Tagarchief: robert wyatt

Daar ga ik het niet over hebben

beerpcwoordenlove


Soms heb je zin
om een blog te schrijven, maar dan blijkt elk onderwerp wat in je opkomt ongeschikt. Dus nee, ik ga niet vertellen dat de verhuurder morgenochtend de sleutels van de oude flat komt ophalen en dat van wat erna gebeurt het een en ander afhangt. Ik zal het ook niet hebben over heimwee naar Rotterdam of dat wennen in m’n nieuwe stad Tilburg erg lastig is als je vlak na de verhuizing met griep in de lappenmand terechtkomt. Ook over geld- en werkperikelen zul je mij niet horen. In plaats daarvan een lijstje van cd’s die sinds gisteren m’n werkkast opvrolijken. Zomaar op gevoel uit de cd-kast geplukt. Er zitten heel mooie bij. Ik weet het, een tamelijk nutteloze exercitie, dat soort dingen doe je nu eenmaal eerder als je te ziek bent om te werken en niet ziek genoeg om weer naar bed te gaan.
Marjelle

  1. Alquin – Marks / Mountain Queen / Nobody Can Wait Forever / The Best Kept Secret
  2. Astrid Seriese – Condemned
  3. Björk – Post
  4. Fleetwood Mac – Rumours
  5. Frank Zappa – Sheik Yerbouti
  6. Ingrid Michaelson – Girls and Boys / Everybody
  7. J.J. Cale – Travel-Log
  8. Janis Joplin – Cry Baby
  9. Jeff Buckley – Grace
  10. Jethro Tull – Songs from the Wood / Thick as a Brick
  11. Johnny Cash – American IV
  12. Kate Bush – The Red Shoes
  13. Lou Reed – New York
  14. Mike Oldfield – Tubular Bells / Crises
  15. Peter Hammill – The Silent Corner and the Empty Stage
  16. Red Hot Chili Peppers – Blood Sugar Sex Magik
  17. Robert Wyatt – Dondestan
  18. Stevie Wonder – Talking Book
  19. Stone the Crows – Teenage Licks / Stone the Crows
  20. Talking Heads – Stop Making Sense
  21. The Doors – The Doors
  22. The Rolling Stones – Voodoo Lounge / Black and Blue
  23. Tom Waits – Blue Valentine
  24. VDGG – Godbluff / The Least We Can Do Is wave To Each Other / H To He Who Am The Only One
  25. Wishbone Ash – Pilgrimage / Argus
  26. Yes – Fragile

Foto Witold Riedel

Sporen in het zand…

In Scheveningen-haven vraag ik aan een paar passanten in m’n beste Duits, ‘kann Ich von hier nach dem Pier laufen, ist es offen?’ ‘Ja, es ist offen’, beamen ze ietwat verbaasd, ik loop door en zie dat er inmiddels een voetgangerspad is gemaakt waarnaast een aantal eettentjes herrezen zijn. Het is stil op het strand, half vier, hét ideale tijdstip net tussen lunch en hondenuitlaat in. M’n laarzen laten diepe sporen achter in het zand, de golven trekken schuimbekkend de aandacht, ze willen op de foto. De triggerpoint-therapeut gaf me daarstraks het gevraagde briefje voor de woningbouw waarop stond hoezeer de burenoverlast ook z’n weerslag heeft op m’n rugproblemen. ‘Ik hou dit niet lang meer vol’, zei ik tegen hem en voegde er enigszins cynisch aan toe, ‘misschien toch maar non worden of ze met een didgeridoo het huis uitblazen.’


Hij lachte niet. Als geen ander weet hij wat chronisch slaaptekort en stress hebben aangericht de laatste maanden en dat ik het in m’n eentje op moet nemen tegen buren en woningbouwvereniging. ‘Het is toch te gek voor woorden dat ze op kaal laminaat gewoon doorgaan met je plafondlampen kapotspringen en dat ik door hun gestamp het afgelopen jaar er nu zelfs soms tegen opzie om naar huis te gaan.’ Tegelijkertijd besef ik dat ik ook hier weer de redelijke zal moeten zijn, de begripvolle, de empathische, alleen weet ik deze keer niet of ik daar nog toe in staat ben. Het moet nú afgelopen zijn denk ik, ‘ik wil rust, eindelijk weer doorslapen en een huis waar het fijn is om in thuis te komen’, zoals ik deze week aan m’n broer schreef.
Marjelle

P.S. Aan alle makelaars & woningbouwcorporaties die dit lezen: ‘leuke flat gevraagd in Rotterdam‘ 😉

At last I am free Robert Wyatt

Wie wordt de nieuwe Cohen?

Na het aftreden van Job Cohen, integere, sympathieke man die in tegenstelling tot veel van z’n soortgenoten niet kwistig met populistische oneliners strooide, maar wellicht niet hard genoeg was om de Haagse poppenkast en het mediacircus het hoofd te bieden, zijn er inmiddels vijf kandidaten in de race voor het fractievoorzitterschap van de PvdA. Wat mij betreft had Hans Spekman daar als zesde aan toegevoegd mogen worden, al valt er wel iets af te dingen op zijn voorkeur voor morsige truien en te krappe jasjes, hij is een van de weinige politici die oprecht lijkt en er vol voor gaat. Diederik Samsom, Martijn van Dam, Ronald Plasterk, Lutz Jacobi en Nebahat Albayrak, ze willen allemaal Cohen opvolgen, de een nog daadkrachtiger in woorden dan de ander, maar wie is er het meest geschikt?


