Afgelopen maandag had ik m’n eerste afspraak met de endocrinoloog, in dit geval een -loge. Ik fietste langs onze oude flat, het leukste huis waar ik ooit heb gewoond. Het had ‘iets’ en heeft zelfs bijna een rol gespeeld in een Nederlandse film. ‘Dag huis!’ zwaaide ik en trapte door naar de ziekenhuisingang waar een ambulance en dito mannen voor de deur stonden te wachten op hun volgende slachtoffer. Ondertussen liepen mensen met donkere zonnebrillen en dikke verbanden in en uit. Ik haalde even diep adem en stapte vervolgens de drempel over. Zo’n wittejassenomgeving is niets voor mij, ik heb een hekel aan de steriele sfeer die er hangt, aan het gevoel van compleet overgeleverd te zijn aan wildvreemden in het besef van de nietigheid en breekbaarheid van je bestaan.
De enige operatie die ik heb meegemaakt was die keer dat m’n amandelen geknipt moesten worden, ik herinner me de zachte smaak van ijs en het je klein voelen in een groot bed. Ook de herinnering aan m’n vader in z’n ziekenhuisbed komt naar boven, hij was toen een schim van wat hij ooit geweest was. Ik weet nog goed dat een verpleger hem probeerde over te halen om zich te laten scheren, terwijl elke aanraking pijn deed en de dood al in zijn ogen stond. ‘Want dan zien we er veel beter uit’, grijnslachte de jongen. M’n vader sputterde tegen en ik viel hem onmiddellijk bij. Die dag werd er niet geschoren.
Maar ik dwaal af. Eenmaal in de wachtkamer aangekomen zat een aantal mensen tamelijk suf voor zich uit te staren, allengs bleek dat zelfs om kwart over elf afspraken al uitliepen. Ik vroeg me hardop af hoelang degenen dan wel niet moesten wachten die bijvoorbeeld pas eind van de middag een afspraak hadden. De gelaten gezichten en witte ziekenhuisgangen beklemden me, even moest ik de neiging bedwingen om op te staan en nooit meer terug te komen, in plaats daarvan zei ik tegen het baliemeisje ‘ik ga even theedrinken’. Een half uur later was ik aan de beurt, het gesprek en onderzoek verliepen vlot, toen ik alweer buiten stond bedacht ik wat ik allemaal nog had willen vragen, maar ze was in ieder geval wel vriendelijk, dat scheelt.
Marjelle
My Home Ghost Husky Rescue