Tagarchief: makelaar

Waar is m’n harde schijf?

Vreemde klanken zoemen rond in m’n oor, de buurvrouw naast me heeft beslist een andere smaak dan ik. Slaperig doe ik één oog open, hoe laat zou het zijn? De display knippert 08:30. Zaterdagochtend, de enige dag dat ik niet door een schreeuwende buurjongen gewekt word, ook nu komt er van uitslapen niks terecht. Ik probeer me niet op te winden, maar dat lukt maar half. Uiteindelijk verman ik me en zing in arren moede met het nummer mee. ‘I love you sóóó much’. Ze zal het niet expres doen, houd ik mezelf voor. Sommige mensen die hier wonen zijn zo gewend aan hun eigen lawaai dat ze het niet meer horen lijkt het wel. Zoiets zei ook de andere buurvrouw die ik laatst tegenkwam. Nee, niet het hysterische mens wat me bijna aanvloog. Een aardigere variant. Ik draai me weer om, dekbed tot ver over m’n oren getrokken en begin te woelen in bed. Hoe harder ik heen en weer rol hoe minder ik hoor. Sinds ik hier woon heb ik al diverse woelrecords gebroken, 4 uur bijna non-stop is het langste.

Foto gemaakt in de Bibliotheek Rotterdam

Het doordringende geroep van de buurjongen overstemt plotseling de muziek, ik voel meteen de adrenaline stijgen. De ontelbare keren dat ik de afgelopen paar maanden urenlang naar zijn geschreeuwde monologen heb moeten luisteren hebben hun sporen achtergelaten. M’n lichaam verkrampt. Met een grote knal wordt even later de buitendeur dichtgesmeten. Gelukkig, ze zijn weg. Ik denk aan het huis wat ik gisteren bekeken heb in het Nieuwe Westen. Beneden was een slager net hardhandig het vlees aan het bewerken. De man die er woonde vertelde dat hij er haast vegetariër door geworden was. Het slagersgeweld was voor hem dan ook de reden om te verhuizen. Ik begreep precies wat hij bedoelde. Later kwam de beheerder langs, eerlijk zonder franje. Het tegenovergestelde van de Woonvisie-makelaar die me in juli dit huis ingelogen heeft. Er zouden geen benedenburen zijn, de nieuwe plafonds zouden er inzitten… Ik moet nog steeds die 605 euro aan ‘bemiddelingskosten’ zien terug te krijgen.

De verhuurder vertelde mij recent dat ook hij deze kosten moest betalen. Over van twee walletjes eten gesproken. Ik schud alle gedachten van me af en besluit me op m’n werk te concentreren. De puzzelposter die ik een tijd geleden gemaakt heb was leuk, mijmer ik. Het bestand staat op m’n externe harde schijf die ik na de verhuizing niet meer heb gezien. Het volgende kwartier vlieg ik door alle kasten en laatjes, steeds koortsachtiger, want er staan belangrijke scripts op. Geen harde schijf te vinden, waar kan dat ding nou gebleven zijn? Als laatste kijk ik in m’n laptoptas en jawel hoor, daar is-ie. De vreugde blijkt echter van korte duur, na een uur komt er een eng virus binnen wat AVG niet kan verwijderen. Ik heb nog nooit zo snel een externe schijf uit de pc getrokken. Morgen ga ik op zoek naar een handige M/V virusbestrijder. Als ik me even later bij de cv wil gaan opwarmen voelt die ijskoud aan. Ik pak de telefoon en bel de storingsdienst— een paar uur later spuit het water over m’n nieuwe laminaatvloer en klettert er 40 liter naar beneden bij de buren.
Marjelle

