Tagarchief: the doors

Waiting for the sun

Eindelijk krijg ik de beslissing te horen. Na bijna vier weken wachten en duimen, tussentijds nog extra informatie opsturen en diverse keren bellen is de verhuurder eruit of ik nu wel of niet in aanmerking kom voor de maisonette. Het appartement ligt lieflijk verscholen in het groen, vlak bij de Bergse Plassen met tram en metro op een steenworp afstand. Buiten wonen met één been nog half in de stad, dat wil ik. Elke dag heb ik hoop gehouden en mezelf moed ingepraat. Hoop dat ik na vier ellendige jaren vol burenoverlast – Havensteder heeft behalve wat dreigementen uiten verder niks gedaan en op Twitter word ik doodgezwegen – een ander leven krijg zonder stress en slaapproblemen veroorzaakt door het gebonk en gedreun boven me. Hoop dat ik in een andere omgeving rustig kan werken als freelance puzzelmaker in plaats van regelmatig m’n huis te moeten ontvluchten zoals vanmiddag nog. Hoop dat de negatieve effecten op m’n gezondheid verdwijnen als sneeuw voor de zon.


De telefoon gaat
, ik herken het nummer van de makelaar. Nee, zegt het meisje, de verhuurder ziet het toch niet zitten, ze vinden dat freelance werken een te groot risico. Ik werp nog tegen dat er tegenwoordig vrijwel geen garantie meer is – wie heeft er nog een vaste baan – en dat ook mensen met een tijdelijk contract van de ene dag op de andere in een andere situatie kunnen komen, maar het maakt allemaal niet uit. Ik voel me opeens zo down en machteloos, alle ellende van de afgelopen tijd valt boven op me. Vooral bij dit huis had ik het idee dat ik echt een kans maakte, hoe meer tijd er voorbijging hoe groter ik die kans inschatte. Je houdt iemand toch geen vier weken aan het lijntje als je eigenlijk van te voren al weet dat je geen freelancers wilt. Bij deze maisonette had ik een speciaal gevoel, het huis sprong eruit tussen al die andere die ik heb gezien. Elke keer als de buren stampten of drumden, pepte ik mezelf op, nog even volhouden, misschien zit ik straks lekker rustig in Schiebroek met uitzicht op grasland en water.

Vandaag heb ik mezelf weer vermand, na de zoveelste rits mailtjes, telefoontjes en huizensites afstruinen heb ik een makelaar gebeld die ik al vaker gesproken heb. Ik vraag hem hoe het staat met die flat in het Nieuwe Westen waar hij het een tijd geleden over had en of hij daar inmiddels een sleutel van heeft. Het zijn wel houten vloeren, zegt hij, en ik heb geen idee wie de buren zijn. Die vloer is zeker een groot minpunt. Ik besluit m’n verstand op nul te zetten, ik moet hier weg en wel zo snel mogelijk, delete uit m’n geheugen dat er ooit iemand in dat complex vermoord is en dat het veel duurder is dan wat ik nu heb. Vervolgens tel ik de pluspunten bij elkaar op ‘centrale ligging, leuke flat, geen bovenburen’. Volgende week heb ik een afspraak om het appartement te bekijken. Wie weet wordt het iets, deze makelaar geeft mij waarschijnlijk wel het voordeel van de twijfel.
Marjelle

Waiting for the sun The Doors

¿Habla español?

Morgen begint de cursus, op een voor mijn doen vroeg tijdstip springt de cd-speler aan en word ik gewekt door de stem van Ingrid. Na een snelle douche en een bruine pindakaasboterham met thee moet ik eerst nog een half uur fietsen naar de Heemraadssingel. Daarna gauw het cursusboek aanschaffen en dan ben ik precies op tijd voor m’n allereerste les. Ik ben benieuwd naar de andere cursisten en ik hoop dat er ‘amable gente’ bij zitten. Leuk om eindelijk weer een nieuwe taal te leren waar ik niets van weet op wat woordjes als conejo, piscina, mar en amor na. M’n voorkeur ging in eerste instantie uit naar Italië met z’n Rome en Venetiaanse gondels, meer dan naar Spanje, al blijft het mooie Andalusië me intrigeren net zoals de Extremadura waar ik ooit samen met H. een boek over vertaald heb. Toch viel de keuze op Spaans, want toen ik een tijdje geleden op de cursusmarkt van de Centrale Bibliotheek was bleek Italiaanse les al om negen uur ’s ochtends te beginnen en dat zag ik niet zitten.

