Tagarchief: alquin

Daar ga ik het niet over hebben

beerpcwoordenlove


Soms heb je zin
om een blog te schrijven, maar dan blijkt elk onderwerp wat in je opkomt ongeschikt. Dus nee, ik ga niet vertellen dat de verhuurder morgenochtend de sleutels van de oude flat komt ophalen en dat van wat erna gebeurt het een en ander afhangt. Ik zal het ook niet hebben over heimwee naar Rotterdam of dat wennen in m’n nieuwe stad Tilburg erg lastig is als je vlak na de verhuizing met griep in de lappenmand terechtkomt. Ook over geld- en werkperikelen zul je mij niet horen. In plaats daarvan een lijstje van cd’s die sinds gisteren m’n werkkast opvrolijken. Zomaar op gevoel uit de cd-kast geplukt. Er zitten heel mooie bij. Ik weet het, een tamelijk nutteloze exercitie, dat soort dingen doe je nu eenmaal eerder als je te ziek bent om te werken en niet ziek genoeg om weer naar bed te gaan.
Marjelle

  1. Alquin – Marks / Mountain Queen / Nobody Can Wait Forever / The Best Kept Secret
  2. Astrid Seriese – Condemned
  3. Björk – Post
  4. Fleetwood Mac – Rumours
  5. Frank Zappa – Sheik Yerbouti
  6. Ingrid Michaelson – Girls and Boys / Everybody
  7. J.J. Cale – Travel-Log
  8. Janis Joplin – Cry Baby
  9. Jeff Buckley – Grace
  10. Jethro Tull – Songs from the Wood / Thick as a Brick
  11. Johnny Cash – American IV
  12. Kate Bush – The Red Shoes
  13. Lou Reed – New York
  14. Mike Oldfield – Tubular Bells / Crises
  15. Peter Hammill – The Silent Corner and the Empty Stage
  16. Red Hot Chili Peppers – Blood Sugar Sex Magik
  17. Robert Wyatt – Dondestan
  18. Stevie Wonder – Talking Book
  19. Stone the Crows – Teenage Licks / Stone the Crows
  20. Talking Heads – Stop Making Sense
  21. The Doors – The Doors
  22. The Rolling Stones – Voodoo Lounge / Black and Blue
  23. Tom Waits – Blue Valentine
  24. VDGG – Godbluff / The Least We Can Do Is wave To Each Other / H To He Who Am The Only One
  25. Wishbone Ash – Pilgrimage / Argus
  26. Yes – Fragile

Foto Witold Riedel

Mountain queen

Bepakt en bezakt rijd ik naar het station, of je nu een weekend weggaat of een week, je hebt bijna evenveel spullen nodig. Behoedzaam balancerend op de fiets met twee tassen om m’n nek en een laptop achterop baan ik me een weg door het verkeer. Dit soort toeren haalde ik niet uit toen ik twee jaar geleden net vanuit klein-Weesp naar groot-Rotterdam was verhuisd. Ondertussen ben ik steeds overmoediger geworden en sprint ik door de stad. Aan het einde van de reis wacht m’n broer in Tilburg. De laatste keer dat we elkaar ontmoetten was het hartje winter en glibberden we ’s avonds naar een eetcafé. Inmiddels is het zomer, vandaag doet het weer er alles aan om dat ook waar te maken, een stralende zon verwelkomt me als ik de trein uitstap.




toen ik laatst aan de telefoon voorstelde om naar hilvarenbeek te gaan, reageerde hij met ‘o, die dierenshit’. even later bleek dat positief bedoeld, want hij wilde best weer een keer naar de beekse bergen toe. zaterdag om twee uur staat een slaperige broer op het station. hij komt net uit bed, vertelt hij, en tovert uit een van de vele zakken van zijn jas een banaan tevoorschijn. na kluisje huren, paalcontact en treintaxi komen we ten slotte bij het safaripark aan. het eerste wat me opvalt is hoe groots het is opgezet. je kunt er met de bus, boot of wandelend doorheen. ik kies voor boot, hij voor lopen, het compromis wordt wandelen en de boot terug. het is lekker om samen door het park te slenteren, naar de dieren te kijken die her en der loom liggen of aan een tak bungelen, foto’s te maken met de zon op je gezicht. de meeste hebben gelukkig de ruimte, ik hou niet van dieren en mensen in hokjes.

