groen, vlak bij de Bergse Plassen met tram en metro op een steenworp afstand. Buiten wonen met één been nog half in de stad, dat wil ik. Elke dag heb ik hoop gehouden en mezelf moed ingepraat. Hoop dat ik na vier ellendige jaren vol burenoverlast – Havensteder heeft behalve wat dreigementen uiten verder niks gedaan en op Twitter word ik doodgezwegen – een ander leven krijg zonder stress en slaapproblemen veroorzaakt door het gebonk en gedreun boven me. Hoop dat ik in een andere omgeving rustig kan werken als freelance puzzelmaker in plaats van regelmatig m’n huis te moeten ontvluchten zoals vanmiddag nog. Hoop dat de negatieve effecten op m’n gezondheid verdwijnen als sneeuw voor de zon.


De telefoon gaat
, ik herken het nummer van de makelaar. Nee, zegt het meisje, de verhuurder ziet het toch niet zitten, ze vinden dat freelance werken een te groot risico. Ik werp nog tegen dat er tegenwoordig vrijwel geen garantie meer is – wie heeft er nog een vaste baan – en dat ook mensen met een tijdelijk contract van de ene dag op de andere in een andere situatie kunnen komen, maar het maakt allemaal niet uit. Ik voel me opeens zo down en machteloos, alle ellende van de afgelopen tijd valt boven op me. Vooral bij dit huis had ik het idee dat ik echt een kans maakte, hoe meer tijd er voorbijging hoe groter ik die kans inschatte. Je houdt iemand toch geen vier weken aan het lijntje als je eigenlijk van te voren al weet dat je geen freelancers wilt. Bij deze maisonette had ik een speciaal gevoel, het huis sprong eruit tussen al die andere die ik heb gezien. Elke keer als de buren stampten of drumden, pepte ik mezelf op, nog even volhouden, misschien zit ik straks lekker rustig in Schiebroek met uitzicht op grasland en water.

Vandaag heb ik mezelf weer vermand, na de zoveelste rits mailtjes, telefoontjes en huizensites afstruinen heb ik een makelaar gebeld die ik al vaker gesproken heb. Ik vraag hem hoe het staat met die flat in het Nieuwe Westen waar hij het een tijd geleden over had en of hij daar inmiddels een sleutel van heeft. Het zijn wel houten vloeren, zegt hij, en ik heb geen idee wie de buren zijn. Die vloer is zeker een groot minpunt. Ik besluit m’n verstand op nul te zetten, ik moet hier weg en wel zo snel mogelijk, delete uit m’n geheugen dat er ooit iemand in dat complex vermoord is en dat het veel duurder is dan wat ik nu heb. Vervolgens tel ik de pluspunten bij elkaar op ‘centrale ligging, leuke flat, geen bovenburen’. Volgende week heb ik een afspraak om het appartement te bekijken. Wie weet wordt het iets, deze makelaar geeft mij waarschijnlijk wel het voordeel van de twijfel.
Marjelle

Waiting for the sun The Doors

‘Hij doet niks, hoor!’

Sneeuwvlokjes dwarrelen in m’n gezicht als ik de metro uitloop, m’n opstandige plu heb ik op het perron achtergelaten, hij wilde niet meer dicht. Als ik even later aanbel bij nummer 100 word ik verwelkomd door een wollig keffertje. Een vrouw doet de deur open. Terwijl we handenschudden en de hond nieuwsgierig op me afkomt zeg ik ‘ik ben eigenlijk bang voor honden.’ Op dat moment komen er nog twee de hoek om stuiven, blij met een beetje afleiding. Het meisje pakt m’n hand en loodst me snel naar een aangrenzende kamer. Door de glazen deur kijken drie paar hondenogen me verwachtingsvol aan. Ik voel me een beetje opgelaten, zo groot zijn die  beesten helemaal niet en agressief zien ze er ook niet uit. Bij een woest blaffende pitbull of mastiff kunnen de meeste mensen zich nog wel iets voorstellen, maar ik ben nu eenmaal de meeste mensen niet. Op het briefje voor me staan wat vragen over het huis in Rotterdam-Noord waar ik vorige week ben gaan kijken.

Nadat ik alle relevante papieren naar de makelaar gemaild had werd ik door de beheerder uitgenodigd voor een gesprek, vandaar dat ik nu aan de thee zit met het vriendelijke meisje. Na wat heen-en-weer-gevraag maakt ze een kopie van mijn paspoort. ‘Vreselijke foto, ik lijk wel een ontsnapte gevangene.’ Ze glim-lacht, ‘geeft niet, hoor, die van mij ziet er ook niet uit.’ Ze is geïnteresseerd in m’n herstart als freelance puzzelmaker. ‘Dat hoor je niet vaak’, zegt ze verbaasd. Ik leg uit dat ik van origine sociaal-pedagoge ben. ‘Aangezien er toentertijd geen droog brood mee te verdienen was, ben ik uiteindelijk als corrector/redacteur aan de slag gegaan.’ Het is een heel prettig gesprek, ik mag zelfs de woning nog een keer op m’n gemak bekijken. Met een goed gevoel neem ik afscheid. Of het huis doorgaat weet ik niet, de eigenaar kan nog roet in het eten gooien op het laatste moment. Daarnaast zit ik in dubio, want financieel wordt het voor mij echt een gok. Wat is wijsheid… soms moet je een risico nemen.
Marjelle