Inmiddels is de eerste les achter de rug en loop ik met een medecursist over de Nieuwe Binnenweg op zoek naar een leuk eettentje. Uiteindelijk belanden we bij het Wester Paviljoen, een café waar ik in het verleden vaker met E.* ben geweest, een vriendschap die vorig jaar plotseling en zielloos eindigde. Aan de overkant zit Ari, het stamcafé van Jules Deelder vertelde ze me ooit. Bij een tosti ham-kaas geven we onze eerste indrukken van de cursus. Over de Spaanse lerares zijn we allebei positief, ze zet er tenminste flink vaart achter, zij het een beetje ongeduldig, maar vrijwel alles is beter dan degene die ik vorig jaar bij de Alliance Française had, toen heb ik helemaal niets geleerd. Dat zal me deze keer niet gebeuren. ‘Kom maar op met dat Spaans’, denk ik, ‘ik heb er zin in’.
Marjelle

Lady in Spain Ingrid Michaelson

*Als ik terugfiets naar de stad zie ik opeens een bekend gezicht verschijnen, het is voor het eerst in een jaar dat ik E. tegenkom, ik roep vriendelijk ‘hallo!’ en zie haar nog net verbaasd opkijken. Toeval bestaat niet.

Durf jij?

Muziek Ellen ten Damme


Waiting for the sun

Wachten duurt soms lang in een onbekende omgeving. Op de klok voor me die boven de gordijningang hangt is het al twee uur. Ik speur om me heen of ik E. aan zie komen en voel me een beetje verloren in de grote ruimte waar mijn gedachten nauwelijks boven het heftige geroezemoes uitkomen. Niet echt een geschikte omgeving om een rustig gesprek te voeren, zeker niet nu we nog iets uit te praten hebben. Het is een vooruitzicht waar ik niet blij van word, maar alles is beter dan dingen door te laten smeulen onder het oppervlak.

Daarnet heb ik afscheid van haar genomen. Het is inmiddels half vijf, Dudok is leeggestroomd en ik staar naar m’n nog halfvolle beker thee. Het gesprek ging anders dan anders, het verliep wat krampachtig en over dat ene hebben we het helemaal niet meer gehad. Ze moest plotseling weg, waarop ik verbouwereerd reageerde met ‘o, dan komt dat volgende keer dus na jullie week Venetië’. Ik heb er geen fijn gevoel bij, ook na het eerdere telefoongesprek al niet waarin me dingen verweten werden die ik niet had gedaan en ik zo overvallen was dat het pas later echt goed tot me doordrong. Ik probeer weer te analyseren waar het misging, waar komt dat af en toe verbetene in haar vandaan, ik besef dat ik deze keer elk spoortje warmte miste. ‘Godsamme, met zulke vrienden heb je geen-‘

De rest van de dag ligt loom en leeg voor me, zal ik op zoek gaan naar een lekker wollige trui nu ik toch in de stad ben? ‘Al hou ik niet van winkelen, de kaboutertjes komen geen leuke kleren showen en ze vallen ook niet uit de lucht’, gaat het door me heen. De zon straalt, het ziet er bijna zomerwarm uit vanachter het raam, maar schijn bedriegt zoals zo vaak. Ik kijk rond of ik die lieve serveerjongen van daarnet voorbij zie komen, type student in de nog jong-en-onbedorven-fase, en worstel alvast m’n pinpas uit m’n veel te kleine tas. ‘H&M, here I come’, denk ik met frisse tegenzin en duw alle beklemmende gedachten aan E. even weg.

Marjelle


Take me home Tom Waits