Witte jassen…

Afgelopen maandag had ik m’n eerste afspraak met de endocrinoloog, in dit geval een -loge. Ik fietste langs onze oude flat, het leukste huis waar ik ooit heb gewoond. Het had ‘iets’ en heeft zelfs bijna een rol gespeeld in een Nederlandse film. ‘Dag huis!’ zwaaide ik en trapte door naar de ziekenhuisingang waar een ambulance en dito mannen voor de deur stonden te wachten op hun volgende slachtoffer. Ondertussen liepen mensen met donkere zonnebrillen en dikke verbanden in en uit. Ik haalde even diep adem en stapte vervolgens de drempel over. Zo’n wittejassenomgeving is niets voor mij, ik heb een hekel aan de steriele sfeer die er hangt, aan het gevoel van compleet overgeleverd te zijn aan wildvreemden in het besef van de nietigheid en breekbaarheid van je bestaan.

De enige operatie die ik heb meegemaakt was die keer dat m’n amandelen geknipt moesten worden, ik herinner me de zachte smaak van ijs en het je klein voelen in een groot bed. Ook de herinnering aan m’n vader in z’n ziekenhuisbed komt naar boven, hij was toen een schim van wat hij ooit geweest was. Ik weet nog goed dat een verpleger hem probeerde over te halen om zich te laten scheren, terwijl elke aanraking pijn deed en de dood al in zijn ogen stond. ‘Want dan zien we er veel beter uit’, grijnslachte de jongen. M’n vader sputterde tegen en ik viel hem onmiddellijk bij. Die dag werd er niet geschoren.

Maar ik dwaal af. Eenmaal in de wachtkamer aangekomen zat een aantal mensen tamelijk suf voor zich uit te staren, allengs bleek dat zelfs om kwart over elf afspraken al uitliepen. Ik vroeg me hardop af hoelang degenen dan wel niet moesten wachten die bijvoorbeeld pas eind van de middag een afspraak hadden. De gelaten gezichten en witte ziekenhuisgangen beklemden me, even moest ik de neiging bedwingen om op te staan en nooit meer terug te komen, in plaats daarvan zei ik tegen het baliemeisje ‘ik ga even theedrinken’. Een half uur later was ik aan de beurt, het gesprek en onderzoek verliepen vlot, toen ik alweer buiten stond bedacht ik wat ik allemaal nog had willen vragen, maar ze was in ieder geval wel vriendelijk, dat scheelt.
Marjelle

My Home Ghost Husky Rescue

23 Reacties op “Witte jassen…

  1. Ja, dat is vervelend: wij – als patiënt – moeten op tijd komen, maar vervolgens zit je maar al te vaak rustig (nou ja) een uur te wachten.
    Zo gaat het wel erg vaak…

    • Nu zijn er uiteraard veel ergere dingen, maar vooral de vanzelfsprekendheid waar het vaak mee gaat, verbaast me weleens. Nou zie ik specialisten ook niet als ‘goden’, dus dat scheelt… 😉

  2. vooral in je bijzinnen vertel je iets

  3. Ik word al ziek als ik er aan denk, aan wachtkamers in ziekenhuizen

  4. Dat van die witte jassen heb ik nooit gesnapt, witte jassen associeer je onbewust meestal met dat er iets serieus mis is met jou of degene die je begeleid of bezoekt. Dat zou eigenlijk vrolijker moeten, jassen in allerlei vrolijke kleurtjes en/of printjes en een gekke muts op de hoofden, rare schoenen eronder en je gaat iets meer ontspannen naar het ziekenhuis of tandarts, etc. 😉
    Overigens geef ik me altijd over aan de waan van de dag mocht ik in een ziekenhuis moeten zijn, het heeft totaal geen zin om je te ergeren. Ik heb wel eens een poosje bij de huisarts gezeten toen de assistente op een gegeven moment kwam melden dat de dokter voor een spoedje weg was.
    Kun je onverrichter zake weer huiswaarts maar wel begrijpelijk want je zal het zelf maar zijn die een spoedje nodig hebt. Overigens hoop ik dat alles ergens toe leidt en dat men kan vinden wat er mis is met je en ook een oplossing zodat je je weer gauw beter gaat voelen.

    Fijne paasdagen!

