Tagarchief: kralingen

Nieuw adres: Voorschoterlaan 79!

Na m’n afspraak loop ik terug naar de Hesseplaats. De metro rijdt net voor mijn neus weg, maar tien minuten wachten in de zomerzon is heel wat aangenamer dan weggedoken in je winterjas. Ik kijk naar de strakblauwe lucht en twijfel of ik door zal gaan naar de stad of er al bij Kralingse Zoom uitga. De naam roept associaties op met paarden en groen, maar als ik uitstap komt een zee van studenten me tegemoet en zie ik bordjes met Erasmus MC en Brainpark. Ik besluit terug te lopen en de metro te nemen naar de Voorschoterlaan. Misschien ben ik nog op tijd voor een broodje in het Theehuis van Trompenburg Tuinen en kan ik onderweg alles wat groeit & bloeit vastleggen met m’n camera.

Helaas gaat dat plan niet door, wanneer ik verhit binnenval blijken de broodjes allang op. Ik wandel naar het ernaastgelegen In Den Rustwat, een ultrachique tent, en vraag of ik misschien iets simpels kan eten. Een lunch bestaat er niet uit gewone broodjes-met, aan hun witgedekte tafels worden louter exquise gerechten geserveerd wordt mij verteld, zij het in iets andere bewoordingen. Ondertussen beginnen m’n voeten steeds meer te branden, krijg ik haast visioenen van een ijs- en ijskoude Tonic en is ook m’n maag aan het protesteren. Dat vergeet ik allemaal op slag als ik op een bepaald moment door de kier van een hek opeens een idyllisch hofje ontwaar.
Hier wil ik wonen.

Ver weg van m’n lawaaierige, asociale buren in een oud huisje met de gemeenschappelijke voortuin aan je voeten. Op de Voorschoterlaan 79 staat de wereld even stil, het leven kabbelt in een traag tempo voort. Dé plek om tot rust te komen na alle ellende van het afgelopen jaar en een inspirerende omgeving voor een herstart van m’n freelance werkzaamheden. Na een paar minuten kom ik weer met beide voeten op aarde en herinner me een ander idyllisch plekje, de stadstuin van het Schielandshuis waar ik met de Rotterdampas gratis in mag. Als ik even later door lijn 21 voor de deur word afgezet, gulzig van m’n Tonic drink en in m’n ovenwarme broodje bijt omringd door alle kleuren groen en prachtige paarse bloemen, denk ik, ‘ja, dit is the place to be’.
Marjelle

Foto gemaakt in het Schielandshuis

Loverst Daily Bread

De boot gemist?

Gisteren de slotvijver, idyllische plek in hartje Kralingen, vandaag staat de watertoren op het fietsmenu. Ik rij door een mij nog vrij onbekend deel van Rotterdam, voorbij Trompenburg Tuinen & Arboretum, het chique restaurant In Den Rustwat en op een steenworp afstand van waar m’n ex-liefste vriend woont. Op goed geluk fiets ik verder tot ik geen idee meer heb waar ik ben, een behulpzame jongen vertelt me welke kant ik op moet. Al snel zie ik in de verte de contouren van de watertoren verschijnen. Mooi, oud bouwwerk, een rijksmonument, alleen ben ik op dit moment meer geïnteresseerd in wat café Tom Tom op de begane grond te bieden heeft. Dat verhaal is gauw verteld, want de kroeg blijkt gesloten. Op het pand ertegenover zie ik 010 publishers staan, heel even overweeg ik te polsen of ze misschien een freelance corrector nodig hebben, maar vrijwel meteen laat ik dat idee varen, geen goed plan om zomaar binnen te vallen.

Op de terugweg kom ik langs de logeerboot, alleen de naam al is leuk, maar ook het dek vol bloemen ziet er uitnodigend uit. Als ik niet in Rotterdam woonde, zou ik graag een nachtje op het water willen slapen in goed gezelschap. Maar m’n eerstvolgende overnachting zal niet op een boot zijn, wel in een B&B in het verre Twente. Binnenkort ga ik m’n vriendin uit Curaçao opzoeken die een paar weken op een camping in Diepenheim verblijft. Aangezien de treinreis via Apeldoorn gaat, combineer ik het misschien wel met een bezoek aan de Apenheul. Het lijkt me nog steeds leuk om losspringende aapjes te ontmoeten en te fotograferen… Opeens betrekt de lucht, ik besluit naar huis te sprinten voordat de zomerse regenbui losbarst.
Marjelle

Hometown glory Adele

‘Run, baby, run!’

