Tagarchief: haarlem

Beeld van een blogger (1) – Kuzz voor Guzz

Na 22 ‘Bloggers in beeld’ was ik toe aan iets anders, toen werd het idee voor een nieuwe serie geboren die ‘Beeld van een blogger’ als titel meekreeg. Virtuele associaties hebben plaatsgemaakt voor een kijkje in het echte leven. Op zoek naar de mens achter de avatar ontmoet ik een blogger (M/V) in zijn stad. Het is daarbij niet de bedoeling om een diepte-interview te maken, wel om op speelse wijze foto’s van de stad, mijn impressie en de inbreng van de blogger zelf te combineren. Zijn wensen staan daarbij centraal, in het ene geval betekent dit dat hij je misschien wel paginagroot aanstaart of z’n diepste (bed)geheimen onthult, in het andere geval wordt er slechts een tipje van de blogsluier opgelicht…


(1)
In de trein luister ik
naar Ashes are burning van Renaissance, het doet me denken aan lang vervlogen tijden. Straks ga ik m’n allereerste blogserieman ontmoeten, we hebben afgesproken in ’t Wapen van Kennemerland, een restaurant aan de rand van Haarlem omzoomd door weilanden met uitzicht op loombruine koeien. Heerlijk landelijk. Op m’n OV-fiets kom ik iets te laat aan hijgen, ik was weer eens de weg kwijt. Op het terras speur ik naar een glimp van Guzzler en zie hem vervolgens aan een tafeltje binnen zitten met een glas rode wijn voor zich. ‘Lekker’, denk ik. De begroeting is hartelijk, wat me daarbij meteen opvalt is z’n vriendelijke, open blik.




het gesprek verloopt moeiteloos, allerlei onderwerpen vliegen voorbij, van portugese voorouders tot sterrenbeeld weegschaal. onder de vrolijke loekie de leeuw-avatar zit een slanke man van rond de vijftig, heldere grijsblauwe ogen achter een bril, die in het niet-virtuele leven boeken verkoopt en zich weleens ergert aan kantoorbazen die geen benul hebben van wat er op de werkvloer gebeurt getuige uitspraken als ‘we moeten het poortalarm pro-actief afhandelen’. in zijn vrije tijd leeft hij zich uit door middel van theaterimprovisatie en houdt van een avondje darten met vrienden. met dat laatste heb ik geen ervaring, maar zijn interesse voor psychologie, liefde voor documentaires en fascinatie voor apen deel ik.

nadat ik ook aan de wijn ben gegaan, komt het accent te liggen op uitgaan in haarlems mooie binnenstad. tot m’n verrassing kent hij in den uiver, de kroeg waar ik vorig jaar een keer met een medeblogger was, die herenkamer heeft toen indruk gemaakt, daarnaast gaat hij weleens naar bruine cafés als studio en de lift. wanneer muziek ter sprake komt, blijkt dat jazzy en klassiek niet echt aan hem besteed zijn, maar dat hij onder andere wel kan genieten van chris rea, annie lennox of een goede danceplaat. als ik vervolgens naar z’n favoriete film en tv-programma vraag, noemt hij what lies beneath en snog, marry, avoid. dat laatste make-under-programma past helemaal bij de guzzler die ik virtueel heb leren kennen en nu ook een beetje in het echt.

Uren later, nadat we nog een omweg hebben gemaakt om even snel een paar Haarlemse koeien op de foto te zetten, nemen we op het station afscheid met een zoen.

Marjelle

Guzzler draait:

Lisa Gerrard

 

Friet van Ladage!

Vorige zaterdag
Leila belt of ik vanavond wil dansen op station Haarlem. Ik was net aan het bedenken naar welke nieuwe groene oase ik vandaag zou fietsen. Zin in dansen heb ik altijd – ik besef dat de laatste keer erg lang geleden is, toen woonde ik zelfs nog in Weesp – maar het gedoe eromheen met fiets en trein zie ik minder zitten. Bovendien is m’n fietslamp kapot en een armreflector kon ik daarstraks niet krijgen.


Op de terugweg zag ik een agent bij een stoplicht staan en besloot hem naar verlichting en regels te vragen. Voordat ik er erg in had, hoorde ik mezelf zeggen ‘m’n lamp is kapot en-’, hij keek enigszins bedenkelijk naar mij en m’n fiets waar het losse draadje aan bungelde. Ik praatte er snel overheen en vroeg hem hoe dat zat met boetes als ik alleen zo’n lichtgevend klikgeval op m’n mouw had. Een ledlampje op m’n koplamp was dé oplossing volgens hem en ik knikte instemmend.


Voor het eerst in tijden bijt ik ’s middags weer in echt knapperigvers stokbrood dat met een stralende glimlach geserveerd wordt. De berg sla schuif ik gauw opzij. Ik hou er niet van als broodje en kaas zo’n weeïg geheel worden. Ik zit hoog op het terras van de Centrale Bibliotheek met onder andere uitzicht op de frietkraam van Ladage. Lekker vond ik toen die goudgele frieten in puntzak die ik samen met Hans opat.


Markttaferelen spelen zich af onder mij in het bruisende hart van de stad, een witte bloes in een kledingkraam wappert in de zon en lijkt heel erg op de mijne die Robijntjezacht in de kast ligt. ‘Ja, maar jij hebt ontzettend weinig met Nederlands in je hoofd’, vang ik een flard op van het gesprek tussen het knorrige stel naast me. Beneden zie ik een vrouw worstelen met een te grote plant die maar niet in haar fietstas wil. Opeens komt de nachtmerrie van eergisteren weer terug, ik droomde dat jongens voor m’n ogen een gans doodsloegen, het bloed spatte in het rond terwijl ik steeds wanhopiger gilde en niemand om me heen iets deed.

Dansen op het station kan helaas niet meer, want dat zit in de zomer nu in Zandvoort en vanaf oktober op een andere locatie, google ik even snel als ik weer thuis ben.

Dat is nog een stuk verder met de trein zelfs, al heeft die stad wel de zee aan haar voeten. Misschien ga ik binnenkort toch een keer naar het strand, eerst pootjebaden en aan zandkastelen denken, daarna dansen tot de zon ondergaat. Wie weet.

Deze zaterdag
Elly belt of ik zo meteen ook naar een terrasje wil in het centrum. Ik dacht net aan haar en waar ik vandaag naartoe zou gaan. Zin in terrasjes heb ik altijd, vooral als het zo’n schitterend weer is. Ik douche in een recordtempo en trek een sprintje op de fiets. Van Bavaria City Racing is nog niets te merken, alleen de dranghekken en gesloten hamburgerkraampjes langs de kant zijn de nu nog stille getuigen van het racespektakel van morgen.

Marjelle


Morning Lullabies Ingrid Michaelson