Kamperen

Voor sommige mensen zijn tenten, haringen en rugzakken dé ingrediënten van een ideale vakantie, andere brengen hun vrije tijd liever door in wat luxere oorden. Ik behoor tot die laatste categorie. Het aantrekkelijke van met een wc-rol over de camping sjokken heb ik nooit gezien, ik ging pas overstag toen m’n toenmalige vriend met zus naar Italië ging en ik hem op het laatste nippertje toch niet wilde missen. Die vakantie was geen succes, maar dat lag niet alleen aan het benauwde tentje, de klamme hitte of de opdringerige muggen. Toch ging ik een aantal jaren later, de herinnering was iets vervaagd, met m’n beste vriend kamperen in Luxemburg. Wat me vooral is bijgebleven zijn de grote glazen Moezelwijn, de onberispelijke grasvelden die eruitzagen alsof ze met een nagelschaartje werden bijgehouden en het verband om m’n hand. Ik had mezelf weer eens gesneden in plaats van de groenten op de snijplank. Dankzij die bellen wijn is het ergste kampeerleed uit m’n geheugen verdwenen.

100_4667


De afgelopen weken
komt het woord kamperen vaak in me op. Na de nachtmerrie waarin ik 1 augustus belandde, de verhuizing out of hell waarbij m’n  stressniveau op het kookpunt kwam, heb ik voornamelijk gebroken nachten gehad. Elke ochtend lig ik vanaf kwart over 6 te wachten tot buur 1 de deur uit is, vervolgens buur 2 plus kind weg is – het trappenhuis is een klankkast, de deuren uit het jaar nul, het knalt er dus flink op los en mijn slaapkamer grenst aan de hal. Als ik dan denk dat de kust eindelijk veilig is en me nog even om kan draaien, komt daar buur 3 die haar huis begint te verbouwen. Althans zo klinkt dat op het laminaat in deze zeer gehorige flat waar volgens de makelaar geen benedenburen woonden. Na drie weken ben ik gesloopt. Ik heb nu ook te weinig energie en te veel aversie om de nalatige verhuurder, onbetrouwbare makelaar en onbeschofte aannemer terug te bellen. Een paar muren zijn half geverfd en kijken me mistroostig aan, erfenis van klusvrouw, schilderijen staan kriskras op de grond, lange elektriciteitssnoeren steken her en der uit de plafonds.

100_4665-001


M’n nieuwe tapijt
begint zelfs al slijtplekken te vertonen op de plaats waar m’n bureaustoel heen en weer rolt. Ik registreer het, meer niet. Niet alleen zit er nog geen deur in de douche, ook de living heeft geen deur. Dat werd pas echt een probleem toen ik voor het eerst de verwarming aanzette. Om toch een beetje warmte binnen te houden moest ik de wc-deur aan de gangkant openzetten. Kamperen is er niets naast. ’s Avonds laat sta ik op het bed te balanceren om het bovenraampje dicht te draaien. Toen ik net na de verhuizing nog aan het revalideren was ben ik een keer midden in de nacht tegen het raam aan gevallen. In een tent zit je veiliger. De eerste ochtend na de verhuizing wist ik het al. Hoe gehorig het was. Hoe hard de buren alles deden. Al die moeite, al dat geld, en dan 1 augustus terechtkomen in een huis zonder plafonds met een buurman die halfdoof is. Als ik alles geweten had, de verborgen gebreken… Ik hou het hier niet vol, ik wil alleen maar wég.
Marjelle

100_4670

Spannend!

De afgelopen 4½ jaar zijn doordrenkt van geluidsoverlast, stress, van het kastje naar de muur gestuurd worden door Havensteder en alle gezondheidsproblemen die daarvan het gevolg zijn. Dat dit ook bepaald geen ideale basis is om een herstart te maken spreekt voor zich en dan heb ik het nog niet eens over de hernieuwde en moeizame samenwerking met ex-partner gehad. Niet voor niets heb ik daar een aantal maanden geleden een dikke punt achter gezet. Toch ben ik altijd door blijven vechten, al was het lastig opboksen tegen Havensteder die het uiteindelijk volkomen liet afweten en daarmee schijt had aan de wet. Na wat dreigende taal over een advocaat nemen op kosten van de bovenburen heb ik nooit meer iets van ze gehoord. Al bijna een jaar doe ik verwoede pogingen om hier weg te komen ondanks rugpijn, wortelontstekingen en schildklierproblemen, ver weg van de overlast en de gebroken nachten.