Foto Witold Riedel

Tandenpoetsen in de keuken

Als ik het pand in Rotterdam-Noord binnenloop zie ik het inmiddels vertrouwde gezicht van de medewerker van Huurintermediair. Ik hoef me niet eens voor te stellen, hij weet m’n naam al uit z’n hoofd. Onze wegen hebben zich de laatste tijd vaker gekruist tijdens mijn zoektocht naar een huis ver weg van asociale buren en geluidsoverlast. Deze woning ligt in een rustige straat waar ik me meteen thuisvoel, ook vlak bij tram en treinstation wat voor mij erg belangrijk is zonder auto. Via een steile trap kom je op de eerste etage waar zich twee ruime kamers bevinden gescheiden door schuifdeuren. Het laminaat ziet er goed uit en ook het brede balkon aan de achterkant spreekt me aan. Onder me vang ik een glimp op van een donkerharige benedenbuurvrouw en dito hond. Nadeel is wel dat de keuken geen deur heeft en je zelf een geiser moet kopen en onderhouden. Een ander belangrijk minpunt is dat de krappe wc-/doucheruimte niet eens een wasbak heeft. Dat wordt tandenpoetsen in de keuken, geen onbekend fenomeen, ik denk terug aan de tijd dat ik net 19 was en op mezelf ging wonen.

Foto gemaakt in de Kunsthal

Als ik de tweede steile trap naar de etage erboven
 opklim zie ik daar nog twee kamers, eentje ruim, de andere meer model pijpenla, een tweepersoonsbed past er nét wel of nét niet in. Ondertussen raak ik in gesprek met een aardige man die me bijpraat over de buurt en de pluspunten opsomt. Ik herken ook een vrouw van een eerdere bezichtiging. Ze speelt saxofoon, herinner ik me. Nadat ik ondanks twijfels volmondig ja tegen de Huurintermediairmeneer heb gezegd loop ik met de saxdame naar een volgend huis een paar straten verder. Dit pand is van een andere makelaar en een stuk goedkoper, namelijk € 495,00 in plaats van € 650,00, maar de omgeving is ook een stuk minder. Het huis moet ‘opge-frist’ worden staat op de site. Toen ik vroeg wat ze ermee bedoelden kreeg ik te horen dat lekkageplekken moesten worden weggewerkt en ook de keuken en douche grondig opgeknapt moesten worden. ‘O’, zei ik, ‘ik dacht meer aan een likje verf toen ik dat las.’ De kans dat huis nummer 1 doorgaat is overigens zeer klein, ik pas niet in het standaardplaatje en er zijn zo’n 10 wachtenden voor me.
Marjelle

To move or not to move?

De woningbouwconsulente belt eind van de ochtend nog om te vragen wat ik besloten heb over het huis met uitzicht en bovenburen maar zonder tuin of balkon. Ik ben opgestaan met lichte maagkrampen maar dat heeft waarschijnlijk meer met de biologische Duitse biefstuk van gisteren te maken die ik niet gewend ben dan met zenuwen. Toch merk ik dat ik steeds onrustiger word naarmate de wijzers van de klok dichter bij de 12 komen. Ik besluit een verkoelende douche te nemen. Net als ik me met een grote roze handdoek aan het afdrogen ben gaat m’n mobieltje. Snel wrijf ik nog even m’n benen droog en schiet in een spijkerbroek en luchtig shirtje. Vijf minuten later vertel ik de consulente dat ik de bovenburen gisteren helaas niet te pakken heb gekregen, maar wel een van hen ’s avonds aan de telefoon heb gehad.

Rotterdam zomert

Ze wonen er met z’n drieën weet ik nu, eentje werkt, de andere twee studeren. ‘Mag ik de sleutel nog één keer meenemen?’ vraag ik, ‘dan hoop ik vanmiddag wel iemand thuis te treffen, want vanavond gaan ze op vakantie.’ ‘Dat moet de makelaar beslissen’, zegt ze, ‘want ik ga zo naar huis en heb heerlijk drie weken vrij.’ Ik pak m’n spullen en loop richting Hofplein, als de makelaar belt ben ik in ieder geval al in de buurt. Vlak voordat ik bij de woningbouw aankom, rinkelt m’n mobieltje en zegt hij dat hij akkoord is. Ik kan de sleutel komen halen, maar moet wel voor half 5 met sleutel, IB 60-verklaring en een antwoord terug zijn. Opgelucht bel ik de bovenbuurvrouw, hoor een heel jonge stem, en vraag of ik even langs mag komen om het geluidsniveau te testen. Dat blijkt geen probleem te zijn, ik ben welkom.

Overbuurman

Een aardig blotevoetenmeisje doet de deur open, we lopen de trap op en boven zie ik eenzelfde indeling als beneden maar dan een stuk groter. De ramen staan open en er staat redelijk harde muziek op. Ik vertel haar in het kort dat ik jarenlang burenoverlast gehad heb, dat dit voor mij ook de enige reden is om te verhuizen en het daarom essentieel is om te weten hoe gehorig deze huizen zijn voordat ik de knoop doorhak. Ze begrijpt het wel en vindt het ook helemaal niet gek om een stukje proef te lopen en te springen op het laminaat terwijl ik beneden luister. Even waan ik me in een komische film, maar dat gevoel heb ik wel vaker. Ik wens haar een fijne vakantie en ijsbeer vervolgens een tijdje rond in het huis. ‘Ja, nee, misschien… ja, nee, misschien.’ Op de terugweg denk ik aan twee mensen die belangrijk voor me zijn, de een dood, de ander veel te lang niet gezien. Zal ik het doen? Een paar minuten later zet ik in sierlijke letters mijn handtekening onder het huurcontract.
Marjelle

Ghosts in my heart Mariee Sioux