Tagarchief: laminaat

Ik veeg er de vloer mee aan!

Op sommige momenten mis je een partner door dik-en-dun meer dan anders. Een van die momenten is als je gaat verhuizen, niet alleen komen dan in drievoud allerlei dingen op je af waar je geen verstand van hebt, moet je snelle knopen doorhakken terwijl je nog in dubio bent over dit of aan het twijfelen over dat… Ik vond het altijd heel fijn om te overleggen met m’n lief. Dat mis ik. Niet voor niks heb ik ook een paar keer intensief samengewerkt met een ex die toen nog geen ex was. Van het vertalen van boeken tot het ontwerpen van puzzelkaarten aan toe. Maar het gaat om meer dan overleg, elkaar stimuleren, lekker samen brainstormen. Nu gooi ik af en toe vertwijfeld wat tweets in de rondte, struin klusfora af op zoek naar het antwoord op vragen als ‘wat is de beste ondervloer voor 6mm-laminaat?’, ‘mag je tapijt met een foam- of juten rug ook zonder ondertapijt leggen op een planken vloer?’, et cetera.


Klik op de foto voor een groter formaat

Als er dan een antwoord komt borrelt er gelijk weer een nieuwe vraag op. Ik haat dat. Dingen moeten doen die je niet kunt, knopen moeten doorhakken zonder te weten of je het goede kiest. Inmiddels weet ik dat vinyl niet de goedkoopste oplossing is zoals ik in m’n naïviteit dacht, maar een van de duurdere, dat het simpelste laminaat inclusief ondervloer en legloon rond de 1300,00 euro kost – m’n hart maakte een sprongetje van schrik – en dat tapijt het voordeligste is maar voor knoeipotten zoals ik een dodelijke combi. Ik herinner me nog al te goed hoe blij ik ooit was met m’n splinternieuwe babyblauwe ribtapijt en er de eerste week meteen een glas rode wijn overheen ging waar ik toen in paniek Jif op spoot bij gebrek aan zout. Dus tapijt…? Laat ik er nog een nachtje over slapen.
Marjelle

Foto gemaakt in de Kunsthal

Op één been

Foto stellarsky

Sta je daar in een spagaat terwijl je probeert in zentoestand te komen, beginnen de kinderen weer boven je hoofd te springen, maar dat negeer je. In plaats daarvan concentreer je je op het mooie lijf van Rodney Yee op dvd, op zijn lange zwarte haren. Je ogen dwalen van zijn lichaam naar de prachtige natuur achter hem. Daar wonen in die rust, in die stilte, omringd door spiegelende meren en imposante bergtoppen, bijzonder lijkt me dat. M’n gedachten worden opnieuw wreed verstoord door het gedreun van de kinderen, ja kutkinderen zijn het. Ze springen met enorme veerkracht op het laminaat wat hun ouders nu al maanden weigeren te isoleren ondanks de eis van de woningbouw, slecht voorbeeld doet volgen. Ik voel onmiddellijk de zen dalen en de andrenaline stijgen en stoot een oerschreeuw uit. Heeft in de verre verte misschien ook nog wel iets met yoga te maken, denk ik erachteraan. Daarna adem ik diep in en wring mij vervolgens in een ooievaarspose, op één been blijven staan valt nog niet mee. Als het niet zo treurig was en ik niet zo moe geworden was van de jarenlange geluidsterreur was het bijna komisch. Sta je daar een beetje yogabewegingen te maken terwijl het plafond dendert boven je hoofd. Het lachwekkende eraan kan ik ondanks alles nog steeds zien. Gelukkig maar, want zonder humor is er geen leven.
Marjelle

Oog in oog met de ‘vijand’

De bel gaat. Ik verwacht niemand op dit tijdstip en zeg zachtjes ‘hallo’ in de intercom. ‘Met de bovenbuurman’, hoor ik vervolgens aan de andere kant. Op dat moment gaat er van alles door me heen, de burenoverlast door stampende kinderen, het gegil en slaan met deuren tot drumsalvo’s aan toe. ‘Dat ben ik niet van die Turkse muziek, hoor’, roept hij. ‘Momentje, ik kom naar beneden’, zeg ik en loop de trap af. Even later sta ik oog in oog met de man waarvan ik zoveel last heb het afgelopen jaar. Ik geef hem een hand en we glimlachen een beetje ongemakkelijk. Dan vertel ik hem wat er zoal dagelijks aan gespring en gestamp boven m’n hoofd plaatsvindt en dat er momenteel keiharde muziek door het plafond dreunt. ‘Kom maar mee, dan kun je het zelf ook horen.’ ‘Wat een gebonk’, zegt hij verbaasd als hij de kamer binnenloopt, ‘dat zijn de buren van een paar deuren verder.’ Hij begrijpt dat ik ervan uitging dat zij het waren omdat het geluid direct van boven lijkt te komen. ‘Ik dacht eerst dat het een cd was, maar het zijn echte drums, dat is toch bizar in dit soort gehorige flats!’ Gelukkig lijkt de man nu wel van goede wil en er evenzeer op gebrand als ik om erachter te komen wat waar vandaan komt.