Daarbij zijn het nu niet de politieke verschillen die me interesseren, sommige kandidaten wat meer links georiënteerd, andere iets liberaler, maar hóe ze op mij overkomen. Wie geloof ik, wie kan m’n aandacht vasthouden, bij wie voel ik me ongemakkelijk en aan wie erger ik me? Wat dat betreft zie ik duidelijke verschillen en dan heb ik het niet over leeftijd wat zeer betrekkelijk is, maar ondermeer over zaken als geloofwaardigheid, passie, debatvaardigheid, humor en kracht. Iemand die mensen uit alle gelederen enthousiast kan maken, niet over zich heen laat lopen, Wilders aankan à la Pechtold, een duidelijk verhaal heeft, PowNews’ Rutger af en toe zelf peentjes laat zweten, niet bang is om knopen door te hakken en geen rigide denker is zou een geschikte kandidaat kunnen zijn. Albayrak valt af omdat ik haar nogal humorloos en star vind overkomen, ik zie in haar ook geen leider.


Plasterk daarentegen vind ik te intellectueel
, C-U-L-T-U-U-R staat er met grote letters op z’n voorhoofd geschreven en als hij Haags gaat praten om te laten zien dat hij slechts uit een eenvoudig milieu komt krijg ik een gevoel van plaatsvervangende schaamte. Z’n wat krakerige ijle stem heeft hij ook niet mee, bovendien doet ‘ome Ron’ veel te amicaal tegen PowNews, iets wat uiteindelijk tegen hem zal kunnen gaan werken. Jacobi, ook voor mij een onzichtbare kandidaat, het enige wat ik weet is dat ze een Friezin is met een groen hart. Van Dam lijkt me een aardige, slimme man, maar hij mist nog de assertiviteit en power om tegengas te geven zoals onlangs bleek bij Matthijs van Nieuwkerk in DWDD. Degene waarin ik het meest dat gedrevene zie, die zich niet laat ondersneeuwen, met een combinatie van intelligentie, kracht en humor is dan ook… Samsom.
Marjelle

Strange fruit Robert Wyatt

Foto’s Internet

Waar is de nooduitgang?

Musea zijn niet aan mij besteed, ik heb ook de neiging dingen aan te raken, er met m’n neus bovenop te gaan zitten, iets wat menig suppoost tot wanhoop zal drijven. Ik hou van straatkunst, objecten in de natuur waar je toevallig langsloopt en net iets langer naar kijkt zoals de worsten aan de Westersingel of de waslijn boven de Nieuwe Maas. Soms is een stad al een openluchtmuseum op zich, de tramrit door het oude Rome heeft wat dat betreft grote indruk gemaakt. Ik moet hieraan denken als ik bij de hotelbalie van Golden Tulip Velp een folder krijg toegestopt van het Arnhems Openluchtmuseum dat zich pal naast Burgers Zoo bevindt.


Normaal heb ik het niet zo op die ik-hou-van-Hollandattracties, echt of nagemaakt, maar deze keer besluit ik toch te gaan kijken, misschien levert het leuke plaatjes op. Als het me niet aanspreekt kan ik altijd nog een blik werpen op de dierentuin vlakbij. Eind maart gaat het museum officieel open, nu kun je er alleen een wandelkaartje kopen. Bij de ingang word ik verwelkomd door een paar schapen die me bijzonder bête aankijken, ze liggen er zo vredig bij met z’n alle in het gras, alleen de herdertjes bij nachte ontbreken nog. Ik wandel over bruggetjes, slenter langs boerenhoeven en molens en kom bijna in botsing met een ouderwetsche tram.


Onderweg loop ik ook een echte telefooncel tegen het lijf en word ten slotte gevolgd door een horde eenden die denken dat ik brood bij me heb. Het ene beeld na het andere klik ik aan, maar dat van de schapen blijft hangen, ik wist niet dat ze zulke gekke bekken konden trekken. Het is leuk hier, misschien kom ik in de zomer nog een keer terug. Na een paar uur ga ik bij de buurman langs, met de nadruk op even, want na de rimba kan bush noch desert me bekoren. In het tropisch regenwoud beslaan m’n zonnebrilglazen-³ en krijgt m’n camera een natte neus, bij de rotswoestijn had ik heel andere associaties dan je een weg moeten banen door smalle halfverlichte gangen. Ik krijg het steeds benauwder, gelukkig ontdek ik vrij snel de nooduitgang.
Marjelle

Life is Sheep Robert Wyatt

Bij de beesten af! (1)







Als je aan het eind een lamme hand hebt gekregen van het fotoscrollen, aai dan even iets pluizigs. 

 

Ayub Ogada Kothbiro