Een tijdje geleden verscheen er een tweet van weownrotterdam in m’n box met een link naar Dylan Moran. De naam zei me niets en slaperig klikte ik erop. Al snel was ik klaarwakker, ik verstond dan wel niet alles wat hij zei, maar het was voor het eerst in tijden dat ik weer eens echt om iemand moest lachen. Normaal hou ik niet zo van cabaretiers, omdat er vaak iets geforceerds ‘leuk willen doen’ omheen hangt, om van clowns al helemaal te zwijgen, van jongsaf aan heb ik daar een hekel aan.
Deze man, die me qua energie en intensiteit aan John Cleese deed denken, toverde de ene lach na de andere op m’n gezicht. Iets soortgelijks had ik toentertijd ook met ‘Fawlty Towers‘ waarin Cleese schitterde, een serie die ik altijd samen met ex-liefste vriend keek en jaren later in de herhaling alleen. Ik hou van dat soort gedreven mannen, snel, intelligent, humoristisch, al krijg ik steeds meer de indruk dat je die voornamelijk op tv tegenkomt, bij AH of in de kroeg zie ik ze in ieder geval zelden.
Marjelle
‘Gardening’ Dylan Moran
