Gisteren
Op de eerste echte lentedag word ik wakker met keelpijn. De afgelopen periode heeft m’n lijf alle mogelijke griepvirussen dapper weerstaan, maar vandaag geeft het zich bijna gewonnen. De laatste maanden heb ik zo’n beetje alles gedaan wat god verboden heeft en m’n lichaam fluit me nu terug. Daarstraks raadde de fysiotherapeut me aan om fitness deze keer over te slaan en in plaats daarvan rustig een eindje te fietsen in de prille lentezon. Dat plan had ik zelf ook al opgevat. Ik besluit meteen naar de botanische tuin te gaan waar ik sinds de herfst niet meer geweest ben en daarna naar de jachthaven door te rijden voor m’n eerste terrasje van dit jaar. Na die keer dat een pitbull me de stuipen op het lijf joeg ben ik er steeds met een boog omheen gereden.
Als ik daarna nog energie heb fiets ik door naar de kinderboerderij, neem ik me voor, wie weet zijn de goden en godinnen m’n camera en mij gunstig gezind en staat er al iets donzigs op stuntelige pootjes. Waar ik nu vooral behoefte aan heb is lief & aaibaar. Mocht ik te moe worden, dan kan ik altijd m’n bed weer induiken. Op dit soort dagen mis ik naast een heet, ontspannend bad ook een verwenmaatje. Iemand met onschuldige ogen die belangstellend vraagt hoe het gaat, me nog een kop-thee-op-bed brengt en liefdevol een kusje toe blaast bij het weggaan. Hopelijk helpen rust en extra vitamines en voel ik me morgen een ander mens, ik hoorde dat het kwik dan stijgt naar twintig graden. Of m’n dans- en slaapafspraak vrijdag doorgaan hangt nu aan een zijden draadje, al geeft dansen zeker energie, je moet dan wel nog enige reserves hebben.
Marjelle
Bevor Du gehst Xavier Naidoo
