Tagarchief: schildklier

Immuniteit?

Met de trein naar Amsterdam-Zuid. Als ik het station uitloop word ik vrijwel meteen omringd door hoge gebouwen. Volgens de krabbels op m’n papiertje moet ik vanaf ABN AMRO in zuidelijke richting naar het Gelderland-plein lopen. Het is donker miezerig weer, de kantoorreuzen kijken sikkeneurig op me neer. Ik heb geen idee wat zuidwaarts is en besluit gewoon maar weer de weg te vragen. Na een stuk of zes uiterst behulpzame voorbijgangers, waaronder eentje met TomTom, kom ik ten slotte net op tijd op mijn bestemming aan. Mooie ontvangsthal, ik zoef met de lift naar boven waar Ralph Moorman al op me staat te wachten. Sympathiek gezicht, ik herken hem meteen van de foto op de achterflap van zijn boek ‘Het hormoonbalansdieet’. In verband met de problemen met m’n schildklier die de laatste maanden onder invloed van stress nog groter zijn geworden heeft m’n triggerpoint-therapeut hem getipt.

De afgelopen periode word ik geplaagd door wortelontstekingen, infecties, spierpijn en stemproblemen, daarnaast loop ik rond met een ondertemperatuur van 35,5-36,00 °C en soms ijshanden. In plaats van meteen hormonen te gaan slikken zoals m’n huisarts heeft voorgesteld wil ik eerst meer weten over wat er precies aan de hand is en over mogelijke alternatieven om m’n schildklier weer op het rechte pad te krijgen. Bij een beker thee doe ik m’n verhaal, beantwoord de uitgebreide vragenlijst en luister naar zijn ideeën erover. Essentieel is volgens hem om niet alleen op TSH en T4 te prikken, maar ook de T3- en anti-TPO-waarden te laten meten, zodat duidelijk wordt of ik de auto-imuunvorm van de ziekte van Hashimoto onder de leden heb of dat er andere oorzaken voor mijn schildklierproblemen zijn. Sowieso staat een goede en uitgebalanceerde voeding aan de basis van alles, daarover zijn we het eens.

Het is een prettig gesprek wat me tegelijk ook een stimulans geeft om een aantal dingen aan te pakken. Eerst ga ik zijn boek lezen, daarna opnieuw bloed laten prikken en een begin maken met in-balans-eten en nieuwe recepten uitpro-beren. Vandaag heb ik al even kennisgemaakt met zeekraal, wat wel heel zoutig is. Ik denk dat ik het meeste moeite zal hebben met het voorlopige afscheid van een aantal favoriete voedingsmiddelen zoals romige Goudse kaas, knapperige pistoletjes, Fanta Light, melkchocola en koekjes. Al is er voor die laatste drie misschien nog wel een onbespoten variant. Zo min mogelijk stress is een andere basisvoorwaarde, maar dat heb ik zelf niet in de hand met burenoverlast en een verhuizing die op het laatste nippertje niet doorging door de fout van Havenste-der. De enige manier om uit die stresscirkel te komen is als de woningbouw zich aan z’n belofte houdt en mij alsnog een gelijkwaardige woning aanbiedt, dus niet vier hoog zonder lift terwijl dat door gezondheidsproblemen niet kan.
Marjelle

Op survival in de supermarkt

Geen kleine kinderen wel gebroken nachten, met een buurman die om zes uur opstaat, de rest van de familie die om zeven uur volgt en bovenburen die om acht uur beginnen kun je je lol op. De ene keer gaat dat met meer geschreeuw, gestamp en gesmijt gepaard dan de andere. Echt rustig is het nooit en wennen doet het na bijna vier jaar nog steeds niet. Als vanochtend opeens ook een aantal doffe dreunen klinken boven m’n hoofd dat zich onder het dekbed verstopt heeft – geen idee wat de buurman nu weer aan het uitspoken is – is voor mij de maat vol. Geïrriteerd spring ik op na vijf uur slaap en beantwoord het gebonk met een paar ferme klappen op de deurpost. ‘Shut up’, roep ik er tamelijk moedeloos achteraan. De adrenaline suist door m’n lichaam en van slapen komt niets meer terecht. Over een paar uur al heb ik een afspraak met m’n triggerpointtherapeut in Scheveningen Haven.

