Tagarchief: Husky Rescue

Scary monsters?


Powerskip

They are coming Husky Rescue

‘Alsof je in een glas melk rondloopt’

Steeds vaker droom ik van een ander huis, een plek waar het rustig is, waar je je terug kunt trekken zonder bonkende bovenburen en heel af en toe breidt die droom zich uit naar een andere stad, Haarlem bijvoorbeeld of een adresje vlak bij zee. Waar ik beslist niet zou willen wonen is Norilsk, een stad in Siberië waar ijzige temperaturen van soms wel -50 graden voorkomen of op het onherbergzame Antarctica, al is de lucht er erg puur, niet te vergelijken met de fijnstofwolk die boven Rotterdam hangt en m’n longen irriteert. Geboeid kijk ik naar de betoverende beelden uit de documentaire Frozen Planet, naar de mensen die op de toendra leven zoals de Dolganen, naar de witbestoven koppen van rendieren die met hun hoeven onder de sneeuw schrapen naarstig op zoek naar plantjes, naar de zeehonden en robben zonder wie de families niet zouden kunnen overleven. Opeens zie ik een aantal pezige mannen in een boot door het magische landschap varen, ze krijgen een walrus in het vizier.


Zo’n dier van bijna twee ton
levert alleen al genoeg vlees om een gezin wekenlang van voedsel te voorzien. Over de houdbaarheid ervan hoeven ze zich geen zorgen te maken, het is buiten één grote diepvrieskist. De huid wordt onder andere gebruikt om jassen van te maken, bij de kinderexemplaren worden de mouwsgaten dichtgestikt anders vriezen hun handjes eraf. Een andere manier om aan voedsel te komen is het roven van de eitjes van zeekoeten, een hachelijke onderneming, met alleen een oud nylon touw om z’n middel gaat de lichtste man over de klif naar beneden, zijn lot ligt letterlijk in de handen van zijn maten. Eén foutje kan fataal zijn. Na een aantal verrassend zomerse opnamen komt ook de Arctische winter in Groenland aan de beurt, prachtig die samenwerking tussen patrouilleteam en husky’s, maar het zijn toch vooral de spectaculaire beelden van het noorderlicht, de grootste lichtshow op aarde, die blijven hangen.
Marjelle

Titel: quote Tony van Autenboer in ‘Zuidpoolexpedities’

My world Husky Rescue

Dodensprong?

We shall burn bright Husky Rescue

Op ramkoers…

‘Zulk zwoel zonnig zacht zalig paasweer zien we zelden’ kopte de Volkskrant vrijdag, diezelfde dag hing ik over de reling, m’n camera bungelend om m’n nek. Ik zag Rotterdam steeds kleiner worden en ten slotte helemaal vervagen. Met de Waterbus, de leukste verbinding tussen Rotterdam en Dordrecht, meer je een uur later aan op de Merwekade. Er stond een harde wind en ik moest me af en toe met beide handen vastgrijpen om niet van het fietsendek afgeblazen te worden. Van fotograferen kwam deze keer dan ook niet veel terecht. Opeens kreeg ik een leuk scheepje in m’n vizier voorafgegaan door drie bijna identieke sloepjes. Terwijl ik een paar plaatjes schoot, gebeurde er plotseling van alles tegelijk. De tegemoetkomende rijnaak ramde de kleintjes, die alle kanten opvlogen.

De man naast me begon te roepen en te zwaaien ‘sukkels, kijk toch uit! Wat zijn jullie aan het dóen!!’ De boot koerste vervolgens af op het moederscheepje waar inmiddels iedereen in rep en roer was en schampte het in ’t voorbijgaan. Heel onwerkelijk als je plotseling zulke beelden voor je camera krijgt, het is net als in een film met jou als toeschouwer. Links van me dobberde een nu eenzaam sloepje, het scheepje zelf was inmiddels naar de kant gevaren. Verder leek er gelukkig niet veel aan de hand en de Waterbus vervolgde onverstoorbaar z’n weg. In plaats van bij het Veerhuis wat te gaan drinken was er het plan om door te fietsen naar Villa Augustus met z’n tuin, kassen en leuke terras. Mooi idyllisch plekje, alleen heb ik zelden zo’n chaotische en ongeïnspireerde bediening meegemaakt, voor de personeelschef in kwestie heb ik nog wel een paar tips.
Marjelle

Blueberry Tree Husky Rescue

[slideshow]

Witte jassen…

Afgelopen maandag had ik m’n eerste afspraak met de endocrinoloog, in dit geval een -loge. Ik fietste langs onze oude flat, het leukste huis waar ik ooit heb gewoond. Het had ‘iets’ en heeft zelfs bijna een rol gespeeld in een Nederlandse film. ‘Dag huis!’ zwaaide ik en trapte door naar de ziekenhuisingang waar een ambulance en dito mannen voor de deur stonden te wachten op hun volgende slachtoffer. Ondertussen liepen mensen met donkere zonnebrillen en dikke verbanden in en uit. Ik haalde even diep adem en stapte vervolgens de drempel over. Zo’n wittejassenomgeving is niets voor mij, ik heb een hekel aan de steriele sfeer die er hangt, aan het gevoel van compleet overgeleverd te zijn aan wildvreemden in het besef van de nietigheid en breekbaarheid van je bestaan.

De enige operatie die ik heb meegemaakt was die keer dat m’n amandelen geknipt moesten worden, ik herinner me de zachte smaak van ijs en het je klein voelen in een groot bed. Ook de herinnering aan m’n vader in z’n ziekenhuisbed komt naar boven, hij was toen een schim van wat hij ooit geweest was. Ik weet nog goed dat een verpleger hem probeerde over te halen om zich te laten scheren, terwijl elke aanraking pijn deed en de dood al in zijn ogen stond. ‘Want dan zien we er veel beter uit’, grijnslachte de jongen. M’n vader sputterde tegen en ik viel hem onmiddellijk bij. Die dag werd er niet geschoren.

Maar ik dwaal af. Eenmaal in de wachtkamer aangekomen zat een aantal mensen tamelijk suf voor zich uit te staren, allengs bleek dat zelfs om kwart over elf afspraken al uitliepen. Ik vroeg me hardop af hoelang degenen dan wel niet moesten wachten die bijvoorbeeld pas eind van de middag een afspraak hadden. De gelaten gezichten en witte ziekenhuisgangen beklemden me, even moest ik de neiging bedwingen om op te staan en nooit meer terug te komen, in plaats daarvan zei ik tegen het baliemeisje ‘ik ga even theedrinken’. Een half uur later was ik aan de beurt, het gesprek en onderzoek verliepen vlot, toen ik alweer buiten stond bedacht ik wat ik allemaal nog had willen vragen, maar ze was in ieder geval wel vriendelijk, dat scheelt.
Marjelle

My Home Ghost Husky Rescue

Lentemeisjes!

Sweet Little Kitten Husky Rescue