Tagarchief: dansen

Shake that ass!


Klik op een minatuur voor de slideshow

Schudden met die billen K-Liber

Wanneer heb jij voor het laatst iets voor het eerst gedaan?

In plaats van te zingen ‘onder de douche’ zoals dat door menigeen vroeger in de rubriek van muziekkrant Oor werd gedaan, denk ik opeens aan vuriger taferelen als ik m’n lijf insmeer met Pure Care-doucheolie. De herinnering aan de vuurloop van een aantal jaar geleden komt naar boven. Niet alleen danste ik toen met blote voeten over gloeiende sintels, daarvoor hadden m’n partner en ik al een houten pijl gebroken. De pijlstukjes zijn aan de vooravond van m’n verhuizing naar Rotterdam in de prullenmand beland in het kader van less is more.

Welke andere dingen heb ik de afgelopen paar jaar voor het eerst gedaan, vraag ik me af onder de hete waterstraal. Midden in de nacht gaan dansen in een onbekende omgeving is er zeker een van, met angst en beven liep ik in het donker vanaf station Muiderpoort terwijl m’n toenmalige liefste vriend me moed insprak op m’n mobieltje. Van dansen springen m’n gedachten naar zingen. Vroeger heb ik weliswaar een tijdlang zangles gehad, maar de Afrikaanse zangworkshop in Leiden was nieuw voor me net als het dagje ‘Stembevrijding’ onder de bezielende leiding van Jan Kortie.

Ook met vreemde talen ben ik aan de slag gegaan, nu is taal sowieso een rode draad in m’n leven. Vorig jaar heb ik m’n Frans onder een dikke laag stof vandaan getoverd, vervolgens ben ik met Spaans begonnen. Elke keer als ik de zuidelijke keelklanken hoor, duiken beelden van Andalucía op. Ik versta het inmiddels redelijk, maar veel meer dan ‘hola’, ‘encantado’ en ‘adios’ komt er nog niet uit m’n mond helaas. Ook schrijven is al jaren niet meer uit m’n leven weg te denken, nieuw is wel dat ik bijna een jaar geleden begonnen ben met de serie ‘Beeld van een blogger’ waarbij ik bloggers ontmoet en op zoek ga naar de mens achter de avatar. In de toekomst wordt die reeks wellicht uitgebreid.

In 2009 heb ik het fotograferen ontdekt, door de verwonderde ogen van een kind naar m’n eigen stad kijken, een keer een water- of fietstaxi nemen in plaats van een tram. Met de camera in de hand ging er ook een groene wereld voor me open. Ik dartelde rond in botanische tuinen, doolde door parken en lunchte aan de Kralingse Plas. De Chinese tuin in Blijdorp werd een verlengstuk van m’n balkon eenhoog in Crooswijk, de kinderboerderijdieren een substituut voor een huisdierloos bestaan. Bij de workshop Visagie waren voor het eerst in lange tijd de rollen omgedraaid, nu werd ikzelf door het oog van de camera bekeken. Die foto is overigens zoekgeraakt.

Sinds kort ben ik aan het twitteren, slechts een veertigtal tweets hebben tot nu toe het levenslicht gezien, ondertussen begin ik dit speeltje waar je niets mee ‘hoeft’ wel enigszins te waarderen. Inmiddels volg ik onder anderen Louis Theroux, oorlogsverslaggever Arnold Karskens en Beer-man Witold Riedel.
Er zijn nog wel een paar dingen die ik voor het eerst heb gedaan de afgelopen periode, maar die wil ik of niet kwijt, waren te vervelend of zijn überhaupt het vermelden niet waard. Nu ben ik natuurlijk ook benieuwd naar jullie laatste voor het eerst-ervaringen.
Marjelle

Orca Wintersleep

‘Was Wir alleine nicht schaffen…’