100_4048

Foto gemaakt in Trompenburg Tuinen & Arboretum

Een ander huis vinden is niet zo simpel als herstartende freelancer, door de meeste makelaars word je algauw als een paria behandeld. Ondanks alles heb ik de hoop nooit hélemaal opgegeven, al waren er momenten dat ik letterlijk doodziek werd van de buren en met hartkloppingen op m’n stoel zat te luisteren naar het gebonk en gedrum boven me. Als je het nooit hebt meegemaakt heb je geen idee wat voor een impact aanhoudende burenoverlast op iemands leven kan hebben. Er zijn maar een paar makelaars geweest die verder keken dan de ‘regels’ en wel met mij in zee durfden. Voor me ligt nu het concept-huurcontract van het ruime, lichte driekamerappartement in het Nieuwe Westen. Het duizelt me van alle strikte regeltjes en eisen in de Algemene Bepalingen en het Onderhouds-ABC, getallen met drie nullen zweven voor m’n ogen – met de waarborg- en bemiddelingskosten zit je al bijna op 2000 euro – maar ook de verste reis begint met één stap en dat ik hier zsm weg moet is een feit.
Marjelle

Waiting for the sun

Eindelijk krijg ik de beslissing te horen. Na bijna vier weken wachten en duimen, tussentijds nog extra informatie opsturen en diverse keren bellen is de verhuurder eruit of ik nu wel of niet in aanmerking kom voor de maisonette. Het appartement ligt lieflijk verscholen in het groen, vlak bij de Bergse Plassen met tram en metro op een steenworp afstand. Buiten wonen met één been nog half in de stad, dat wil ik. Elke dag heb ik hoop gehouden en mezelf moed ingepraat. Hoop dat ik na vier ellendige jaren vol burenoverlast – Havensteder heeft behalve wat dreigementen uiten verder niks gedaan en op Twitter word ik doodgezwegen – een ander leven krijg zonder stress en slaapproblemen veroorzaakt door het gebonk en gedreun boven me. Hoop dat ik in een andere omgeving rustig kan werken als freelance puzzelmaker in plaats van regelmatig m’n huis te moeten ontvluchten zoals vanmiddag nog. Hoop dat de negatieve effecten op m’n gezondheid verdwijnen als sneeuw voor de zon.


De telefoon gaat
, ik herken het nummer van de makelaar. Nee, zegt het meisje, de verhuurder ziet het toch niet zitten, ze vinden dat freelance werken een te groot risico. Ik werp nog tegen dat er tegenwoordig vrijwel geen garantie meer is – wie heeft er nog een vaste baan – en dat ook mensen met een tijdelijk contract van de ene dag op de andere in een andere situatie kunnen komen, maar het maakt allemaal niet uit. Ik voel me opeens zo down en machteloos, alle ellende van de afgelopen tijd valt boven op me. Vooral bij dit huis had ik het idee dat ik echt een kans maakte, hoe meer tijd er voorbijging hoe groter ik die kans inschatte. Je houdt iemand toch geen vier weken aan het lijntje als je eigenlijk van te voren al weet dat je geen freelancers wilt. Bij deze maisonette had ik een speciaal gevoel, het huis sprong eruit tussen al die andere die ik heb gezien. Elke keer als de buren stampten of drumden, pepte ik mezelf op, nog even volhouden, misschien zit ik straks lekker rustig in Schiebroek met uitzicht op grasland en water.

Vandaag heb ik mezelf weer vermand, na de zoveelste rits mailtjes, telefoontjes en huizensites afstruinen heb ik een makelaar gebeld die ik al vaker gesproken heb. Ik vraag hem hoe het staat met die flat in het Nieuwe Westen waar hij het een tijd geleden over had en of hij daar inmiddels een sleutel van heeft. Het zijn wel houten vloeren, zegt hij, en ik heb geen idee wie de buren zijn. Die vloer is zeker een groot minpunt. Ik besluit m’n verstand op nul te zetten, ik moet hier weg en wel zo snel mogelijk, delete uit m’n geheugen dat er ooit iemand in dat complex vermoord is en dat het veel duurder is dan wat ik nu heb. Vervolgens tel ik de pluspunten bij elkaar op ‘centrale ligging, leuke flat, geen bovenburen’. Volgende week heb ik een afspraak om het appartement te bekijken. Wie weet wordt het iets, deze makelaar geeft mij waarschijnlijk wel het voordeel van de twijfel.
Marjelle