Het beloofde mooie weer laat vandaag op zich wachten, maar op het moment dat ik de deur uitga breekt de zon dan toch door. Ondanks het klamme weer fiets ik in een stevig tempo naar het Langepad aan de rand van het Kralingse bos waar de Run for KiKa wordt gehouden. Doel van deze sponsorloop is geld inzamelen om daarmee kinderkanker nóg beter te behandelen en te genezen. Het is kwart over drie, om half vier begint de KidsRun van 1 km. Voordat ik de kleine lopertjes op de foto ga zetten, eet ik eerst nog snel een tosti-zonder-ham op het vlakbij gelegen Taste-terras.

Met een kop thee in m’n hand en de zon op m’n gezicht kijk ik met respect  naar de laatste vermoeide volwassenen die voorbijdraven en er inmiddels bijna 10 km op hebben zitten. Opeens komt er uit het niets een meisje op skates in volle vaart op me af, het gaat zo snel dat ik niet eens iets roep, alleen maar m’n handen bezwerend voor me uitsteek, gelukkig heeft niemand zich pijn gedaan. Op weg naar de start kom ik nog een bekend gezicht tegen, ik twijfel geen seconde en maak een foto van Joanna met haar Engelse bulldog. Daarna zijn de KiKa-kids aan de beurt, klein en groter door elkaar, enthousiast zijn ze allemaal. Ik glimlach terwijl ik het ene plaatje na het andere schiet.
Marjelle

Sun it rises Fleet Foxes

Bambi

Toen ik vanaf Taste langs het hertenkamp reed zag ik iets pluizigs tussen de spijlen door piepen. Snel zette ik m’n fiets neer en haalde de camera tevoorschijn. Op het moment suprême keek hij me met z’n fluwelen reeënogen aan, ik drukte op de knop… er gebeurde helemaal niets. Ik was vergeten de pas opgeladen batterij terug te stoppen in het apparaat. ‘Fuck’, zei ik niet al te hartgrondig om de hertjes niet voor het hoofd te stoten, ik sprong weer op m’n trouwe Gazelle en reed door naar de Kralingse plas.

Terwijl ik aan kwam rijden zag ik weer iets pluizigs, dit keer op het water. Mama en papa Gans vergezeld van hun donzige kroost gleden majestueus over de schitterende plas. Ik moest meteen aan een tweet van Wiltold Riedel denken.
I see the most amazing things when I do not have my camera with me.’
#Leica #M9 #NipponCameraClinic #photography #NYC #street #observation

Exact dat gevoel had ik nu ook.*
Marjelle

Fallin’ Michael Grimm

*Hertje van vorig jaar

Het loopt op rolletjes in Rotterdam…?

Bestuurscrisis in Rotterdam (16-05-2011)
PvdA zoekt nieuwe wethouder
(17-05-2011)

Jim I Nim Moroccan Spirit

Verstoppertje?


Miss KitKat 2011


Fog Wintersleep

‘Jij hebt écht je huiswerk gedaan!’

In de wachtkamer zitten drie mensen zwijgend voor zich uit te staren, ik strooi groeten rond en schuif aan op de bank. Opnieuw bestudeer ik het A4’tje met bloeduitslagen en maak nog een paar aantekeningen. Na ruim twintig minuten wachten ben ik aan de beurt. Ik schud de uitgestoken hand, vriendelijke man, blauwe ogen, maar m’n vertrouwen in hem heeft een deuk gekregen door een aantal dingen. ‘Hoe gaat het?’, informeert hij. ‘Niet goed’, antwoord ik, ‘helemaal niet goed’. Ditmaal glimlach ik er niet ietwat verontschuldigend bij zoals ik anders wel vaker doe. Ik vertel hem over de afgelopen periode, de vermoeidheid die toesloeg, extra vatbaar zijn voor infecties, nekpijn en stem- en slikproblemen. Juist die dag heeft m’n stem er helemaal geen zin in, hij is een schim van wat-ie was, hees doe ik m’n verhaal.

TSH- en T4-waarden vliegen over tafel, ik vraag om welke vorm van hypothyreoïdie het gaat: primaire, secundaire of tertiaire en of het zin heeft extra jodium te slikken in de vorm van kelptabletten bijvoorbeeld. We praten over de schildklierwerking en -problemen, ik vul af en toe aan. ‘Je weet er meer van dan ik’, zegt hij lachend, ‘jij hebt écht  je huiswerk gedaan!’ ‘Als ik iets doe, dan wil ik het altijd goed doen’, grinnik ik. Wanneer hij even later niet meteen op het woord voor hormoonspecialist kan komen, fluister ik ‘endocrinoloog’. Weer moet hij lachen, schuift z’n receptenboekje naar me toe, ‘ga je gang, wil jij het schrijven?’ Vervolgens raadt hij een specialist aan in het Sint Franciscus Gasthuis, aangezien degene in het Havenziekenhuis wat voor mij veel dichterbij is nogal pinnig is.