Vorige week
Nog nagenietend van de massage
bekijk ik de folders over Tai Chi en de Bowen Techniek die hij heeft meegegeven. ‘Ik neem wel een frisje’, hoor ik naast me. Als iemand dat tijdens de eerste afspraak tegen me zou zeggen, dan was het meteen de laatste. Daarstraks moest ik naar de 21ste verdieping. Normaal pak ik altijd de trap, maar dit waren net een paar etages teveel, dus toch de lift genomen ondanks enige claustrofobie, gelukkig stond ik er niet alleen in. Wat was het lekker om weer eens gemasseerd te worden. Zo’n ontspanningsmassage wilde ik al veel langer, maar het kwam er steeds niet van. Heerlijk wegdromen bij meditatiemuziek terwijl soepele handen je lijf kneden. Af en toe moet je jezelf verwennen.



Ondertussen denk ik aan afgelopen zaterdag
toen ik samen met R. uren aan het dansen was op jaren ’80-’90-muziek en op een gegeven moment oog in oog stond met Harry de Winter. Leuk om hem nu eens in de rol van dj te zien, zijn enthousiasme werkte aanstekelijk. Ook een aparte gewaarwording was het om diep in de nacht door een verlaten Rotterdam terug te rijden. De tekst van
Jimmy van Boudewijn de Groot kwam in me op toen ik over de Boompjes naar huis fietste, een tegemoetkomende boot en ik bleken de enige die nog wakker waren. Van m’n voornemen om de volgende dag met A. naar de film Oktober Hotel te gaan is niets meer terechtgekomen. Zondag was ik veel te duf, gelukkig mailde ze dat ze niet kon.

Marjelle



…das schaffen Wir dann zusammen Xavier Naidoo

Friet van Ladage!

Vorige zaterdag
Leila belt of ik vanavond wil dansen op station Haarlem. Ik was net aan het bedenken naar welke nieuwe groene oase ik vandaag zou fietsen. Zin in dansen heb ik altijd – ik besef dat de laatste keer erg lang geleden is, toen woonde ik zelfs nog in Weesp – maar het gedoe eromheen met fiets en trein zie ik minder zitten. Bovendien is m’n fietslamp kapot en een armreflector kon ik daarstraks niet krijgen.


Op de terugweg zag ik een agent bij een stoplicht staan en besloot hem naar verlichting en regels te vragen. Voordat ik er erg in had, hoorde ik mezelf zeggen ‘m’n lamp is kapot en-’, hij keek enigszins bedenkelijk naar mij en m’n fiets waar het losse draadje aan bungelde. Ik praatte er snel overheen en vroeg hem hoe dat zat met boetes als ik alleen zo’n lichtgevend klikgeval op m’n mouw had. Een ledlampje op m’n koplamp was dé oplossing volgens hem en ik knikte instemmend.


Voor het eerst in tijden bijt ik ’s middags weer in echt knapperigvers stokbrood dat met een stralende glimlach geserveerd wordt. De berg sla schuif ik gauw opzij. Ik hou er niet van als broodje en kaas zo’n weeïg geheel worden. Ik zit hoog op het terras van de Centrale Bibliotheek met onder andere uitzicht op de frietkraam van Ladage. Lekker vond ik toen die goudgele frieten in puntzak die ik samen met Hans opat.


Markttaferelen spelen zich af onder mij in het bruisende hart van de stad, een witte bloes in een kledingkraam wappert in de zon en lijkt heel erg op de mijne die Robijntjezacht in de kast ligt. ‘Ja, maar jij hebt ontzettend weinig met Nederlands in je hoofd’, vang ik een flard op van het gesprek tussen het knorrige stel naast me. Beneden zie ik een vrouw worstelen met een te grote plant die maar niet in haar fietstas wil. Opeens komt de nachtmerrie van eergisteren weer terug, ik droomde dat jongens voor m’n ogen een gans doodsloegen, het bloed spatte in het rond terwijl ik steeds wanhopiger gilde en niemand om me heen iets deed.