er hangt een gemoedelijke, ontspannen sfeer, van drukte is weinig te merken. op een gegeven moment zijn we zelfs de enigen in de wijde omtrek. ‘heerlijk rustig is het nu’, zeg ik tegen hem terwijl we naar de vreedzame coëxistentie van runderen, kamelen en onagers kijken. plotseling horen we een luid geloei opstijgen, even later komt er een jeep met voer aanrijden, hét sein voor de dieren om er eensgezind naar toe te draven. in een poging dat beeld zo natuurgetrouw mogelijk vast te leggen loop ik over verboden grasland steeds dichterbij. op dat moment verschijnt er uit het niets een ranger, blond met blauwe ogen. hij vertelt me vriendelijk dat ik daar niet mag komen en dat het park inmiddels gesloten is. m’n broer en ik kijken elkaar verbaasd aan, dan wordt duidelijk waarom. aangezien onze afspraak vorige week niet doorging zijn er inmiddels andere openingstijden. geen wonder dat het zo rustig was.

marjelle

I wish I could Alquin

‘Mooi roze is niet lelijk’

Na de zoveelste korte nacht was ik vanochtend te onrustig om nog langer te blijven liggen. ‘Vandaag moet ik een opvolger zien te vinden’, bedacht ik, al is het niet voor m’n ex, dat komt misschien later wel een keer.


De muziek staat erg hard, ik kan mezelf amper volgen op papier, het is nog jazz ook. Wel leuk vlak bij de open haard, alleen is het nogal donker hier. Bij het licht van een flakkerende kaars vermengd met een scheut grauw daglicht probeer ik uit m’n aantekeningen wijs te worden, zelfs voor mij is dat af en toe moeilijk met alle doorhalingen, pijlen en grillige correctietekens.


Rond vier uur ’s middags (how time flies when you’re having fun) heb ik half fietsend Rotterdam aan de telefoon gehad of tevoorschijn gegoogled. Allerlei benamingen vliegen me om de oren, van sportfiets, recreatieve fiets tot al dan niet hybride stadsfiets aan toe. Ik verzuip bijna in al dat bandengeweld. ‘Welke framehoogte?’ vraagt iemand, tja, als ik van tevoren had geweten dat hij gestolen zou worden, dan had ik ‘m wel even opgemeten. Volgens de aardige en zeer mobiele fietsenman ben ik waarschijnlijk toch een ’54’ met m’n 1.64 m. Hij biedt zelfs aan om twee modellen mee naar huis te nemen, omdat dat adres minder onbereikbaar voor me is dan zijn winkellocatie.
Van eten is er ondertussen niets meer gekomen, m’n maag protesteert dan ook heftig.





lekkerkerk, nieuwerkerk aan den ijssel, zevenhuizen, waarom staan alle geschikte fietsen in dat soort buitensteden… ‘ik wil ‘m hier, ik wil ‘m nu’, mantra ik, voorlopig heb ik m’n buik vol van wandelen, maar ook werkmij, halfords, en nog een stuk of tien andere hebben geen gebruikte exemplaren voorradig. zelfs fietspoint waar ik uiteindelijk m’n hoop op had gevestigd heeft alleen te groot, te klein, te duur of niet stads genoeg. ik besluit tegemoet te komen aan m’n knorrende maag en een troostbroodje te gaan eten bij hoofdstuk ii. onderweg kijk ik weer even bij mega bike en wordt aangesproken door een man die me vertelt dat er een eind verderop nog een dependance is met veel meer tweedehandsjes, alleen is die vandaag dicht. ‘wat lief’, denk ik en bedank hem hartelijk.


m’n mobieltje rinkelt, het is m., die ik nog niet ken en waarmee ik een keer zou afspreken. ik vertel tussen neus en lippen door van m’n ontvoerde fiets en ben al bij een volgend onderwerp beland als ze me onderbreekt. ‘ik heb er misschien een voor je, ik heb namelijk net een nieuwe gekocht omdat ik nauwelijks meer de brug overkwam met die oude. hoe lang ben je?’
marjelle


convicts of the air alquin


foto eerder gebruikt in ‘bloggers in beeld (5)’