Tagarchief: kanker

Burgemeester met beer

Klik op de foto’s voor een groter formaat

Run for KiKa

‘Run, baby, run!’

Een zachte dood

Allerlei onderwerpen spelen door m’n hoofd, van euthanasie, pijn, internetagressie tot m’n overzeese vriendin die geen echte vriendin blijkt te zijn. Ook mogelijke doedingen komen in me op, van een bezoekje aan de Kunsthal, uiteten met Lourdes tot een uitrustvakantie in Andalusië. Ik laat m’n gedachten dwalen, besmeer ondertussen een beschuit met roomboter en strooi er een laag hagel overheen. Als de beschuit m’n geïnfecteerde kies raakt – de stress van het op het laatste moment moeten annuleren van de verhuizing door een fout van de woningbouw heeft een kettingreactie veroorzaakt in m’n mond – negeer ik de pijn. M’n mond wil alleen nog maar smoothies, maar m’n lichaam zou het daarop niet lang volhouden, wat me weer terugbrengt bij het begin.

Als ik het woord euthanasie hoor moet ik meteen aan m’n vader denken. Vanaf het moment dat bij hem vele jaren geleden maagkanker geconstateerd werd ging alles in een stroomversnelling. Tijdens de operatie bleek dat het al teveel was uitgezaaid en ze niks meer voor hem konden doen. In slechts drie maanden tijd werd hij een schim van de sterke man die hij altijd was, hij had veel pijn en het beeld van zijn fragiele gestalte in bed was aangrijpend. Aan die bewuste avond van zijn dood heb ik vreselijke herinneringen, dingen gingen fout, geklungel met injecties, terwijl het nu juist de bedoeling was om hem op een waardige en zachte manier te laten inslapen.

Soms heeft het leven meer dan lang genoeg geduurd, heeft de pijn te lang aangehouden en komt de dood als een verlossing. Eindelijk rust. Later die avond toen alles ten slotte voorbij was heb ik nog een gesprek gehad met de huisarts en m’n ongeloof uitgesproken over de manier waarop het was gegaan. Dat had toch anders en minder pijnlijk gekund. Van dat gesprek herinner ik me slechts flarden, daardoorheen spookten de laatste beelden van m’n vader. Ik had hem beter gegund. Iedereen verdient een waardig afscheid, de mogelijkheid van een milde dood, het recht op zelfbeschikking. Ik hoop dat als ik zover ben ik dan op een zachte wolk verdwijn.
Marjelle

Verkiezingsuitslag heropent debat euthanasiewet Skipr 13-09-2012
Brit dood na afgewezen euthanasieverzoek NOS 22-08-2012
Nederlanders halen medicijnen voor zachte dood in België Trouw 03-02-2012
NVVE

Foto Witold Riedel

Papa

De laatste dagen, weken, maanden denk ik weer vaker aan mijn vader die nu ruim twintig jaar geleden aan maagkanker overleed. Ondanks onze moeizame band weet ik dat ik in sommige opzichten toch wel echt zíjn dochter ben. Net als hij heb ik een bijzonder groot rechtvaardigheidsgevoel en een afkeer van onrecht. Op zijn advies ben ik toentertijd rechten gaan studeren, al werd het in mijn geval meer feesten dan tentamens doen, wat overigens drastisch veranderde toen ik later een andere studie ging volgen. Hij was meester in de rechten en gespecialiseerd in staatsrecht. Nu ik de afgelopen tijd in m’n eigen leven op huurgebied aanloop tegen alles wat recht en krom is, regelmatig jurisprudentie navors en met medewerkers van het Juridisch Loket en advocaten aan de telefoon hang, moet ik weer vaker aan hem denken.

Klik op de foto voor een groter formaat

Gisteren nog dacht ik: ik wou dat ik je nu om advies kon vragen, om steun in deze moeilijke periode waarin ik in m’n eentje overgeleverd ben aan de heidenen van de woningbouw, jij zou me raad kunnen geven, voor jou zouden deuren opengaan die voor mij gesloten blijven. Het deed me terugdenken aan vroeger, in die periode was ik niet zo geïnteresseerd in zijn werk, maar vooral bezig met studeren en relaties. Ik herinner me dat er af en toe mensen bij ons over de vloer kwamen als Hirsch Ballin en Koekkoek, dat hij ooit afreisde naar de Nederlandse Antillen en het boek waarmee hij bezig was vlak voor zijn dood. Voor het eerst in vele jaren ben ik laatst weer een kerk ingelopen om een kaarsje voor hem te branden, ‘ik zet me even over m’n aversie tegen het instituut kerk en m’n niet-geloven in geloven heen’, twitterde ik. Het was de plek waar ik zijn aanwezigheid het meest voelde, in de maanden voor zijn dood draaide hij niets anders dan Gregoriaanse muziek, een lichtje van mij voor hem ondanks alles dankzij alles.
Marjelle

Come tenderness Lisa Gerrard

Run… Roparun!

Maandag 13 juni, de 20ste editie van de Roparun, een estafetteloop van 520 km van Parijs naar Rotterdam met als doel geld op te halen voor mensen met kanker. De Coolsingel is een grote deinende massa, mensen op tafels en bankjes, onder de opzwepende klanken van een blaasorkest en aangemoedigd door bloemige spijkerbroekenmeisjes wordt elk team enthousiast binnengehaald. Er hangt een geweldige sfeer, ik geniet en maak de ene foto na de andere al dan niet gehinderd door tegen me aan springende kinderen en een spekgladde ondergrond. Rotterdam, stad met een hart.
Marjelle

‘Leven toevoegen aan de dagen, waar geen dagen meer kunnen worden toegevoegd aan het leven’

[slideshow]

Summer light The Cave Singers