Tagarchief: vader

Pappa

Foto gemaakt in de Kunsthal ‘Ode aan de Vader’

Een zachte dood

Allerlei onderwerpen spelen door m’n hoofd, van euthanasie, pijn, internetagressie tot m’n overzeese vriendin die geen echte vriendin blijkt te zijn. Ook mogelijke doedingen komen in me op, van een bezoekje aan de Kunsthal, uiteten met Lourdes tot een uitrustvakantie in Andalusië. Ik laat m’n gedachten dwalen, besmeer ondertussen een beschuit met roomboter en strooi er een laag hagel overheen. Als de beschuit m’n geïnfecteerde kies raakt – de stress van het op het laatste moment moeten annuleren van de verhuizing door een fout van de woningbouw heeft een kettingreactie veroorzaakt in m’n mond – negeer ik de pijn. M’n mond wil alleen nog maar smoothies, maar m’n lichaam zou het daarop niet lang volhouden, wat me weer terugbrengt bij het begin.

Als ik het woord euthanasie hoor moet ik meteen aan m’n vader denken. Vanaf het moment dat bij hem vele jaren geleden maagkanker geconstateerd werd ging alles in een stroomversnelling. Tijdens de operatie bleek dat het al teveel was uitgezaaid en ze niks meer voor hem konden doen. In slechts drie maanden tijd werd hij een schim van de sterke man die hij altijd was, hij had veel pijn en het beeld van zijn fragiele gestalte in bed was aangrijpend. Aan die bewuste avond van zijn dood heb ik vreselijke herinneringen, dingen gingen fout, geklungel met injecties, terwijl het nu juist de bedoeling was om hem op een waardige en zachte manier te laten inslapen.

Soms heeft het leven meer dan lang genoeg geduurd, heeft de pijn te lang aangehouden en komt de dood als een verlossing. Eindelijk rust. Later die avond toen alles ten slotte voorbij was heb ik nog een gesprek gehad met de huisarts en m’n ongeloof uitgesproken over de manier waarop het was gegaan. Dat had toch anders en minder pijnlijk gekund. Van dat gesprek herinner ik me slechts flarden, daardoorheen spookten de laatste beelden van m’n vader. Ik had hem beter gegund. Iedereen verdient een waardig afscheid, de mogelijkheid van een milde dood, het recht op zelfbeschikking. Ik hoop dat als ik zover ben ik dan op een zachte wolk verdwijn.
Marjelle

Verkiezingsuitslag heropent debat euthanasiewet Skipr 13-09-2012
Brit dood na afgewezen euthanasieverzoek NOS 22-08-2012
Nederlanders halen medicijnen voor zachte dood in België Trouw 03-02-2012
NVVE

Foto Witold Riedel

Papa

De laatste dagen, weken, maanden denk ik weer vaker aan mijn vader die nu ruim twintig jaar geleden aan maagkanker overleed. Ondanks onze moeizame band weet ik dat ik in sommige opzichten toch wel echt zíjn dochter ben. Net als hij heb ik een bijzonder groot rechtvaardigheidsgevoel en een afkeer van onrecht. Op zijn advies ben ik toentertijd rechten gaan studeren, al werd het in mijn geval meer feesten dan tentamens doen, wat overigens drastisch veranderde toen ik later een andere studie ging volgen. Hij was meester in de rechten en gespecialiseerd in staatsrecht. Nu ik de afgelopen tijd in m’n eigen leven op huurgebied aanloop tegen alles wat recht en krom is, regelmatig jurisprudentie navors en met medewerkers van het Juridisch Loket en advocaten aan de telefoon hang, moet ik weer vaker aan hem denken.

Klik op de foto voor een groter formaat

Gisteren nog dacht ik: ik wou dat ik je nu om advies kon vragen, om steun in deze moeilijke periode waarin ik in m’n eentje overgeleverd ben aan de heidenen van de woningbouw, jij zou me raad kunnen geven, voor jou zouden deuren opengaan die voor mij gesloten blijven. Het deed me terugdenken aan vroeger, in die periode was ik niet zo geïnteresseerd in zijn werk, maar vooral bezig met studeren en relaties. Ik herinner me dat er af en toe mensen bij ons over de vloer kwamen als Hirsch Ballin en Koekkoek, dat hij ooit afreisde naar de Nederlandse Antillen en het boek waarmee hij bezig was vlak voor zijn dood. Voor het eerst in vele jaren ben ik laatst weer een kerk ingelopen om een kaarsje voor hem te branden, ‘ik zet me even over m’n aversie tegen het instituut kerk en m’n niet-geloven in geloven heen’, twitterde ik. Het was de plek waar ik zijn aanwezigheid het meest voelde, in de maanden voor zijn dood draaide hij niets anders dan Gregoriaanse muziek, een lichtje van mij voor hem ondanks alles dankzij alles.
Marjelle

Come tenderness Lisa Gerrard

Huis-, tuin- en keukendingen?