Klik op de foto voor groter formaat

Even voor tweeën
loop ik de ruime behandelkamer binnen waar C. op me staat te wachten, hij is niet alleen open-minded en slim maar heeft ook hetzelfde gevoel voor humor als ik. In het kort vertel ik hem hoe de zaken ervoor staan, over het gevecht met de woningbouw en de twee woningaanbiedingen die zeker niet gelijkwaardig zijn aan het pand op de Noordsingel, m’n rug waar ik de afgelopen weken weer meer doorheen zit, de gehechte wond die niet goed geneest na de ingreep van de kaakchirurg; alle stress van de laatste maanden blijft niet zonder gevolgen. ‘Die Ralph Moorman was een goede tip van je’, complimenteer ik hem. ‘Ik heb op ‘m gegoogeld, een van zijn medewerkers gesproken en overweeg zijn boek De hormoonfactor te kopen en een afspraak met hem te maken.’ Hij loopt meteen naar de kast en overhandigt mij een exemplaar. ‘Ik heb het ook, je mag het lenen’, zegt hij.

Een uur later geniet ik van een ovenwarme ciabatta kaas bij De Zoute Zoen met uitzicht op de haven, ondertussen blader ik door het boek. De duidelijke taal en dito opzet spreken me aan, daarnaast bevat het voorbeelden, een aantal tests en recepten. ‘Eet zoals de natuur het bedoeld heeft’, is zijn belangrijkste vuistregel. Na drie koppen thee, inmiddels weet ik dat ik beter rooibosthee kan drinken in plaats van de gewone die theïne bevat, ben ik al pagina 100 genaderd en begin steeds meer vertrouwen te krijgen in zijn aanpak. Ik besluit morgen te bellen voor een afspraak en alvast te beginnen met basale dingen als meer water, andere thee dan Ceylonvarianten, ademhalingsoefeningen, meer groente en minder kaas, iets wat ik erg lastig vind maar al eens eerder heb volgehouden. De kans dat Ralph me kan helpen mijn te trage schildklier weer actief te krijgen zie ik positief in. Tot nu heb ik geweigerd om schildklierhormonen te slikken en ik hoop dat met deze aanpak dat ook in de toekomst niet hoeft.
Marjelle

Vertraagde schildklier; oorzaken en oplossingen Ralph Moorman 09-10-2012

Witte jassen…

Afgelopen maandag had ik m’n eerste afspraak met de endocrinoloog, in dit geval een -loge. Ik fietste langs onze oude flat, het leukste huis waar ik ooit heb gewoond. Het had ‘iets’ en heeft zelfs bijna een rol gespeeld in een Nederlandse film. ‘Dag huis!’ zwaaide ik en trapte door naar de ziekenhuisingang waar een ambulance en dito mannen voor de deur stonden te wachten op hun volgende slachtoffer. Ondertussen liepen mensen met donkere zonnebrillen en dikke verbanden in en uit. Ik haalde even diep adem en stapte vervolgens de drempel over. Zo’n wittejassenomgeving is niets voor mij, ik heb een hekel aan de steriele sfeer die er hangt, aan het gevoel van compleet overgeleverd te zijn aan wildvreemden in het besef van de nietigheid en breekbaarheid van je bestaan.

De enige operatie die ik heb meegemaakt was die keer dat m’n amandelen geknipt moesten worden, ik herinner me de zachte smaak van ijs en het je klein voelen in een groot bed. Ook de herinnering aan m’n vader in z’n ziekenhuisbed komt naar boven, hij was toen een schim van wat hij ooit geweest was. Ik weet nog goed dat een verpleger hem probeerde over te halen om zich te laten scheren, terwijl elke aanraking pijn deed en de dood al in zijn ogen stond. ‘Want dan zien we er veel beter uit’, grijnslachte de jongen. M’n vader sputterde tegen en ik viel hem onmiddellijk bij. Die dag werd er niet geschoren.

Maar ik dwaal af. Eenmaal in de wachtkamer aangekomen zat een aantal mensen tamelijk suf voor zich uit te staren, allengs bleek dat zelfs om kwart over elf afspraken al uitliepen. Ik vroeg me hardop af hoelang degenen dan wel niet moesten wachten die bijvoorbeeld pas eind van de middag een afspraak hadden. De gelaten gezichten en witte ziekenhuisgangen beklemden me, even moest ik de neiging bedwingen om op te staan en nooit meer terug te komen, in plaats daarvan zei ik tegen het baliemeisje ‘ik ga even theedrinken’. Een half uur later was ik aan de beurt, het gesprek en onderzoek verliepen vlot, toen ik alweer buiten stond bedacht ik wat ik allemaal nog had willen vragen, maar ze was in ieder geval wel vriendelijk, dat scheelt.
Marjelle

My Home Ghost Husky Rescue

‘Jij hebt écht je huiswerk gedaan!’