‘Dan ga ik liever naar die eerste’, zeg ik. ‘Die andere is te schools, ouderwets en strikt voor jou’, beaamt hij. We glimlachen. Op dat moment besef ik dat ik hem misschien toch het beste als huisarts kan houden, hij geeft me in ieder geval de ruimte en dat is ook veel waard. Tot slot beklopt en beluistert hij m’n longen nog even, hoort iets wat hem niet bevalt en stelt voor om volgende week een longfunctietest te doen. ‘Ik ben een wrak!’ zeg ik met veel zelfspot, ‘gelukkig ben ik m’n gevoel voor humor nog niet kwijt, als ik dat niet meer heb dan houdt het echt op’. Eenmaal buiten stap ik op de fiets, rij naar de bieb toe waar ik midden in een Loesje-tentoonstelling beland, loop door naar café dikT., bijt even later in een baguette met kaas terwijl ik het cholesterolvoedingsadvies doorneem en besluit voorlopig roomboter en 48+-kaas van m’n boodschappenlijstje te schrappen en een vleugje Jozozout eraan toe te voegen.
Marjelle

Bring it on Nick Cave

Mandenman

Into my arms Nick Cave

Handtastelijk?

Vandaag was m’n eerste afspraak met S. Met Google Maps had ik gekeken hoe ik er moest komen. ‘Vanaf Langepad immer gerade aus’, daar kwam het zo’n beetje op neer. De route was niet alleen Marjelleproof, ook de zon scheen uitbundig en onderweg genoot ik van al het groen dat voorbijflitste. Opeens zag ik een eend met twee donzige bolletjes in haar kielzog doodgemoedereerd de straat op waggelen. ‘Je loopt verkeerd’, wilde ik tegen haar roepen, ‘ga alsjeblieft snel terug naar de plaskant!’ Maar ze gaf geen sjoege. Voor het eerst bevond ik me diep in het hart van Kralingen op weg naar Prinsenland. Steeds grotere huizen verschenen aan weerskanten, met hier en daar een uit de kluiten gewassen hond voor het hek. Dat soort dingen geeft een iets andere dimensie aan het begrip gastvrijheid.




ruim op tijd kwam ik bij de osteopathiepraktijk aan. voordat er met de behandeling begonnen werd, kreeg ik eerst een intakegesprek met de sympathiek uitziende s. hij vroeg uitgebreid naar m’n achtergrond en klachten. vervolgens moest ik me uitkleden en terwijl ik daar een beetje onwennig in alleen een slipje en bh stond, inspecteerde en beklopte hij mn rug. later, toen ik op de massagetafel tegen hem aan moest liggen, begon hij m’n buik intensief te kneden. het was niet bepaald een prettige gewaarwording. stel je voor dat het iemand is waar je een afkeer van hebt, dan moet je er toch niet aan denken om zo beetgepakt te worden. gelukkig voelde ik me redelijk op m’n gemak, dus ik liet het op een gegeven moment allemaal over me heen komen.




aan het eind zei hij dat de pijn in m’n arm en blokkades samenhingen met bepaalde organen die niet optimaal functioneerden en dat hij me waarschijnlijk wel verder kon helpen. als ik daarnaast weer wat gezonder ging leven, dan vulde dat elkaar goed aan. zijn advies kwam niet bepaald als een verrassing, ik hikte er zelf al tegenaan de laatste maanden. ‘en zwemmen?’ opperde ik met enige tegenzin. ‘prima, maar niet te hard’, antwoordde hij. met een goed gevoel nam ik afscheid en besloot door te fietsen naar het prinsenpark en op de terugweg even langs te gaan bij dylans brasserie. minder koolhydraten moeten nog héél even wachten, dacht ik, toen m’n bestelling werd gebracht en nam een flinke hap van m’n stokbrood rijkelijk belegd met kaas terwijl beautiful people op de achtergrond klonk.
marjelle


Die Tiefe muss man verstecken. Wo? An der Oberfläche

Hugo von Hofmannsthal


Gabriel Lamb


Foto’s Scheveningen eerder gebruikt