Gisteren voelde ik ondanks slaaptekort hernieuwde energie na de afspraak met M. Ik hoorde dingen over m’n vader† die ik niet eerder gehoord had, de manier waarop ze erover vertelde was zo echt, zo intens dat ik onmiddellijk wist dat het waar was. Hij is nu dichterbij dan eerst. Ook vandaag houdt dat gevoel aan. Vanaf Marconiplein loop ik naar de Da Costastraat, ik heb een afspraak bij de pedicure, m’n voetjes mochten wel een keer verwend worden vond ik. Aardige vrouw, we raken aan de praat over het leven, mannen, vreemdgaan en burenoverlast. Herkenning is er op een aantal fronten, haar buren lijken als twee druppels water op de mijne. De hoop op verandering heeft ze allang opgegeven, net als ik droomt ze af en toe van een rustige plek.


Op tintelende voeten wandel ik weer naar buiten, onderweg begint het te motregenen. Ik vraag aan een voorbijganger, man blauwe ogen, waar het dichtstbijzijnde metrostation is. ‘Dat is nog ruim 1 km lopen’, zegt hij vriendelijk. Als hij m’n teleurgestelde gezicht ziet biedt hij aan om me met de auto ernaartoe te brengen. Wat lief, denk ik, maar sla toch het aanbod af. Eenmaal aangekomen in het Wester Paviljoen zie ik dat ik een telefoontje heb gemist van de woningbouwconsulente die ik al wekenlang probeer te pakken te krijgen. Het VoiceMail-bericht meldt dat ze volgende week een afspraak heeft met mijn bovenburen. Eindelijk actie na een paar maanden mailen en bellen. Als ik thuiskom zie ik nog iets wat me blij maakt, wanneer daarna de buren keiharde muziek opzetten, de drums dreunen door het plafond heen, probeer ik dat positieve gevoel vast te houden hoe moeilijk dat ook is.
Marjelle

Foto gemaakt in Huis Sonneveld

Vuoi Vuoi Mu, Idjagiedas Mari Boine

Je bent een engel!


Solace Lisa Gerrard

Voor het laatst

Zeist (2)



Wat is de herfst groen dit jaar en wat is het vandaag zonnig net nu ik op weg ben naar Driebergen-Zeist. Na vier uur slaap werd ik vanochtend midden in een nachtmerrie wakker met de beelden van m’n vader, zus en laatste ex nog op m’n netvlies. Ik heb me weleens uitgeruster gevoeld en als ik in de spiegel kijk wordt dat direct bevestigd. De reis verloopt voorspoedig en die paar minuten op Utrecht Centraal zijn net genoeg om in de volgende trein te stappen. Een blond jongetje met een roze kauwgumbel lacht tegen me, door het raam zie ik een wolk met een fonkelend goudrandje, maar ik ben helaas te laat met m’n camera. Bij aankomst op het station kijkt het zonnetje me zo vriendelijk aan dat ik besluit te lopen naar de Sophialaan.




na m’n afspraak beland ik uiteindelijk bij het kasteel, ik slenter door de slotlaan en zie opeens een wit bruidje en zenuwachtige bruidegom verscholen in het herfstgroen, ze poseren breedglimlachend voor de fotograaf en kijken mij en m’n camera met een schuin oog aan. heel even moet ik me bedwingen om geen foto’s te maken, maar het is hún dag, die ga ik niet verstoren. ik loop verder, wandel door de openslaande deuren naar binnen en kom in een bargedeelte terecht waar de open haard al lekker brandt. misschien plof ik straks wel met een glas wijn neer in zo’n mollige leren fauteuil waar heel andere muziek bijhoort dan wat er nu uit de luidsprekers sijpelt.

Het knapperige brood wordt geserveerd met schattige kleine schijfjes tomaat en komkommer, geflankeerd door wat plukjes sla gedoopt in olijfolie. Precies goed, ook een kasteel voelt zich niet te groot voor een eenvoudig stokbroodje-met, iedereen is verder opvallend vriendelijk hier. Inmiddels stromen de familie en vrienden van het bruidspaar binnen, het doet me denken aan die keer lang geleden dat m’n vader* z’n verjaardag vierde in een ander Bilderberghotel. Toen waren we nog een gezin, al hing dat wel met losse touwtjes aan elkaar, het zou zijn laatste keer zijn. Even daarvoor was hij beter verklaard, maar hij wist dat dat niet klopte en kort daarna bleek dat hij maagkanker had. Die avond zag ik in z’n ogen dat hij het opgegeven had. Drie maanden later was hij dood.

Marjelle


Farewell Apocalyptica


* Hij is nooit aan mij toegekomen en ik nooit aan hem’
Uit: De zinloosheid van Noach Sjaal