Hij belt z’n kinderen
en spoort ze aan te gaan springen en rennen, en schrikt een beetje als hij hoort hoe hard dat in m’n woonkamer klinkt. Z’n dochters blijken een voorliefde te hebben om meermalen per dag op hun Wii-matje op het laminaat tekeer te gaan. Als ik hem vertel welk geluid een ware marteling is voor m’n zenuwstelsel en z’n kinderen dat even later op commando produceren schrikt hij weer. ‘Het klinkt hier veel harder’, zegt hij en vervolgt, ‘ik dacht dat je misschien een zeur was, maar dit is heel vervelend inderdaad.’ Waardoor is het nou het laatste jaar nóg erger geworden, vraag ik hem. ‘M’n jongste dochter is natuurlijk wel een paar jaar ouder inmiddels en ze is nogal ADHD’erig.’ Dat verklaart een aantal veranderingen niet, maar ik laat het zitten voor nu. Het gesprek verloopt best redelijk, hij wil me ook per se z’n autoverzekering-site laten zien en is benieuwd naar m’n blog. Later biedt hij aan om de plafondlamp te maken die kapotgetrild is onder de voeten van z’n kroost zodat ik niet meer hoef te koken bij schemerlicht. Toch moet ik nog maar zien of er werkelijk dingen structureel gaan veranderen*, al hoop ik zó van wel. Aan het eind spreken we af om elkaar volgende week weer te ontmoeten, maar dan met de woningbouwconsulente erbij.
Marjelle

* De volgende dag is het rustiger, maar tussen elf en twaalf uur ’s avonds wordt er weer als vanouds rondgeklost op het laminaat en met deuren gesmeten

Inmiddels met een geluidsisolatiebedrijf gebeld, er bestaat contact- en luchtgeluid, bij het eerste kun je je plafond isoleren tot je een ons weegt volgens de medewerker, maar dat helpt niet. ‘Je kunt dus nog beter een buurman hebben die trompet speelt’, zeg ik. ‘Ja, eigenlijk wel’, beaamt de man.

Une seule fois Kyteman ft. Reazun

Het inlevingsvermogen van een garnaal

Toen ik de trap opklom om weer een nieuw peertje in de ganglamp te draaien en even later op weg was naar AH om m’n lichtvoorraad aan te vullen was ik in gedachten al een blog aan het schrijven over m’n laatste dagen. Buren-stampen-nooit-meer-slapen en dat dan op de maat van ‘Hoeren neuken nooit meer werken’. Funny how the mind works. Inmiddels thuis staat er nog geen letter op papier en ben ik niet alleen twee peertjes rijker maar ook een groot knapperig stokbrood waarvan ik meteen, jas nog aan, een flinke hap neem. De afgelopen periode staat in het teken van stress en oververmoeidheid veroorzaakt door aanhoudende geluidsoverlast waardoor m’n slaappatroon danig verstoord is geraakt, m’n lijf weinig weerstand meer heeft en rugklachten veel langer voortduren dan normaal. Ook de herstart van m’n puzzelwerkzaamheden heeft eronder te lijden gehad, de laatste maanden zelfs helemaal stilgelegen.


Inmiddels ben ik een aantal telefoontjes met Havensteder, mails en vele gesprekken met diverse buren verder en is eindelijk duidelijk geworden wie die stampende kwelgeesten zijn. De voordeur van m’n bovenburen grenst namelijk aan een andere galerij waardoor ik heel lang geen idee had wie het waren. Tot deze week. Nadat ik eerst een Turkse familie benaderd had, sprak ik gisteren het enige andere gezin op de tweede etage met jonge kinderen en ook hier laminaat op de vloer. De vrouw hoorde me aan, ze vertrok geen spier, ook niet toen ik vertelde dat bij mij de plafondlampen aan de lopende band kapot gaan en ik inmiddels kook bij een schemerlampje. Ze knikte, zei af en toe ‘oh’ en vertelde toen dat ze regelmatig naar Bonje Met de Buren! keek. ‘Mijn god, ze heeft het inlevingsvermogen van een garnaal’, drong langzaam tot me door.
Marjelleh

Two tongues at one time Mariee Sioux

Foto Witold Riedel