Tagarchief: schapen

Wat een geblaat!



Klik op de foto’s voor meer wol

Schapen in het Kralingse Bos

Kriebeltruien & uiensoep

M’n nagel blijft aan een mouw haken, ik pak snel een schaartje en knip hem in model. Het doet me terugdenken aan toen ik nog klein was en teen- en vingernageltjes voor me geknipt werden, alleen wel pijnlijk kort zodat ze weer een hele tijd mee konden. Ook de aanraking van wol op mijn huid ben ik niet vergeten, ik had een hekel aan die door m’n moeder gebreide kriebeltruien en krijg nog jeuk als ik eraan denk. Sindsdien is zacht en donzig een voorwaarde als ik wat nieuws koop. Het dagelijkse verplichte glas melk is een andere minder goede herinnering, ik werd altijd misselijk van de roomsmaak en heb daarna nooit meer één slok gedronken. Hetzelfde geldt voor uiensoep, dat komt bij mij niet eens de keuken in laat staan m’n mond.


M’n gedachten gaan op en neer tussen vervelende en leuke ervaringen, zoals die keer op het strand met een picknickmand vol verse boterhammen met stroop of die foto waarop ik huilend van blijdschap op m’n moeder afren als ze me na de  vakantie op komt halen. Een ander plaatje verschijnt in beeld, eentje waarop ik met een sluier over m’n hoofd gedrapeerd en een witte bloem in m’n donkerblonde haren schattig sta te zijn. Dat doet me aan de zwarte lakschoentjes denken waar ik toen in België als kind van droomde, m’n moeder vond dat soort dingen onzin, maar die schoenen glommen zo mooi en hadden zo’n leuk overdwars bandje. Al was ik geen typisch meisje-meisje ondanks m’n Barbiepoppen en latere voorliefde voor make-up, ik heb altijd ook een wilde, jongensachtige kant gehad. Nog steeds trouwens.
Marjelle

Sing for me Antony and the Johnsons

Waar is de nooduitgang?

Musea zijn niet aan mij besteed, ik heb ook de neiging dingen aan te raken, er met m’n neus bovenop te gaan zitten, iets wat menig suppoost tot wanhoop zal drijven. Ik hou van straatkunst, objecten in de natuur waar je toevallig langsloopt en net iets langer naar kijkt zoals de worsten aan de Westersingel of de waslijn boven de Nieuwe Maas. Soms is een stad al een openluchtmuseum op zich, de tramrit door het oude Rome heeft wat dat betreft grote indruk gemaakt. Ik moet hieraan denken als ik bij de hotelbalie van Golden Tulip Velp een folder krijg toegestopt van het Arnhems Openluchtmuseum dat zich pal naast Burgers Zoo bevindt.


Normaal heb ik het niet zo op die ik-hou-van-Hollandattracties, echt of nagemaakt, maar deze keer besluit ik toch te gaan kijken, misschien levert het leuke plaatjes op. Als het me niet aanspreekt kan ik altijd nog een blik werpen op de dierentuin vlakbij. Eind maart gaat het museum officieel open, nu kun je er alleen een wandelkaartje kopen. Bij de ingang word ik verwelkomd door een paar schapen die me bijzonder bête aankijken, ze liggen er zo vredig bij met z’n alle in het gras, alleen de herdertjes bij nachte ontbreken nog. Ik wandel over bruggetjes, slenter langs boerenhoeven en molens en kom bijna in botsing met een ouderwetsche tram.


Onderweg loop ik ook een echte telefooncel tegen het lijf en word ten slotte gevolgd door een horde eenden die denken dat ik brood bij me heb. Het ene beeld na het andere klik ik aan, maar dat van de schapen blijft hangen, ik wist niet dat ze zulke gekke bekken konden trekken. Het is leuk hier, misschien kom ik in de zomer nog een keer terug. Na een paar uur ga ik bij de buurman langs, met de nadruk op even, want na de rimba kan bush noch desert me bekoren. In het tropisch regenwoud beslaan m’n zonnebrilglazen-³ en krijgt m’n camera een natte neus, bij de rotswoestijn had ik heel andere associaties dan je een weg moeten banen door smalle halfverlichte gangen. Ik krijg het steeds benauwder, gelukkig ontdek ik vrij snel de nooduitgang.
Marjelle

Life is Sheep Robert Wyatt

Dóm schaap!

Met zon vertrek ik uit Rotterdam, naarmate de trein steeds dichter bij Ermelo komt pakken donkere wolken zich samen. Weeronline zat er deze keer helemaal naast. Ik heb niet alleen geen paraplu bij me, ook m’n kleren zijn nog in lentestemming. Mistroostig kijk ik naar m’n blote voeten in sandalen en ril in m’n dunne shirt. Bij aankomst op het station barst de bui echt los, ik vlieg op de eerste de beste auto af en zie gelukkig daarachter het enthousiaste gezicht van Arda opduiken. ‘Wat een weer!’ roepen we bijna in koor. ‘De schaapjes zijn inmiddels bijna verdronken’, voeg ik er grinnikend aan toe.

Het plan was om naar de Schaapskooi te gaan, bij mijn vorige bezoek in het kader van ‘Beeld van een blogger’ was dat er niet meer van gekomen. We hadden toen afgesproken in de lente een nieuwe poging te wagen, allebei dol op pluizig en fotograferen. Ook deze keer verloopt de communicatie moeiteloos, we herkennen een aantal dingen in elkaar en dat is fijn. Na een lunch in haar idyllisch gelegen huis piepen de eerste stralen voorzichtig door de wolken heen, we besluiten toch naar de hei te gaan. Wel met de auto in plaats van met de fiets, dat komt wellicht een andere zomerse keer. Helaas zijn we te laat voor kuddeplaatjes en worden weggeblaft door de schaapshonden die hun taak er voor vandaag op hebben zitten.

Na een kort intermezzo bij Boshuis Drie, waar we beide bepaald niet gecharmeerd zijn van de gastvrouw die de regels wel heel star toepast en het ene deel van het terras met volop zon voor gesloten verklaart, komen we terecht bij de Dorpskamer, een leuk, druk etablissement. Bij een paar glazen wijn en iets teveel wesp  praten we verder over ons leven, over hoogte- en dieptepunten. Als even later de zalmmoot en slibtongetjes arriveren gegarneerd met sla, friet en heerlijke gebakken aardappeltjes die naar Griekenland smaken, proosten we op elkaar. Het is een gezellige middag op een doordeweekse dag. Alleen jammer dat het zo’n tweeëneenhalf uur reistijd is van mijn deur tot haar deur.
Marjelle

All the King’s Men Wild Beasts (live-uitvoering)