Dansen op het station kan helaas niet meer, want dat zit in de zomer nu in Zandvoort en vanaf oktober op een andere locatie, google ik even snel als ik weer thuis ben.

Dat is nog een stuk verder met de trein zelfs, al heeft die stad wel de zee aan haar voeten. Misschien ga ik binnenkort toch een keer naar het strand, eerst pootjebaden en aan zandkastelen denken, daarna dansen tot de zon ondergaat. Wie weet.

Deze zaterdag
Elly belt of ik zo meteen ook naar een terrasje wil in het centrum. Ik dacht net aan haar en waar ik vandaag naartoe zou gaan. Zin in terrasjes heb ik altijd, vooral als het zo’n schitterend weer is. Ik douche in een recordtempo en trek een sprintje op de fiets. Van Bavaria City Racing is nog niets te merken, alleen de dranghekken en gesloten hamburgerkraampjes langs de kant zijn de nu nog stille getuigen van het racespektakel van morgen.

Marjelle


Morning Lullabies Ingrid Michaelson


Rio in Rotterdam!

Vandaag heb ik me voor het eerst in een paar dagen weer laten verlokken door de zon die tussen de wolken doorscheen. ‘En route!’ zei ik tegen mezelf. Op de Boompjes zag ik opeens een hele rij stilstaande vuilniswagens, de bijbehorende mannen zaten fluorescerend oranje aan de kant. Even dacht ik dat ik midden in een staking terechtgekomen was, maar ik hoorde verderop de dreunende klanken van trommels. Toen ik dichterbij fietste, zag ik een dansende schitterende menigte. ‘Gelukkig heb ik net de batterijen van m’n camera opgeladen’, ging door m’n hoofd.

 


Leuk om onverwacht
in exotische sferen te belanden in swingend hartje Rotterdam. Nadat ik m’n fiets had neergezet, klikte ik enthousiast om me heen. Ik ben alleen lang niet brutaal en groot genoeg om ook daadwerkelijk met m’n camera er bovenop te duiken, dat moet nog erg wennen. Dat deze mensen juist graag gefotografeerd willen worden en niet zoals anders soms verschrikt uit m’n beeld rennen, drong pas geleidelijk aan door. Nadat ik genoeg glitter & dans had gezien, fietste ik door naar de Kunsthal, m’n oorspronkelijke doel.

 

 

Bij een lekkere panini zit ik daar nu een stukje te schrijven in de zon, met uitzicht op het glimmende konijn ‘Zoef’ in de tuin. Aangezien het Museumpark er vlak naast ligt, ben ik van plan om erna nog even wat groenfoto’s te maken in de hoop dat ik deze keer geen hond tegenkom. Ondertussen denk ik terug aan die deinende lijven, het plezier dat er afspatte, maar vooral ook de vrije manier van bewegen en zijn. Mooi om te zien, net zoals die cheerende jongen met microfoon die z’n blikje bier op m’n fietstas had neergezet en me een stralendwitte glimlach gaf toen ik m’n fiets weer mee wilde nemen.

 

 

Ook denk ik even aan E. waar ik na de vakantie nog niks van gehoord heb, niets voor haar, ik had al een soort onbestemd gevoel bij ons laatste telefoongesprek en maak me zorgen over onze vriendschap, ook over de relatie met S. Het lijkt allemaal als zand tussen m’n vingers door te glippen… ‘Wat ligt er aan mij en wat aan hen, ga ik wel met de juiste mensen om?’ vraag ik mezelf regelmatig af de laatste tijd. Soms denk ik dat ik murw begin te worden op vrijwel elk gebied, maar ik duw nu alle gedachten weg inclusief de laatste. Vandaag heb ik mooie en blije mensen gezien en morgen zit ik op een boot.

Volgende keer duik ik er bovenop, wie weet.
Marjelle


Een impressie