De lucht is zomers blauw en steekt af tegen m’n rode shirt. Als ik nog lang in de zon blijf zitten wordt m’n gezicht dezelfde kleur. Ik leg even m’n pen neer en kijk over het groengrijze water naar de oude zeilschepen en strakke lijnen van de Willemsbrug. Dit is een uniek plekje Rotterdam.
Echt rustig is het hier niet, er wordt gewerkt en niet zo’n beetje. Het geluid van heien klinkt in m’n oor. Het contrast tussen het idyllische plaatje en het gestamp van heipalen is groot, toch is dat ook of júíst Rotterdam.
Ik denk aan allerlei dingen zonder kop of staart. Aan m’n ex-liefste vriend, Franse Willy, de les van vanavond, vorige week toen ik weer met griep in bed lag, een vriendin ver weg die ik gisteren voor het eerst in tijden gesproken heb, de beladen vraag die ik nog aan E. moet stellen, m’n broer die al maanden van de aardbodem verdwenen is, het glas witte wijn dat ik straks ga drinken, de toekomst die het verleden is volgens een bepaalde indianenstam*, de foto’s die ik nog ga maken, een zielsverwant die ik zo godsgruwelijk mis, m’n leven nu, de mensen die in m’n hart zitten en die ik heb verloren onderweg en vraag me af wanneer ik ooit weer iemand tegenkom die mij woordenloos begrijpt.
Ik voel de zon op m’n gezicht en neem nog een slok witte wijn waarin het ijs allang gesmolten is.
Marjelle
*’De mensen van dat volk zien het verleden voor zich liggen en voelen de toekomst in hun rug. Hun gezichten zijn naar de geschiedenis gekeerd, wat nog komen zal komt als een onvoorziene overval.’
Uit: Contrapunt Anna Enquist
Korte maar heldere overpeinzing als welkomstopening en zo wordt R’dam ook weer wat leuker.
Dit is m’n derde blog uit de afgelopen blogloze periode, de eerste twee volgen nog, ik doe het in omgekeerde volgorde. 😉 Ja, ik ontdek steeds meer leuke plekken & parken in Rotterdam, wat me niet verbaast natuurlijk. 🙂
Ja, een mooie, bondige opening, Marjelle, helemaal in jouw stijl! 🙂
Dat het maar een fijne en inspirerende omgeving mag zijn, het nieuwe VKblog.
Ik zou het leuk vinden als we Beer ook weer eens terug zien, hij kon soms zomaar ineens van die wijze dingen zeggen… :))
Groet Bart
fijne omschrijving van Rotterdam
ik woonde aan de Rochussestraat
en in Schiebroek, gedachten aan
rabarberplanten in de tuin beneden
ons en bloeiende spinazie in Schiebroek
(zei mijn moeder) in ieder geval vloog
er lentepluis…….
Ik bewonder hoe je denkt ‘op papier’. Levensecht en heel herkenbaar.
*Bedankt, Bart, een leuk reactiebegin op het vernieuwde en versnelde VK-blog! 🙂
Hoop dat het jou ook tot veel natuurschoon zal inspireren. 😉
Beer zwaait enthousiast met een donzig pootje (tja, hij heeft geen andere ;)) naar je en voelt dit als een stimulans om z’n snuitje weer eens om het bloghoekje te steken. :))
*Ja, Rotterdam inspireert (alweer dat woord ;)), Annet, m’n nieuwe-oude stad bloeit op in de lente. 🙂 Je lentepluis doet me ook denken aan de titel van een van m’n volgende blogterugblikken.
Onze reacties hebben elkaar net gekruist, Ron. Bedankt voor je mooie reactie, levensecht en heel herkenbaar is ook wat ik wil. 🙂
De kop en staart of juist geen staart gedachten gaan sneller door je hoofd dan ze geschreven kunnen worden, tenminste dat is mijn ervaring. Om ze dan toch nog op papier te krijgen dat is de kunst. Jammer dat het geluid van het vallende blok op heipalen (maar dan wel zacht) niet ook uit je blog opklinkt, maar verder is het gelukt.
bloeinde andijvie zei ze (mijn moeder) nu denk ik
wilgenpluis……..
*Vaak gaan m’n gedachten ook sneller dan ik praat, Martin (en dat is al snel zoals je weet ;)). Grappig dat je dat zegt, ik zat laatst te denken dat het mooi zou zijn als je ook bepaalde geuren in je blog kon zetten, met geluiden is dat dan iets makkelijker. Volgende keer wie weet eens een videootje maken, eerst uitvinden hoe en op een gegeven moment zit je midden in een film. 😉
*Wilgenpluis, doet me aan ‘katjes’ denken, Annet. 😉
De " Oude haven " ….. zucht
Ik begrijp je *zucht*, Kuifje, het is een heel mooi stukje R’dam, zeker als de zon er ook nog eens op schijnt.
prachtig omschreven
Bedankt, Paco. 🙂
de katjes vlogen later naar binnen:))
@ Marjelle – Leuk verzonnen die indianenstam door Anna Enquist , hoewel het erg lijkt op de overbekende notie dat de mensheid met z’n rug naar de toekomst staat en dus nooit iets ziet aankomen.
*Gezellig, Annet. ;))
*Ik weet niet of dat verzonnen is door haar, Iris, nu word ik wel nieuwsgierig ook, ga zo even googlen. 😉 De mensheid staat idd af en toe met de rug naar de toekomst, dat klopt.