In de wachtkamer zitten drie mensen zwijgend voor zich uit te staren, ik strooi groeten rond en schuif aan op de bank. Opnieuw bestudeer ik het A4’tje met bloeduitslagen en maak nog een paar aantekeningen. Na ruim twintig minuten wachten ben ik aan de beurt. Ik schud de uitgestoken hand, vriendelijke man, blauwe ogen, maar m’n vertrouwen in hem heeft een deuk gekregen door een aantal dingen. ‘Hoe gaat het?’, informeert hij. ‘Niet goed’, antwoord ik, ‘helemaal niet goed’. Ditmaal glimlach ik er niet ietwat verontschuldigend bij zoals ik anders wel vaker doe. Ik vertel hem over de afgelopen periode, de vermoeidheid die toesloeg, extra vatbaar zijn voor infecties, nekpijn en stem- en slikproblemen. Juist die dag heeft m’n stem er helemaal geen zin in, hij is een schim van wat-ie was, hees doe ik m’n verhaal.

TSH- en T4-waarden vliegen over tafel, ik vraag om welke vorm van hypothyreoïdie het gaat: primaire, secundaire of tertiaire en of het zin heeft extra jodium te slikken in de vorm van kelptabletten bijvoorbeeld. We praten over de schildklierwerking en -problemen, ik vul af en toe aan. ‘Je weet er meer van dan ik’, zegt hij lachend, ‘jij hebt écht  je huiswerk gedaan!’ ‘Als ik iets doe, dan wil ik het altijd goed doen’, grinnik ik. Wanneer hij even later niet meteen op het woord voor hormoonspecialist kan komen, fluister ik ‘endocrinoloog’. Weer moet hij lachen, schuift z’n receptenboekje naar me toe, ‘ga je gang, wil jij het schrijven?’ Vervolgens raadt hij een specialist aan in het Sint Franciscus Gasthuis, aangezien degene in het Havenziekenhuis wat voor mij veel dichterbij is nogal pinnig is.

‘Dan ga ik liever naar die eerste’, zeg ik. ‘Die andere is te schools, ouderwets en strikt voor jou’, beaamt hij. We glimlachen. Op dat moment besef ik dat ik hem misschien toch het beste als huisarts kan houden, hij geeft me in ieder geval de ruimte en dat is ook veel waard. Tot slot beklopt en beluistert hij m’n longen nog even, hoort iets wat hem niet bevalt en stelt voor om volgende week een longfunctietest te doen. ‘Ik ben een wrak!’ zeg ik met veel zelfspot, ‘gelukkig ben ik m’n gevoel voor humor nog niet kwijt, als ik dat niet meer heb dan houdt het echt op’. Eenmaal buiten stap ik op de fiets, rij naar de bieb toe waar ik midden in een Loesje-tentoonstelling beland, loop door naar café dikT., bijt even later in een baguette met kaas terwijl ik het cholesterolvoedingsadvies doorneem en besluit voorlopig roomboter en 48+-kaas van m’n boodschappenlijstje te schrappen en een vleugje Jozozout eraan toe te voegen.
Marjelle

Bring it on Nick Cave

Wat een klier!

Vanmiddag moet ik voor een tweede scan naar Delft, ik ben benieuwd wat er deze keer uitkomt, m’n nek en schouders laten steeds vaker merken dat ze niet zo gediend zijn van de behandelingen. Het kan soms raar lopen, het ene moment race je nog door Rotterdam en probeer je op alle fronten een nieuw leven op te bouwen na verhuizing, verlies van relatie, werk en liefste vriend ooit. Als daar na een tijd een beetje ’n stijgende lijn in lijkt te zitten, val je doodleuk een paar keer van je fiets, pats-boem midden op straat. Voordat je het weet kom je vervolgens weer in een spiraal terecht waarbij je onder andere je arm niet meer goed kunt bewegen en er op de foto niets te zien is. Vervolgens word je maandenlang van het kastje naar de muur gestuurd door fysiotherapeut, osteopaat en ten slotte beland je bij de chiropractor.

‘Terwijl het met je arm beter gaat beginnen andere onderdelen te protesteren, ondertussen hoop je wel dat alle rekeningen vergoed worden, want inmiddels ben je zestien behandelingen verder ad 50,00 euro per keer. Je probeert je daar niet druk over te maken, want je portie stress krijg je door een aantal andere factoren al genoeg binnen en je worstelt vrolijk door als daarbovenop de vermoeidheid toeslaat, je stemproblemen verergeren en last but not least je longen bij het minste of geringste tegensputteren. Soms heb je het zo koud ondanks 21 graden, warme trui en vest dat je zin hebt om onder een dekbed weg te kruipen op de bank’. De afgelopen maanden probeert m’n lichaam dus uit alle macht duidelijk te maken dat het niet goed gaat, ben ik soms te moe om daar aandacht aan te schenken, de huisarts te ongeïnteresseerd, de mensen om me heen vooral met zichzelf bezig op een enkeling na.