    • Hier kom ik later nog even op terug! 🙂

      • Het werd iets later nog, maar hier ben ik dan.
        Vandaar die rozejasfoto erbij als een soort van tegenwicht. 🙂
        Ik heb idd ook geleerd om me steeds meer over te geven aan hier en nu, en met ergeren schiet je niets op. Dat deed ik overigens niet in dit geval, ik observeer (zoals zo vaak) en stel regelmatig al dan niet hardop kritische vragen. 😉
        Dat er iets mis is met m’n schildklier (TSH te hoog) is duidelijk, alleen de combinatie met normale T4-waarden maakt het wat lastiger, vandaar dat het derde bloedonderzoek (m.n. qua antistollingswaarden (of hoe dat precies moge heten)) meer uitsluitsel zou moeten geven. In verband met de schildklier is er geen wondermiddel waarmee je je snel weer beter voelt, het is een zaak van langere adem heb ik begrepen. Bovendien ben ik dus inmiddels bezig met behulp van homeopaat/fytoloog o.a. ook m’n weerstand omhoog te krijgen. Fijn weekend!

  5. Het eerste gesprek was in elk geval positief. Dat is een goed begin. Je afkeer van ziekenhuizen deel ik volledig. Ik hoop voor je dat je er snel niet meer hoeft te zijn.

  6. Je laat hier ook heel mooi zien hoe in wachtkamers iedereen in zijn eigen hoofd bezig is, niet alleen met de reden van aanwezigheid daar maar vooral met herinneringen aan andere wachtkamers, ziekenhuizen, geliefden etc. Ik denk dat zich nergens zoveel afspeelt als in die schijnbaar statische wachtkamers 🙂

    een fijne dag!

  7. De sfeer in een ziekenhuis is niet bevordelijk om je goed te voelen….En juist sfeer is zo belangrijk. Ach ja Marjelle : het leven is een feest maar je moet wel zelf de slingers ophangen…..

    En dan zo gevoelloze verpleger die in de jacht van het leven de verkeerde dingen zegt….

    Ik kan mijn huis in Hilversum ook niet vergeten….

    Maar elk huis is op z’n tijd een spookhuis….

    Engeltjes gevraagd!

    Liefs!

    • Klopt, sfeer is essentieel, maar als ik iets geleerd heb de afgelopen jaren (en dat heb ik ;)) is het dat je af en toe even je verstand op nul moet zetten in je eigen belang.
      Wrs bedoelde die verpleger het niet eens zo slecht, maar beschikte (op dat moment) over erg weinig empathie.
      In mijn geval heeft het niet met niet kunnen vergeten te maken, hoe leuk dat huis ook was, dat was toen, ik hecht me niet aan dingen wel aan mensen, maar als je er voor het eerst in tijden weer eens langsfietst dan komt zo’n herinnering boven.
      Doel je op het nummer ‘My Home Ghost’? 😉
      Ik heb wel een paar engeltjes bij me, soms zit er eentje op m’n stuur en geeft een klein rukje eraan waardoor ik net niet onder een auto terechtkom… 🙂

  8. ik typ hier een beetje ongelukkig op een laptopje met een krap toetsenbord:)

  9. Ik ben allergisch voor witte jassen. Maar ja, daar hebben ze ook al geen oplossing voor kunnen geven.

    • Ik dus ook wel enigszins, Aad. Al tover ik altijd wel m’n liefste glimlach tevoorschijn (maar ja, zo ben ik ;)), alleen verstart-ie soms bij een bepaalde opmerking, handeling of onnodige botheid.

  10. ik hoop dat het niet iets ernstigs is waarvoor je bij een endocrinoloog moest zijn,
    alleen al die moeilijk uitspreekbare specialismen geeft al meteen een benauwend gevoel

    en voor de rest heb ik met veel genoegen ook de reactie van Annet gelezen, wat ze zegt over zelf de slingers ophangen is zo waar

    • Zie tags en een paar vorige blogs. 😉 Wat betreft ernstig, ach, alles is relatief, maar liever mankeer ik niets natuurlijk. Voorlopig ga ik i.i.g. niet aan de schildklierhormonen.
      Klopt, alleen begrijp ik eerlijk gezegd niet in welk verband het werd gezegd (vaak lezen mensen dingen in de tekst van anderen die er niet staan en ook niet bedoeld worden), want daar ging het hier niet om.

  11. @Marjelle
    Geeft niets meid, belangrijker is dat je je weer een beetje beter gaat voelen en dat begint er op te lijken 😉
    De link strand en ziekenhuis had ik niet gelegd een kleurige boel voelde ik onbewust wel aan 🙂
    Oeps niet te technisch worden want daar snap ik niets van, duidelijk is dat er iets mis is en dat je een eigen koers vaart en dat doe je denk ik wel goed zolang je maar geen ingestraald water gaat drinken 🙂

    Nogmaals fijne paas gewenst!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.