Toen ik de trap opklom om weer een nieuw peertje in de ganglamp te draaien en even later op weg was naar AH om m’n lichtvoorraad aan te vullen was ik in gedachten al een blog aan het schrijven over m’n laatste dagen. Buren-stampen-nooit-meer-slapen en dat dan op de maat van ‘Hoeren neuken nooit meer werken’. Funny how the mind works. Inmiddels thuis staat er nog geen letter op papier en ben ik niet alleen twee peertjes rijker maar ook een groot knapperig stokbrood waarvan ik meteen, jas nog aan, een flinke hap neem. De afgelopen periode staat in het teken van stress en oververmoeidheid veroorzaakt door aanhoudende geluidsoverlast waardoor m’n slaappatroon danig verstoord is geraakt, m’n lijf weinig weerstand meer heeft en rugklachten veel langer voortduren dan normaal. Ook de herstart van m’n puzzelwerkzaamheden heeft eronder te lijden gehad, de laatste maanden zelfs helemaal stilgelegen.
Inmiddels ben ik een aantal telefoontjes met Havensteder, mails en vele gesprekken met diverse buren verder en is eindelijk duidelijk geworden wie die stampende kwelgeesten zijn. De voordeur van m’n bovenburen grenst namelijk aan een andere galerij waardoor ik heel lang geen idee had wie het waren. Tot deze week. Nadat ik eerst een Turkse familie benaderd had, sprak ik gisteren het enige andere gezin op de tweede etage met jonge kinderen en ook hier laminaat op de vloer. De vrouw hoorde me aan, ze vertrok geen spier, ook niet toen ik vertelde dat bij mij de plafondlampen aan de lopende band kapot gaan en ik inmiddels kook bij een schemerlampje. Ze knikte, zei af en toe ‘oh’ en vertelde toen dat ze regelmatig naar Bonje Met de Buren! keek. ‘Mijn god, ze heeft het inlevingsvermogen van een garnaal’, drong langzaam tot me door.
Marjelleh
Two tongues at one time Mariee Sioux
Foto Witold Riedel
