Eindelijk krijg ik de beslissing te horen. Na bijna vier weken wachten en duimen, tussentijds nog extra informatie opsturen en diverse keren bellen is de verhuurder eruit of ik nu wel of niet in aanmerking kom voor de maisonette. Het appartement ligt lieflijk verscholen in het groen, vlak bij de Bergse Plassen met tram en metro op een steenworp afstand. Buiten wonen met één been nog half in de stad, dat wil ik. Elke dag heb ik hoop gehouden en mezelf moed ingepraat. Hoop dat ik na vier ellendige jaren vol burenoverlast – Havensteder heeft behalve wat dreigementen uiten verder niks gedaan en op Twitter word ik doodgezwegen – een ander leven krijg zonder stress en slaapproblemen veroorzaakt door het gebonk en gedreun boven me. Hoop dat ik in een andere omgeving rustig kan werken als freelance puzzelmaker in plaats van regelmatig m’n huis te moeten ontvluchten zoals vanmiddag nog. Hoop dat de negatieve effecten op m’n gezondheid verdwijnen als sneeuw voor de zon.
De telefoon gaat, ik herken het nummer van de makelaar. Nee, zegt het meisje, de verhuurder ziet het toch niet zitten, ze vinden dat freelance werken een te groot risico. Ik werp nog tegen dat er tegenwoordig vrijwel geen garantie meer is – wie heeft er nog een vaste baan – en dat ook mensen met een tijdelijk contract van de ene dag op de andere in een andere situatie kunnen komen, maar het maakt allemaal niet uit. Ik voel me opeens zo down en machteloos, alle ellende van de afgelopen tijd valt boven op me. Vooral bij dit huis had ik het idee dat ik echt een kans maakte, hoe meer tijd er voorbijging hoe groter ik die kans inschatte. Je houdt iemand toch geen vier weken aan het lijntje als je eigenlijk van te voren al weet dat je geen freelancers wilt. Bij deze maisonette had ik een speciaal gevoel, het huis sprong eruit tussen al die andere die ik heb gezien. Elke keer als de buren stampten of drumden, pepte ik mezelf op, nog even volhouden, misschien zit ik straks lekker rustig in Schiebroek met uitzicht op grasland en water.
Vandaag heb ik mezelf weer vermand, na de zoveelste rits mailtjes, telefoontjes en huizensites afstruinen heb ik een makelaar gebeld die ik al vaker gesproken heb. Ik vraag hem hoe het staat met die flat in het Nieuwe Westen waar hij het een tijd geleden over had en of hij daar inmiddels een sleutel van heeft. Het zijn wel houten vloeren, zegt hij, en ik heb geen idee wie de buren zijn. Die vloer is zeker een groot minpunt. Ik besluit m’n verstand op nul te zetten, ik moet hier weg en wel zo snel mogelijk, delete uit m’n geheugen dat er ooit iemand in dat complex vermoord is en dat het veel duurder is dan wat ik nu heb. Vervolgens tel ik de pluspunten bij elkaar op ‘centrale ligging, leuke flat, geen bovenburen’. Volgende week heb ik een afspraak om het appartement te bekijken. Wie weet wordt het iets, deze makelaar geeft mij waarschijnlijk wel het voordeel van de twijfel.
Marjelle
Waiting for the sun The Doors
Staat die flat nog steeds te huur? Is toch alweer een tijdje het geval. Mooi, The Doors. Ik hoop voor je dat het dit keer wel lukt.
De makelaar had me toen verteld dat die flat over een tijdje vrij zou komen, hij is nog steeds verhuurd en wordt pas half augustus leeg opgeleverd.
Mooi nummer idd. Hoop het ook!
Ja, vervelend dat het afgeblazen is, om deze reden. Precies, wie is tegenwoordig wél zeker van een vast inkomen?
Goed dat je werk van dat andere huis maakt, en als je daar geen bovenburen hebt is ‘houten vloer’ misschien toch ook een stuk minder probleem…
Succes!
Vrij weinig mensen, denk ik, maar het wordt wel als standaardeis gehanteerd door de meeste makelaars wat ik een beetje bizar vind.
Is minder erg dan boven je idd, ik zit inmiddels al te bedenken hoe ik het (beter) zou kunnen isoleren (mocht het zover komen), etc.
vervelend, hoop houden, de zon zal weer komen
Achter een boze wolk vandaan.
Ik duim voor je Marjelle .
Bedankt, elke duim is welkom!
Waardeloos bericht weer voor je. Moet toch een keer gaan lukken!
Na bijna een jaar intensief naar een huis zoeken, terwijl de overlast hier doorgaat en ik geen rust krijg, zie ik het af en toe niet meer zitten. Doodmoe geworden van alles. Na 4 1/2 jaar. Wat ik hier schrijf is maar het topje van de ijsberg.
Héé, sterkte! Je zoekt niet alleen een huis om in te wonen, maar ook een Rustige Werkplek voor je puzzels.
Bedankt! Ik zoek een thuis. Een huis waar ik normaal kan leven, niet uit hoef weg te vluchten, waar ik eindelijk weer kan slapen, rust krijg ipv jarenlang lawaai, stress en ellende. Woningbouwvereniging Havensteder zou zich kapot moeten schamen dat ze zich niet aan de wet houdt noch aan de afspraak om een gelijkwaardige woning aan te bieden. Ze hebben me volkomen laten zitten na hun laatste mail van ca. 7 maanden geleden waarin de consulente op hoge toon aankondigde dat ze een advocaat op ‘kosten van de bovenburen’* zou nemen als die binnen twee weken nog steeds niet hun laminaat geisoleerd hadden (buren moesten dit al al ruim 1 jaar geleden doen). Tegen mij had ze gezegd dat de buren erg weinig geld hadden en daarom langer de tijd kregen om laminaat te isoleren (die tijd hebben ze alleen gebruikt om zich extra op mij af te reageren, isoleren weigerden ze), dus ze wist donders goed dat ze loog toen ze dat schreef*.
Maar ik geloof in karma.