Tagarchief: station

Zwerfboeken

Een muisgrijze lucht en water dat met bakken uit de hemel valt, het is echt hondenweer. Vandaag moet ik in Amsterdam zijn. Weer of geen weer, zin of geen zin, ik moet er doorheen. Voordat ik de deur uit vlieg kijk ik nog even op Twitter. Ik zie de hashtag #zwerfboekendag voorbijkomen en besluit nog snel een boek uit de kast te halen en dat in de trein voor een willekeurige passant achter te laten.*

Wie weet kan ik iemand blij maken met het ‘Verzamelde werk’ van Willem Elsschot. Het ingebonden exemplaar heb ik ooit van een vriend gekregen en nooit uitgelezen. Ik hijs me in een te grote regenbroek en jack, trek een wollen muts over m’n oren en wikkel een sjaal om m’n hoofd, klaar om de natte wereld te betreden. Op m’n schoenen na, die zijn niet waterbestendig. Ik heb dan ook voor alle zekerheid een reservepaar plus extra sokken en handdoek bij me.



Op perron 4 van station
‘s-Hertogenbosch is het druk, een aantal verregende mensen staat op een kluitje. Alles is grijs en grauw, Nederland op z’n deprimerendst. Alleen het meisje van de kiosk is vrolijk en behulpzaam. Ze biedt aan om m’n croissant nog even in een warmhoudbak te leggen voordat de trein komt en samen houden we de klok in de gaten. Een lichtpuntje op een donkere dag. Dag lief kioskmeisje, de NS mag blij met je zijn.

Eenmaal in de trein leg ik het boek op een leeg tafeltje vlakbij, boven op een plastic zak zodat het makkelijk mee te nemen is en droog in een andere boekenkast belandt. Ik hou het tafeltje in de gaten en merk dan dat zo’n vreemd boek juist afschrikt. Als mensen het zien liggen lopen ze snel door. Op een bepaald moment wil een vrouw er gaan zitten en zegt de man naast haar dat die plaats bezet is. In m’n beste Engels probeer ik ze vervolgens duidelijk te maken dat het vandaag zwerfboekendag is.

‘Er zit niemand, je mag het boek gewoon meenemen, hoor’, zeg ik ook tegen de andere passagiers. Om me heen zie ik alleen maar vraagtekengezichten en ik krijg het er een beetje warm van. Aangezien niemand begrijpt wat de bedoeling is pak ik het boek weer terug en schrijf er een briefje bij, ondertekend met Veel leesplezier! Marjelle. Het zou toch jammer zijn als Willem Elsschot aan het eind van de dag onopgemerkt in een vuilniszak eindigt.
Marjelle

* Zwerfboekendag wordt de 13de dag van elk nieuw kwartaal gehouden (4x per jaar)

Foto Pixabay

Friet van Ladage!

Vorige zaterdag
Leila belt of ik vanavond wil dansen op station Haarlem. Ik was net aan het bedenken naar welke nieuwe groene oase ik vandaag zou fietsen. Zin in dansen heb ik altijd – ik besef dat de laatste keer erg lang geleden is, toen woonde ik zelfs nog in Weesp – maar het gedoe eromheen met fiets en trein zie ik minder zitten. Bovendien is m’n fietslamp kapot en een armreflector kon ik daarstraks niet krijgen.


Op de terugweg zag ik een agent bij een stoplicht staan en besloot hem naar verlichting en regels te vragen. Voordat ik er erg in had, hoorde ik mezelf zeggen ‘m’n lamp is kapot en-’, hij keek enigszins bedenkelijk naar mij en m’n fiets waar het losse draadje aan bungelde. Ik praatte er snel overheen en vroeg hem hoe dat zat met boetes als ik alleen zo’n lichtgevend klikgeval op m’n mouw had. Een ledlampje op m’n koplamp was dé oplossing volgens hem en ik knikte instemmend.


Voor het eerst in tijden bijt ik ’s middags weer in echt knapperigvers stokbrood dat met een stralende glimlach geserveerd wordt. De berg sla schuif ik gauw opzij. Ik hou er niet van als broodje en kaas zo’n weeïg geheel worden. Ik zit hoog op het terras van de Centrale Bibliotheek met onder andere uitzicht op de frietkraam van Ladage. Lekker vond ik toen die goudgele frieten in puntzak die ik samen met Hans opat.


Markttaferelen spelen zich af onder mij in het bruisende hart van de stad, een witte bloes in een kledingkraam wappert in de zon en lijkt heel erg op de mijne die Robijntjezacht in de kast ligt. ‘Ja, maar jij hebt ontzettend weinig met Nederlands in je hoofd’, vang ik een flard op van het gesprek tussen het knorrige stel naast me. Beneden zie ik een vrouw worstelen met een te grote plant die maar niet in haar fietstas wil. Opeens komt de nachtmerrie van eergisteren weer terug, ik droomde dat jongens voor m’n ogen een gans doodsloegen, het bloed spatte in het rond terwijl ik steeds wanhopiger gilde en niemand om me heen iets deed.

Dansen op het station kan helaas niet meer, want dat zit in de zomer nu in Zandvoort en vanaf oktober op een andere locatie, google ik even snel als ik weer thuis ben.

Dat is nog een stuk verder met de trein zelfs, al heeft die stad wel de zee aan haar voeten. Misschien ga ik binnenkort toch een keer naar het strand, eerst pootjebaden en aan zandkastelen denken, daarna dansen tot de zon ondergaat. Wie weet.

Deze zaterdag
Elly belt of ik zo meteen ook naar een terrasje wil in het centrum. Ik dacht net aan haar en waar ik vandaag naartoe zou gaan. Zin in terrasjes heb ik altijd, vooral als het zo’n schitterend weer is. Ik douche in een recordtempo en trek een sprintje op de fiets. Van Bavaria City Racing is nog niets te merken, alleen de dranghekken en gesloten hamburgerkraampjes langs de kant zijn de nu nog stille getuigen van het racespektakel van morgen.

Marjelle


Morning Lullabies Ingrid Michaelson