Tagarchief: rainbow

‘Het is nu echt herfst’. Zo, het hoge woord met de klank van roestige kleuren, vallende blaadjes, korter wordende dagen en miezerregen is eruit. Het heeft niet dat hoopvolle van lente en zomer waarin alles nog mogelijk lijkt. In deze tijd van het jaar denk ik dan ook met verlangen aan beren die bezig zijn met de voorbereidingen van hun winterslaap en pas weer hun fluweelbruine ogen opendoen over een maandje of vijf. ‘Dat wil ik ook’, mijmer ik en doe af en toe een halfslachtige poging in en uit bed. Bij mensen heet dat trouwens anders, dan vallen niet alleen de blaadjes maar soms ook woorden als depressie, blues en lethargie.

Nadat ik vorige week maandag nog bijna door m’n rug ging, heb ik me toch naar m’n eenmalige coachingsafspraak gesleept. ‘Al zegt die man maar één ding waar ik wat aan heb’, dacht ik – bovendien had ik al betaald. Hij vond me heel energiek overkomen ondanks de situatie waar ik inzit, iets dat ik vaker hoor en waarvan ik steeds meer denk dat het soms ook juist in mijn nadeel werkt. Verder noemde hij dingen als heel intelligent, erg snel, en heb ik hem wat meer verteld over m’n leven waar een bepaalde mate van anderszijn altijd als een rode draad doorheen gelopen heeft.

Al stonden m’n energie en activiteiten de afgelopen weken op een waakvlam, ik heb wel veel gekeken, niet alleen naar tv, maar ook van binnen naar buiten en weer terug.

De documentaire  Être et avoir bijvoorbeeld waarin ik de Franse Bob Ross met veel liefde over en tegen zijn kinderen zag praten, zíjn klasje ergens in een vergeten dorp, vervulde me met vertedering. Het is altijd mooi om mensen met overtuiging iets te zien doen, net zoals het stel dat ik zondagavond de hiphop lyrical vol vuur zag dansen. Aangezien topshit of dope niet echt mijn taal is maak ik er gewoon meeslepend van, uiteindelijk is het de toon die woorden vleugels geeft.

Ook ver weg, maar dan in het noordoosten van India en in heel andere omstandigheden, zag ik mensen zich afbeulen in de mijn, één euro per dag en nooit vrij. Overdag onder de grond, ’s nachts boven op de zwartgeblakerde aarde, een landschap dat twee jaar geleden nog gewoon groen was. Toen ik vervolgens een paar dagen geleden midden in een dierendocu een hap wilde nemen van m’n visburger keek opeens een hert me met grote angstogen aan, z’n pootje hing aan flarden en hij werd uit z’n lijden verlost door een medewerker van Wildlife Aid. Ik moest wel even hard slikken, maar zelden heb ik dat iemand met zoveel mededogen zien doen.
Marjelle

Stone cold Rainbow