Tagarchief: herinneringen

Pindakaas mét suiker

Gedachteloos beleg ik een boterham met jong belegen kaas, ineens komt er een associatie met het verleden in me op. M’n moeder besmeerde soms boterhammen met stroop en drapeerde er vervolgens plakjes kaas overheen. Een combi die ik nooit begrepen heb. Heel soms doe ik nu hetzelfde, dan eet ik bewust een boterham met stroop-én-kaas. Niet omdat ik het zo lekker vind, meer in een poging om nog iets van een familiegevoel, verbondenheid te voelen. Niet alleen bepaalde voedingsmiddelen kunnen herinneringen terugbrengen, ook geuren en geluiden spelen een belangrijke rol.

De geur van nat asfalt blijft voor mij verbonden met spelen, zomer, België. Het zoete parfum van exotische bloemen neemt me terug naar Spanje, naar de tijd dat ik nog een kind was, lang voordat het echte leven los zou barsten. Al kun je je afvragen wat het ‘echte leven’ is, zou dat nu juist niet speels, onschuldig en liefdevol moeten zijn. Laatst zei ik grinnikend tegen een Facebook-vriendin: ‘Als ik had geweten wat me allemaal te wachten stond, dan was ik linea recta de baarmoeder weer ingedoken.’ Dit soort opmerkingen worden zonder glimlach erbij meestal niet zo gewaardeerd of begrepen.

Ook geluiden kunnen bepaalde gevoelens en plekken terugbrengen. Het sissende geluid en de aanblik van sproeiers op een heet grasveld doen me denken aan m’n kibboetstijd en Israelisch vakantieliefje Uri. De nummers van Cuby zijn onlosmakelijk verbonden met m’n eerste liefde Martin uit Zuid. Het getsjirp van honderden onzichtbare krekels bevestigt dat ik ver weg ben van Nederland, regenland… Maar om weer terug te komen op het begin, een boterham met pindakaas én suiker, dat vond ik toen lekker.
Marjelle

Foto Witold Riedel

Kriebeltruien & uiensoep

M’n nagel blijft aan een mouw haken, ik pak snel een schaartje en knip hem in model. Het doet me terugdenken aan toen ik nog klein was en teen- en vingernageltjes voor me geknipt werden, alleen wel pijnlijk kort zodat ze weer een hele tijd mee konden. Ook de aanraking van wol op mijn huid ben ik niet vergeten, ik had een hekel aan die door m’n moeder gebreide kriebeltruien en krijg nog jeuk als ik eraan denk. Sindsdien is zacht en donzig een voorwaarde als ik wat nieuws koop. Het dagelijkse verplichte glas melk is een andere minder goede herinnering, ik werd altijd misselijk van de roomsmaak en heb daarna nooit meer één slok gedronken. Hetzelfde geldt voor uiensoep, dat komt bij mij niet eens de keuken in laat staan m’n mond.


M’n gedachten gaan op en neer tussen vervelende en leuke ervaringen, zoals die keer op het strand met een picknickmand vol verse boterhammen met stroop of die foto waarop ik huilend van blijdschap op m’n moeder afren als ze me na de  vakantie op komt halen. Een ander plaatje verschijnt in beeld, eentje waarop ik met een sluier over m’n hoofd gedrapeerd en een witte bloem in m’n donkerblonde haren schattig sta te zijn. Dat doet me aan de zwarte lakschoentjes denken waar ik toen in België als kind van droomde, m’n moeder vond dat soort dingen onzin, maar die schoenen glommen zo mooi en hadden zo’n leuk overdwars bandje. Al was ik geen typisch meisje-meisje ondanks m’n Barbiepoppen en latere voorliefde voor make-up, ik heb altijd ook een wilde, jongensachtige kant gehad. Nog steeds trouwens.
Marjelle

Sing for me Antony and the Johnsons