Na een aantal bloedonderzoeken blijkt dat m’n schildklier steeds slechter functioneert, een groot deel van m’n klachten hangt daarmee samen, van zware vermoeidheid tot slikproblemen aan toe. De geijkte doktersremedie is zwaaien met een potje schildklierhormoon. Je moet het alleen je levenlang slikken en in bepaalde gevallen helpt het niet of weinig, maar dat vertellen ze er niet bij. Ik wil geen levothyroxine, ik wil op een natuurlijke manier m’n schildklier weer in balans krijgen. Na een aantal uur googlen begint het me te duizelen, wat is de beste aanpak, wie de beste therapeut… De een zweert bij acupunctuur, de ander zegt kelp en de volgende weer wat anders. Ik wil iemand met verstand, liefst van zaken, die echt wil dat ik beter word. ‘Je bent toe aan een verwenvakantie’, zei R. laatst, ik knikte. Maar ik zie ertegen op om dat zelf te regelen en ook daadwerkelijk te gaan, dacht ik erachteraan.
Marjelle

To be by your side Nick Cave

Foto’s Witold Riedel

Schildklierinfo: serieuze tips zijn meer dan welkom!

Wet van Murphy?

Na een bezoek aan de huisarts fiets ik met een shot B12 in m’n lijf door druilerig Rotterdam. M’n bloeddruk was deze keer niet extreem hoog gelukkig, al blies de assistente de band zo hard op dat ik ‘m bijna voelde stijgen en de neiging moest bedwingen om het ding van m’n arm te rukken. Er zat iets klem bleek later. Vrijdag moet ik weer bloed prikken en daarna zien we verder. Misschien dat ik diezelfde dag m’n volgende blogger in beeld breng op de Goudse markt. Op korte termijn moet ik ook een goede huisarts op de kop zien te tikken, maar waar haal je zo snel een integere, niet aan kokervisie lijdende arts vandaan? Iemand die als reactie op mogelijke nadelen van schildklierhormonen slikken alleen lachend weet te zeggen, ‘het zijn maar kleine pilletjes, hoor’, kan en wil ik niet serieus nemen.

Het begint steeds harder te regenen. De Grote Markt is uitgestorven en ik rij de Hoogstraat in, waarbij ik uiterst voorzichtig om duiven en passanten heen cirkel. Opeens doemt er een agent voor me op, hij kijkt streng. Ik spring meteen van m’n Gazelle, glimlach vriendelijk en maak aanstalten om door te lopen. Maar daar komt plots politieman nummer twee op de proppen, ‘u krijgt een bekeuring’, zegt hij op een toon die geen tegenspraak duldt. ‘Huh!’ Stomverbaasd staar ik hem aan. ‘Omdat ik op de stoep fiets? Ik wist niet dat je daar een boete voor kreeg. Hoeveel gaat dat kosten dan?’, vraag ik enigszins uit het veld geslagen. ‘Veertig euro’, zegt de man resoluut. ‘Veertig euro?’, papegaai ik. ‘Wat veel!’

Nadat ik hem m’n legitimatiebewijs heb gegeven, vraagt hij of ik het ermee eens ben. Ik leg uit dat ik het een veel te hoog bedrag vind en dat ik altijd voorzichtig doe, ook op het trottoir. ‘Maar dat beweert iedereen natuurlijk, alleen bij mij is het echt zo’, zeg ik met een brede grijns. De man blijkt best aardig, hij doet ook maar gewoon z’n werk in de regen, bedenk ik. Het wordt toch nog een ontspannen gesprek, bonnen schrijven, effecten van boetes, niet-betalen en marechaussee, als hij mij laat gaan moet hij de volgende ook laten gaan, het komt allemaal aan bod. Vriendelijk nemen we ten slotte afscheid, ik veertig euro armer. Aangezien het toch al zo’n dure dag is en ik ook iets leuks wil, besluit ik een troostbroodje te gaan eten bij Floor.

Onderweg word ik overvallen door een stortbui en druipnat stap ik vervolgens over de drempel. Mensen kijken me meewarig aan, ik zie eruit als een verzopen kat met die natte slierten in m’n gezicht, uitgelopen mascara en broekspijpen die aan m’n benen kleven. Als dan even later de beloofde droge theedoek niet arriveert, het stokbroodje kennelijk geen puf had om op tijd uit de oven te komen en keihard is geworden, pak ik m’n pen en begin te schrijven waarbij ik per ongeluk vlekken in de tekst en op m’n mouw maak, het papier besmoezel zoals Poeh ook doet. Ik neem me voor om als ik eenmaal thuis ben voor de tweede keer onder de warme douchestraal te duiken, de rest van de dag binnen te blijven en zeker niet op een ladder te gaan staan.
Marjelle

Roses in June Wende Snijders

Foto Witold Riedel

Wet van Murphy of Wet van bedrog?