Waiting for the sun The Doors

Met Natasja

Terwijl ik heen en weer aan het bellen ben om een oplossing te vinden voor m’n acute ontsteking rinkelt m’n mobiele telefoon. ‘Met Natasja’, hoor ik een onbekende vrouwenstem zeggen. Ik ben nog maar halfwakker na amper vijf uur slaap en heb even geen flauw idee wie er aan de andere kant van de lijn hangt. ‘Ik heb uw nummer gekregen van de makelaar en wil u graag uitnodigen voor een vrijblijvend gesprek a.s. woensdag’, gaat de stem verder. Opeens begint het me te dagen, dit is de beheerder van de woning in Noord waar ik laatst ben gaan kijken, dat leuke huis met die rare douche. Ik probeer een stuk fitter te klinken dan ik me voel en maak een afspraak met haar. Ik ben nog wel zo alert om even een klein voorbehoud te maken en leg uit dat ik niet weet hoe het tandartsbezoek morgen zal verlopen en hoe ik er daarna aan toe zal zijn. Ze is gelukkig vol begrip. Even later begint het langzaam een beetje tot me door te dringen dat ik nu echt een stapje verder lijk gekomen op huizenpad.
Marjelle

Foto Witold Riedel

‘Er is hier iemand neergeknald’

Dit weekend heb ik twee huizen bekeken, het ene bleek benauwd-klein met vanuit het keukenraam uitzicht op een muur, het tweede was best leuk, maar had een houten vloer en onder- en bovenburen. Een passerende buurman beantwoordde mijn vraag of het hier gehorig was met een volmondig ja. Elk spoortje twijfel verdween meteen als sneeuw voor de zon. Eensgezind liepen L. die architect is, wat erg handig is bij dit soort bezichtigingen, en ik terug door de regen waar we in het Douwe Egberts Café bij een kop hete thee en Espresso weer een beetje warm werden. Ik vertelde dat ik dinsdag nog een huis ging bekijken op de rand van Delfshaven en het Nieuwe Westen. Op papier zag het er goed uit, ruim, licht en heel belangrijk, geen bovenburen, maar wel vrij duur.

Foto Witold Riedel

Ook nu striemde de regen in m’n gezicht toen ik me door de Vierambachtsstraat haastte op weg naar het derde appartement. De makelaar stond al op me te wachten in het portiek. Een vreemd gezicht, dit ultramoderne pand pal naast een oude verwaarloosde woning. Bij binnenkomst werd ik verwelkomd door een brede hal met spiegels en een soort van nepmarmeren vloer. Tot m’n verbazing kwamen we na de eerste trap weer in de openlucht terecht met diverse woonblokken en galerijen aan beide kanten. Dat er zoveel woningen achter deze smalle voorgevel schuilgingen had ik nooit gedacht. Het appartement zelf was groot en gelamineerd, met een open keuken, alles zag er netjes uit.

‘Er is hier iemand neergeknald’, zei hij achteloos. ‘Hier!?’ vroeg ik. Het bleek in een ander appartement te zijn in hetzelfde blok. ‘Weet je wat vreemd is’, zei ik, ‘ik kijk wel vaker huizen de laatste tijd en dan denk ik nooit aan moord of doodslag, maar vanochtend voor ik hier naar toeging kwam het woord “schiet-partij” opeens in me op. Soms heb ik helderziende gaven.’ Hij vertelde ook over een afrekening die ooit had plaatsgevonden in een café vlakbij. Erg bevorderlijk zijn dit soort berichten niet, dacht ik ondertussen, terwijl ik met één oor luister-de naar zijn verhaal dat de meeste rotte appels nu wel weg waren. Aardige man van weinig nuance. De vloeren bleken van houtplaat, er grensde een galerij aan de slaapkamer terwijl over buren niets bekend was en aangezien langdurige geluidsoverlast de enige reden is om te verhuizen is dat nu juist essentieel.
Marjelle